15-16 oktober 2017
In de middag komen we aan bij Hostel Banana’s Adventure in Huacachina.
Weet je nog die cartoon animaties waarbij de ontdekkingsreiziger door de woestijnduinen kroop, onder de verzengende hitte van de meedogenloze zon? Dan zien ze ineens een oase en rennen ernaar toe totdat *poef!* … het weer verdwijnt in de lucht. Het was allemaal een luchtspiegeling.
Dat is waar ik altijd aan moest denken bij een oasis, totdat we Huacachina bezochten!
Met ongeveer 150 inwoners is deze kleine oase meer een “resort” voor lokale families en reizigers die een relaxte omgeving willen ervaren. Maar de belangrijkste activiteiten hier zijn duinbuggy’s & sandboarden. In de prijs van het hostel zit een zelf uit te kiezen tour inbegrepen. Dus wij kiezen gretig voor de duinbuggy + het sandboarden de volgende dag. (De andere optie was een wijnproeverij, toch minder leuk om later aan je kleinkinderen te vertellen…!).
De rest van de dag relaxen we bij het hostel, drinken we een biertje, eten we een hapje (lekkere salade’s!) en spelen we voor het eerst deze reis Koehandel (met dank aan Sanne!).
De volgende ochtend staan we op om als eerste van een heerlijk ontbijt te mogen genieten; vers fruit, granola & yoghurt, yum! Daarna lopen we een rondje om de oase heen en maken we ons klaar voor het middagprogramma. Zonder eigenlijk enig idee te hebben van wat er ons te wachten staat stappen we ’s middags de buggy in en rijden we richting woestijn.
We beklimmen de eerste duinkliffen en onze gids weet al snel het gaspedaal te vinden. Een aantal (waaronder Reni) gillen het uit, waarna de gids het gaspedaal alleen maar verder intrapt. Een aantal hartverknetteringen later stoppen we en staan we aan de top van een vrij hoge zandduin. Tijd voor het sandboarden…!
Na een stukje kaars (wax), een houten plank met touwtje en een kleine uitleg te hebben gekregen is het tijd om ons naar beneden te storten. De gids gaat niet voor, hij blijft veilig bij de buggy. Na het ‘waxen’ van onze houten planken en heel wat geaarzel later gaat dan toch eindelijk de eerste naar beneden. Armen en benen goed weghouden van het zand (want: schuurplekken) en gaaaaan! Wat een adrenaline!
Na de eerste duin te hebben bedwongen gaan we door naar de volgende, welke weer een stukje dieper is. Er volgen er daarna nog 2, waarvan de allerlaatste de allerhoogste is. Na 10 kleuren bagger te hebben gescheten in onze korte broekjes gaan we toch maar naar beneden op onze planken … en het is wederom fantastisch! Door de adrenaline in de laatste afdaling vergat Reni haar benen & armen van het zand weg te houden, waardoor er wat lichte schaafwonden ontstaan waren, maar dat mocht te pret niet drukken!
Na het zandfestijn zijn we met de taxi richting Ica vertrokken, 10 minuutjes rijden vanaf Huacachina.
