24-27 december 2017
Aangekomen in Bariloche nemen we een taxi richting ons hotel; Piuké. We hebben een iets luxer onderkomen uitgekozen voor deze kerstperiode! In het hotel nemen we meteen weer contact op met de autoverhuurman via WhatsApp en maken meteen het geld over. Nu maar hopen dat alles goedkomt.
Bariloche is voor Argentinië wat Salzburg is voor Oostenrijk; een prachtig bergdorp dat niet alleen voor de internationale bezoekers een gewilde vakantiebestemming is, maar ook zeker voor de lokale bevolking. Bariloche wordt omringd door het immense Nahuel Huapi National Park en staat ook bekend als de chocoladehoofdstad van Argentinië, compleet met zijn eigen jaarlijkse festival. Het biedt een schat aan activiteiten, ongeacht het weer. Als het sneeuwt kun je hier geweldig skiën en als het warmer is kun je lekker luieren aan de oevers van één van de vele glinsterende meren in de omgeving of gaan wandelen, kajakken of raften.
We besluiten opzoek te gaan naar een plek waar we wat kunnen drinken en hopelijk ook een hapje kunnen eten. Al snel komen we erachter dat er heel weinig restaurants geopend zijn op kerstavond en de meerderheid van de restaurants die wél geopend zijn hebben een speciaal kerstmenu en zijn volledig volgeboekt. Uhoh… We komen langs een soort bruin eetcafé waar we een drankje willen gaan drinken, maar lopen uiteindelijk 10 minuten later zonder iets gedronken te hebben de tent weer uit, we werden namelijk niet geholpen door de incompetente medewerkers van deze toko. We zetten stug door, eten onderweg nog een empanada bij een afhaaltentje en komen uiteindelijk nog 2 plekken tegen waar we iets zouden kunnen eten; een Italiaan & een soort lunchcafé. Bij de laatste drinken we een drankje en zien we het steeds drukker worden. Er vormt zelfs een rij met toeristen die net als wij niet van te voren lijken te hebben gereserveerd bij een andere plek.
We geven ons tafeltje op en besluiten nog een rondje te gaan lopen opzoek naar een iets sfeervoller restaurant waar we nog terecht kunnen. Wrong choice… We vinden niets! We komen uiteindelijk een paar minuten voor negen een “comedor” (winkel met kant-en-klaar eten) tegen en kopen daar op het nippertje – ze sluiten om 21.00u – nog wat empanadas en biertjes. We vieren die avond uiteindelijk ons kerstfeest in onze hotelkamer, lekker knus met z’n tweetjes op bed met empanadas, bier en een hele leuke videoboodschap van René zijn vrienden, wat wil je nog meer!? Ook nemen we deze avond contact op met onze vrienden Peter & Bram, om te melden dat we oud&nieuw in Valparaíso vieren en helaas niet samen met hun in Colombia. De goedkoopste tickets kosten ongeveer €500 euro per persoon, maar dan heb je 2 of 3 overstappen en doe je er dus minimaal een dag over. Een rechtstreekse vlucht kost minimaal €800 per persoon en dat vinden we toch iets te duur.
Eerste kerstdag, of eigenlijk: René zijn verjaardag! Hij is 33 jaren jong geworden op deze mooie reis en Reni heeft niet eens een cadeautje geregeld voor hem. Oepsie! Omdat we tijdens de reis alles samen doen is er geen moment voorbij gekomen om iets regelen voor René zijn verjaardag en daarnaast proberen we eigenlijk tot nu toe zoveel mogelijk te lozen uit onze backpacks in plaats van te kopen. Daarbij komt ook nog eens dat het vandaag dus eerste kerstdag is en we gister hebben ervaren dat zo ongeveer elk restaurant in de omgeving gesloten is. Gelukkig hebben we wel een (leuke!) bar gevonden die gister alleen open was om grote biervaten te vullen, maar vandaag open is voor iedereen. Yes! René beslist deze dag wat we gaan doen en dat betekend dat we (een beetje) uitslapen, een rondje door Bariloche lopen zoals het een echte toerist betaamt, goed lunchen bij de Italiaan, samen met een coole kerstman op de foto gaan (Oké, dat was Reni haar idee…) en daarna lekker biertjes drinken en spelletjes spelen bij de eerder genoemde bar; Wesley Brewery! Hier heeft Reni uiteindelijk nog een taartje met een verjaardagskaarsje kunnen regelen die we voordat er een foto van gemaakt kon worden al op hadden! Het was een fijne dag 🙂
Tweede kerstdag bestaat in Zuid Amerika niet echt, dus dit was een gewone dag voor Bariloche. Wij hebben besloten deze dag een hike te doen in het Nahuel Huapi National Park. Reni heeft uitgezocht dat er een leuke dagwandeling mogelijk is. We willen met de lokale bus naar het dorpje Catedral, waar de hike begint, maar eerst moeten we nog een OV kaart regelen. We komen erachter dat we de kaart die we als fooi weg hebben gegeven aan de taxi chauffeur in Buenos Aires nu weer hadden kunnen gebruiken. Oeps! Opzoek naar een nieuwe kaart dus… We vragen in een aantal kiosken waar we zo’n kaart kunnen kopen en worden van hot naar her gestuurd. Uiteindelijk vinden we een plek waar we een kaart kunnen kopen en een andere plek waar we hem kunnen opwaarderen. De busstop vinden we gelukkig ook vrij snel en de bus is er binnen 10 minuten.
We willen een hike doen naar Refugio Frey, een berghut op 1700 meter boven de zeespiegel met uitzicht op een lagune. Vanaf Catedral, via Cerro Catedral schijn je in ongeveer zes uur terug in Bariloche te kunnen komen, volgens de interwebs. We komen rond 13.00u aan in Catedral, waar we erachter komen dat we de hike alleen kunnen doen als we met de (vrij dure) gondel omhoog gaan. Dit omdat de laatste bus terug naar Bariloche om 20.00u vertrekt, de gondel vanaf 17.00u niet meer gaat en de wandeling vanaf boven zo’n 5-6 uur duurt, ietsjes langer dan we van te voren dachten. Uiteindelijk besluiten we de gondel te nemen en de geplande wandeling te gaan lopen. Boven aangekomen moeten we onder een afzetlint doorlopen om de hike te beginnen, wat niet veel goeds voorspelt voor de rest van de hike 😉 Het eerste stukje is een korte, maar heftige, steile klim langs een enorm plakkaat sneeuw, waarna we in een enorm rotsachtig gebied komen. Heel iets anders dan we hiervoor hebben gedaan, best wel uitdagend, maar zeker ook heel leuk! Al klauterend langs een enorme afgrond komen we steeds ietsjes verder. Reni merkt ook hier weer dat haar hoogtevrees iets minder is geworden, maar zeker niet weg is. Het klimmen over rotsen wisselt zich in voor afdalen door de sneeuw, wat ook niet perse makkelijk is en zorgt voor een flinke vertraging. Na de sneeuw lunchen we in recordtempo bij een meertje en besluiten we met een flink tempo door te lopen, we zijn namelijk nog steeds bang dat we de laatste bus anders niet redden. Al snel komen we erachter dat de rest van de route heel wat minder moeilijk is dan wat we hiervoor hebben doorstaan, waardoor we flink wat tijd inhalen. We dalen af door de bossen, langs prachtige blauwe meren en komen steeds iets dichter bij de busstop. Uiteindelijk komen we in plaats van de verwachte 20.00u aan om 18.50u, wat ervoor zorgt dat we de bus van 19.00u redden. Whoa! To the infinity and beyond!
Terug in Bariloche besloten we (stiekem deden we dat de dag ervoor al) om te gaan kaasfonduen om de hoek. We lopen vanaf de busstop eerst langs het restaurant om een plekje te reserveren, wat bij aankomst niet mogelijk blijkt te zijn. Ze doen niet aan reserveringen. Na een hoognodige opfrisbeurt in het hotel lopen we weer terug naar het fonduerestaurant en is het al een flink stuk drukker. We moeten even wachten tot er een tafeltje vrijkomt, maar dat duurt gelukkig niet lang. We bestellen een flesje witte wijn en een kaasfondue voor twee. Ookal is de kaasfondue minder lekker dan die in La Paz, peuzelen we hem alsnog volledig op samen 🙂
De volgende dag pakken we ’s ochtends de lokale bus richting de busterminal. We gaan naar de volgende stop in onze reis en tevens de laatste stop in Argentinië; San Martín de los Andes, of zoals René het veel gezelliger noemt; San Juan de Vakantieman!
