29-1 november 2017
Het is zover! Het enige wat we van te voren in Nederland hebben vastgelegd gaat eindelijk van start… We gaan de Inca Trail met als eindbestemming Machu Picchu lopen! Na een korte nacht – omdat we stiekem wel een beetje zenuwachtig zijn – worden we om 05:30u opgepikt om naar de bus te gaan. We rijden met de bus langs de pittoreske dorpjes Chinchero, Urubamba en Ollantaytambo richting kilometer 82 (het begin van de trail).
We hebben een deel van de groep de dag van te voren ontmoet bij de introductiemeeting, de rest van de groep ontmoeten we in de bus richting het beginpunt van de trail. Een diverse groep, van jong tot (semi) oud en uit flink wat verschillende delen van de wereld. Iedereen heeft er zin in en kan niet wachten om te beginnen! We zijn met z’n veertienen, waarvoor er 15 porters, 1 chef en 3 gidsen meegaan.
Na de busrit worden alle spullen verdeeld over de porters. Werkelijk alles moet worden meegenomen; Eten (ontbijt, lunch, snacks, diner) voor 4 dagen, een gasfles, keukengerij, krukjes, tenten, matjes en onze persoonlijke spullen. We denken dat er per porter 25-30 kilo wordt meegedragen. We zijn natuurlijk blij dat we dit allemaal niet zelf hoeven te dragen, maar tegelijkertijd voelen we ons ook schuldig dat deze mannen zoveel mee moeten dragen.
Op andere trekkingen gaan er vaak ezels mee om de spullen te dragen, maar omdat je over eeuwenoude Inca paden loopt is dat bij deze trekking verboden. Ze zijn bang dat de paden door de hoeven worden beschadigd. Ondertussen mogen er wel zo’n 500 man per dag de trekking doen, waardoor er dus zo’n 1000 man per dag over de eeuwenoude Inca paden loopt…
Na controle van ons Inca Trail ticket + paspoort wandelen we langs glooiende heuvels in de Urubamba River Valley en passeren we onderweg een aantal kleine archeologische plekken. Halverwege wordt de lunch bereid door de chef + porters die vooruit zijn gerend om alles op tijd opgezet en klaar te hebben. Tot de lunch hebben we minder weer, we kunnen onze nieuwe poncho’s meteen in gebruik nemen. De rest van de dagen hebben we eigenlijk prachtig weer gehad. Na de lunch lopen we door naar het Wayllabamba kamp (2980m), waar we rond 17.00 uur aankomen. Ook daar staat alles inmiddels klaar, zijn de tenten opgezet en kunnen we meteen in de relaxstand. We kunnen in de grote tent plaatsnemen om te genieten van thee, popcorn en koekjes, jammie! Na theetijd trekt iedereen zich terug om op te frissen en even op zijn (flinterdunne) matje te liggen. De eerste dag hebben we er een 6 uur durende en 11km tellende wandeltocht op zitten.
Op dag twee worden we om 05.30u gewekt met een heerlijk kopje coca thee en een teiltje warm water om ons mee op te frissen. Buiten de tent staan er mannetjes te wachten met rollen papier waarmee we ons kunnen afdrogen. Tijdens dit ritueel moeten we onze tassen inpakken, zodat de porters de tenten af kunnen breken en z.s.m. kunnen gaan lopen om op tijd op de volgende bestemming onze lunch te kunnen bereiden. Na het inpakken en opfrissen nemen we plaats in de tent om te kunnen ontbijten. Broodjes met jam en boter en een heerlijke omelet. Een goed ontbijt voor een de dag die de meest uitdagende moet worden met een 1200 meter stijgende verticale wandeling van ongeveer 5 uur naar Dead Woman’s Pass (op 4215m hoogte), gevolgd door een 2 uur durende wandeling naar beneden via een stenen trap naar het Pacaymayo kamp dat is gelegen op een hoogte van 3600 meter.
Het blijkt inderdaad een pittige tocht te zijn, waarbij er geregeld even gestopt en wat water gedronken moet worden. Wel zijn we in deze groep (een van) de snelsten, wat ook wel eens fijn is! Reni is drie dagen voor de trail gestopt met roken, wat wellicht al ietsjes scheelt en we denken dat de training van de vorige wandelingen zijn vruchten afwerpt. Of de rest is enorm traag, dat kan natuurlijk ook… Haha!
Op de top van Dead Woman’s Pass zijn we enorm trots! We komen er als eersten aan en hebben onze nickname “Double Dutch” (gekregen van de 4 Amerikanen in de groep) eer aangedaan. In eerste instantie vonden we het een gekke nickname, omdat we aan iets pikantere dingen in ons hoofd hadden dan hij daadwerkelijk betekende… Daar hebben we later dan ook smakelijk om gelachen, toen we dit deelden hen. Op de top wachten we op de rest van de groep, om daar een mooie groepsfoto te kunnen maken. Iedereen druppelt 1 voor 1 binnen, maar op de laatste 2 moeten we een flinke tijd wachten. Op de eerste stop van de dag waren we een Argentijns koppel al “kwijtgeraakt”, maar op Dead Woman’s Pass bleek dat vrouwlief er niet zo heel veel zin meer in had (wat vanaf de eerste seconde al ruziënd duidelijk werd gemaakt aan manlief) en terug is gekeerd naar het beginpunt. Hierdoor was de Argentijnse man voor deze dag aangehaakt bij een groep die later gestart was. Op hem hoefden we dus niet meer te wachten, maar wel op een Hongkonger die enorm last bleek te hebben van krampen gedurende de klim. Ze kwam half strompelend en half op de rug van onze gids & een onbekende helper de steile klim omhoog, met tussendoor zichtbare krampaanvallen. Heel heftig om te zien, maar ook enorm knap! Na haar te hebben binnengehaald kon eindelijk de groepsfoto gemaakt worden en vervolgde iedereen zijn weg naar beneden, naar het kamp.
In het Pacaymavo kamp (3660m) worden we onthaald met applaus door de porters (met schaamrood op de kaken, omdat zij al onze spullen dezelfde weg hebben moet sjouwen) en mogen we genieten van een wederom heerlijke lunch. De rest van de middag zijn we vrij om bij te komen van de pittige tocht. We kijken een aflevering van Designated Survivor die we van te voren gedownload hebben via Netflix en komen weer samen in de grote tent voor theetijd. Na de theetijd kruipt iedereen zijn tent weer in en besluiten wij een douche te nemen. Hier hebben we vrij snel spijt van, omdat deze ijs-en-ijs-koud is. Toch een beetje opgefrist kunnen we ’s avonds genieten van het heerlijk uitgebreide diner en drinken we een speciale Peruaanse alcoholische mixdrank met rum, thee, melk en heel veel suiker – gemaakt door de gidsen – om lekker te kunnen slapen. De tweede dag hebben we er een 10km lange en 7 uur durende wandeltocht op zitten.
Dag drie werd een onvergetelijk reis langs de eeuwenoude Inca trappen, bergmeren, intrigerende archeologische plekken en vochtige jungle landschappen. Wat ons betreft de mooiste dag van de trail. Nadat we de dag ervoor de Dead Woman’s Pass had gehaald, waren alle zenuwen weg. We stonden te popelen om aan de langste dag van de trail te beginnen. De dag begon weer met een coca thee wake-up call om 05.30 uur in de tent. Na het inpakken en het ontbijt (met bananenbrood!) beginnen we aan een uur durende wandeling bergopwaarts richting de archeologische plek Pacaymayo, wat een militair Inca fort was. Daarna lopen we de Runkurakay Pass op en stoppen om wat kleine Inca-ruïnes te bewonderen die vroeger dienden als checkpoints of rustplaatsen voor Inca-boodschappers op het parcours. We lopen door een prachtig jungle landschap en lunchen onderweg op een door mist betoverde plek. Hier worden de porters aan ons voorgesteld. Ze vertellen ons hun namen, de dorpen waar ze vandaan komen, welke spullen ze voor ons dragen en gaan met ons op de foto.
Na de lunch komt de “Gringo Killer” voorbij. Volgens de gids zijn er zo’n 3000 treden die we naar beneden moeten lopen en gaan velen (knieën van) toeristen hierop kapot. Met onze lange benen gaan we vrij rap naar beneden en hebben we weinig last, ons krijgen ze niet klein! In de late namiddag komen we aan bij het Wiñayhuayna kamp op een hoogte van 2700 meter. We genieten van onze laatste theetijd (mét taart, jippie!) en (te) snel daarna ons laatste avondmaal. De derde dag hebben we er een 14 km lange en 8 uur durende wandeltocht op zitten.
De laatste dag breekt vroeg aan, we worden om 03.00u gewekt met coca thee en een ontbijtpakketje. De porters moeten om 04.00u de trein hebben en moeten dus vroeg de tenten & spullen inpakken. We staan daardoor vroeg in de rij bij de checkpoint om naar de Sun Gate te kunnen lopen. We moeten zo’n twee uur wachten voordat de checkpoint überhaupt open gaat. Als het eenmaal zover is wil iedereen blijkbaar héél graag z.s.m. naar de Sun Gate komen, waardoor iedereen begint te rennen. We rennen zo’n drie kwartier over oneffen paden en trappen op naar Inti Punku (de Sun Gate). Hier zouden we de eerste glimp van Machu Picchu op moeten kunnen vangen, maar helaas is er een groot wolkendek die het mooie uitzicht tegenhoudt. We wachten zo’n 15 minuten en besluiten dan door te lopen naar Machu Picchu. Eenmaal aangekomen bij Machu Picchu worden al snel de eerste foto’s genomen van het indrukwekkende bouwwerk. Na de eerste foto’s lopen we door richting de ingang en mogen we genieten van een normaal toilet. Na 3 dagen boven een gat te hebben gehangen zit iedereen vrij lang op de pot. Waar je al niet van kan genieten na zo’n trekking 😉
Vervolgens volgt een 1,5 durende rondleiding door onze gidsen en voegt de Argentijnse vrouwlief zich ook weer bij de groep. Na deze 1,5 uur nemen we afscheid van de gidsen en vervolgen we zelf onze weg door Machu Picchu samen met 2 Amerikaanse stellen waar we het goed mee konden vinden; Lory & Randy + Steve & Ali. Na even te hebben rondgelopen stonden we een tijdje te lummelen op een plek, waarna Lory stiekem in Reni haar oor fluisterde dat Steve Ali ten huwelijk ging vragen… Een zenuwachtige Steve stond te wachten tot zijn almost-fiance klaar was met fotograferen en vroeg of ze samen op de foto konden. Ali stond mooi te poseren en had in eerste instantie niet door dat Steve naast haar op zijn knieën ging, wat een grappig plaatje opleverde. Na een korte “Will you marry me?” volgde een duidelijke “Yes!” en schoot Reni een beetje in de grien. Wellicht ligt er nog een mooi tripje naar New York in het verschiet! Vol adrenaline liepen we met zijn zessen door en kort daarna zijn we met de bus naar beneden gegaan, opzoek naar onze gidsen die in een restaurant zaten waar we zouden gaan lunchen met zijn allen.
Dat bleek een hele leuke middag te worden met veel biertjes, kaartspelletjes en opdrachten. Een super mooie afsluiter van een hele fijne Inca Trail! Na deze fantastische middag keren we terug met de trein en bus naar Cusco, om daar nog 2 nachten door te brengen.
We spreken de volgende dag af met Miranda & Anneloes om nog iets te drinken en eten daarna een (luxe) hapje met Lory, Randy, Steve & Ali. We nemen afscheid van deze mooie mensen en spreken af om Lory & Randy op te zoeken in Mexico, waar ze een half jaar een house-sit doen.
