25-29 november 2017
Als je San Pedro de Atacama binnenkomt lijkt het net alsof je regelrecht een Western filmset inloopt. Het eerste wat we zien als we de bus uitstappen zijn cowboys op paarden. De witte koloniale adobe-gebouwen zijn modderig bespat van de rode wegen. (Adobe is een bouwmateriaal bestaande uit zand, water, klei en organische materialen zoals stro en mest.) Het is heet, droog en stoffig, en de architectuur weerspiegelt dat. De straat oversteken van de zon naar de schaduwzijde scheelt letterlijk 10-15 graden. ’s Avonds, als de brandende zon is ondergegaan en de temperaturen koel zijn, is het heerlijk om in de knusse straatjes rond te lopen. Mensen blijven hangen op het plein en de stad lijkt te gloeien onder het zachte licht van de straatlantaarns.
De hoofdstraat in de stad, Caracoles, is bezaaid met restaurants en tourkantoren – en hoewel het stadje mega toeristisch is, zorgen de schilderachtige Spaans-koloniale gebouwen ervoor dat de omgeving toch heel aangenaam aanvoelt.
We komen zaterdagmiddag aan in San Pedro de Atacama en moeten nog opzoek naar een hostel. We hebben vanuit de bus een paar plekken gezien en besluiten daarheen te lopen. We komen uit bij Hostel Jama, waar we de kamers bekijken en proberen te onderhandelen voor een zachter prijsje. De kosten voor overnachtingen liggen hier namelijk behoorlijk wat hoger dan we tot dan toe gewend zijn. Je betaald minimaal €40 euro per nacht, waar we gewend zijn ongeveer de helft te betalen. Na zo’n €10 euro van de prijs af te hebben gekregen zijn we akkoord gegaan met €40 euro per nacht. In eerste instantie is het plan om op maandag met de bus door te reizen naar Salta en dus zondag activiteiten te boeken in de omgeving. We lopen het dorp in om ergens te lunchen en een agency te vinden om iets te boeken voor de volgende dag. We eten iets, lopen nog een rondje en vinden daarna een agency waar we een tour naar de El Tatio geisers & een tour naar Valle de la Luna boeken. (Voor de oplettende lezer: Valle de la Luna hier is heel anders dan die in La Paz!)
Voor het op drie na grootste geiser veld ter wereld moeten we behoorlijk vroeg opstaan. We worden om vijf uur opgepikt bij ons hostel. Na een rit van 2 uur bereiken we de vulkanische geisers van El Tatio in de duisternis met temperaturen zo laag als -7°. Je krijgt het beste zicht door er zo vroeg mogelijk te zijn, want na zonsopkomst – tegen 7:00 uur – is er nog maar weinig over van de geisers, het zijn dan slechts kleine stomende ventilatiegaatjes. We beginnen bij de grootste geiser en worden meteen gewaarschuwd. “Stap niet over het stenen muurtje heen om een foto te maken, dat kan namelijk fout aflopen.” We kijken naar het borrelende water met de grote damp erboven en denken meteen natuurlijk doen we dat niet… Maar blijkbaar denkt niet iedereen dat, onze gids verteld ons namelijk dat er meerdere mensen in de geisers zijn gevallen doordat ze van dichtbij een mooie foto wilden maken. Twee jaar geleden is er nog een Belgische dame in deze geiser gevallen en een paar dagen later overleden. Ai!
We lopen een rondje, maken wat foto’s (van veraf!) en keren dan terug naar de bus. We blijven in beweging, want het is IJSkoud! Onze teentjes hebben het niet makkelijk, zullen we maar zeggen. We hadden hoge verwachtingen van de geisers, maar helaas valt het een beetje tegen. Bij de bus staat een ontbijtje klaar met broodjes kaas, thee, koffie & koekjes, waar wij als eerste gretig aanvallen. Als iedereen klaar is met rondlopen & ontbijten rijden we met 1 tussenstop door naar Machuca, een mini dorpje waar we een kerkje kunnen bezoeken, empanadas bereid worden en lamaspiesen op de barbecue liggen. René werkt een spies naar binnen en Reni een empanada met geitenkaas. Na dit enerverende dorp rijden we weer terug naar San Pedro.
Rond half twee lopen we naar het busstation om tickets te boeken naar Salta. Daar aangekomen zien we dat er op maandag geen bus richting Salta gaat en dat het kantoortje waar we tickets voor dinsdag kunnen kopen nog dicht is (siësta), maar ieder moment open zou moeten gaan. We besluiten te wachten tot twee uur, maar helaas is er dan nog steeds niemand waardoor we besluiten de volgende dag terug te komen.
Om 16.00u worden we verwacht bij de agency om richting de Valle de la Luna te vertrekken. We verwachten niet veel van de tour – na de deceptie van het geiserveld deze ochtend, maar we worden uiteindelijk blij verrast met wat we te zien krijgen. Een prachtig landschap met mooie rotsformaties waar we in rond klauteren en hoge zandduinen waar we de zonsondergang bewonderen. Na een hele mooie namiddag/avond keren we terug richting SP en onderweg naar huis eten we nog ergens een hapje.
Op maandag zoeken we uit hoe onze reisroute verder moet gaan verlopen en we leggen 3 vluchten vast. We werken nog wat aan het blog en zetten hem eindelijk op het openbare web, zodat iedereen thuis ook mee kan genieten! We lunchen aan de overkant bij bakkerij La Franchuteria en krijgen tot onze verbazing niet een belegd stokbroodje, maar een heel stokbrood voorgeschoteld. Reni een stokbrood Roquefort en gedroogde vijgen en René eentje met kaas en ham. Na de lunch lopen we weer naar het busstation, om tot onze grote schrik te zien dat de bus van dinsdag volgeboekt is… Nog een dag extra in SP dus. We hadden eerst bedacht om in Salta een relax weekje te houden, maar dat is nu dus onbedoeld hier al gebeurd. We boeken de bus voor woensdag en lopen richting de fietsverhuur, om een beetje op z’n Hollands te gaan verkennen. Omdat het al vrij laat in de middag is en we toch een dag extra in SP hebben, besluiten we bij de fietsverhuur de volgende dag te gaan fietsen. We lopen naar Sala de Cerveza Chelacabur voor een lekker biertje en een spelletje Yahtzee en drinken er daarna nog een paar (literflessen bier!). Feest!
Op dinsdag halen we weer lekkere stokbroden bij de bakker en huren we fietsen. We fietsen naar de Quebrada del Diablo, een kleine kloof op ongeveer 6 kilometer ten noorden van San Pedro de Atacama. Je zou zeggen dat je dat zo gefietst hebt, maar het kostte ons ongeveer een uur om er te komen. Fietsen over een onverhard, zanderig pad zorgt ervoor dat je niet heel snel gaat… (Tot grote frustratie van Reni.) Onderweg hebben we de kans om wat ruïnes te bezoeken, maar besluiten dat later wellicht te doen. We fietsen door naar het park, steken een riviertje over en fietsen een leuke route tussen de rotsen door. Reni heeft het op een gegeven moment een beetje gehad met het vals plat omhoog fietsen over de zandpaadjes, waardoor we besluiten terug te fietsen. Het water is ook bijna op en we zijn geen mogelijkheid tegen gekomen om nieuwe te kopen, dus het is ook wel verstandig dat we terugfietsen naar SP. We eten nog een hapje in het centrum en keren daarna vroeg huiswaarts om nog een goede nacht te maken voordat we richting Argentinië vertrekken!
