08-11 december 2017
We vliegen naar het einde van de wereld, de zuidelijkste stad ter wereld oftewel Ushuaia! (Er is nog een dorpje die zuidelijker ligt aan de Chileense kant van Tierra del Fuego, maar dat is geen stad, dus daar hebben we het niet over.) We lopen vanaf het vliegveld naar ons hotel Hosteria Via Rondine, die we cadeau hebben gekregen van René zijn ex-collega’s van Hilton Foods Holland via de hotelgift bon. (Dank!!)
Tierra del Fuego – Land van Vuur, de thuisprovincie van Ushuaia, ligt in het zuiden van Argentinië en is een archipel die door de Straat van Magellan wordt gescheiden van het continent Zuid-Amerika. Het werd ontdekt door de Portugese ontdekkingsreiziger Ferdinand Magellan tijdens zijn expeditie in 1520 (Ja, diezelfde van die pinguïns in Puerto Madryn! Wat een man.).
Tierra del Fuego is om vele redenen beroemd, een van de meest interessante is dat Charles Darwin als jonge natuuronderzoeker naar Tierra del Fuego kwam en meer dan vier jaar in Patagonië heeft doorgebracht met het onderzoeken en verzamelen van informatie over de plaatselijke flora, fauna en inheemse Indiase culturen. Reizend met een expeditie geleid door Captain FitzRoy op de HMS Beagle die in 1831 vanuit Plymouth, Engeland vertrok, bracht Darwin iets meer dan drie jaar door met het verkennen van het land van Tierra del Fuego, en nog eens 18 maanden door de zeeën, zeestraten en passages rond de archipel. Veel van zijn bevindingen hadden een enorme invloed op wat later zijn Evolutietheorie zou worden.
Er zijn veel dingen te zien en te doen in Ushuaia, maar het is vooral beroemd om de rijkdom aan natuurlijke landschappen. We lopen na aankomst in ons hotel door naar het centrum, waar we bekijken welke tours we graag willen doen. We komen uit bij Brasileiros em Ushuaia en worden geholpen door een enthousiaste Braziliaan, die zelf een Nederlands vriendinnetje heeft. We komen uit bij een wandeling richting Laguna Esmeralda de volgende dag en een tour door het nationale park Tierra del Fuego, op 11 km van Ushuaia, de dag daarna. We lopen nog een rondje door het centrum, gaan wat winkels in om te kijken naar nieuwe wandelschoenen voor Reni – ze heeft helaas last van haar achillespezen in haar huidige paar en we drinken en eten iets bij Dublin Pub, waarna we huiswaarts keren met de taxi. We doen in onze wasbak nog een klein wasje en drogen onze kleren op de verwarming die hier keihard staat te loeien (We krijgen hem ook niet uit.).
We worden de volgende dag vroeg opgepikt door een BEU busje en rijden richting het gebied waar we een wandeling gaan maken. We krijgen allemaal een lunchpakketje mee en beginnen de wandeling. Het is een prachtig gebied en een leuke groep, maar helaas gaat de wandeling wel wat traag. We komen uit bij de prachtige Laguna Esmeralda, waar we een uur de tijd hebben om te lunchen en wat rond te lopen. Wij besluiten de lagune rond te lopen en ergens onderweg te gaan eten. We lopen na het uur dezelfde weg terug en vervolgen onze weg terug naar Ushuaia. We stappen in het centrum uit, om een paar kaarten en postzegels te kopen en schrijven ze in het oudste café van Ushuaia. We kopen de wandelschoenen die we de vorige dag al hebben gespot voor Reni. We checken bij een touragency – tegen beter weten in – wat het kost om naar Antarctica te gaan. De normale prijs van zo’n uitstapje is €6000 dollar voor 4 dagen, maar we hopen last-minute voor een spotprijsje te kunnen vertrekken… Helaas! Het is nog steeds €6000 dollar. ’s Avonds eten we bij Maria Lola Restó, een goed restaurant met een prachtig uitzicht over het stadje en de haven. René eet zijn eerste echte steak en Reni eet een heerlijke pompoen ravioli met blauwe kaas. Nom!
Na het eten lopen we richting Klöbber om nog een biertje te drinken en keren we huiswaarts. De volgende dag vertrekken we naar het nationale park en beginnen we onze trip met de trein naar het einde van het wereld. Tijdens de treinreis door de Toro kloof zit je opgepropt te luisteren naar de geschiedenis van Ushuaia en de trein. De trein werd namelijk gebruikt om gevangenen van de Presidio gevangenis te vervoeren naar het bos, om daar te werken. Ushuaia was ooit de locatie van een voormalige militaire basis, strafkolonie en “de gevangenis aan het einde van de wereld”. Hoewel de 600 gevangenen die de 380 cellen in de gevangenis bezet hielden (tot de sluiting in 1947) geen echte stadsbewoners waren, vormde hun werk een groot onderdeel van het dagelijks leven van de stad. Openbare gebouwen en huizen ontstonden vaak door gevangenisarbeid, maar de gevangenen voorzagen de stad ook van brandhout, brood en elektrische energie.
Na de iets te krappe treinreis rijden we in het BEU busje verder naar enkele plekken die we gezien zouden moeten hebben in het park. Het is een beetje een druilerige dag, waardoor alles helaas iets minder mooi en speciaal aanvoelt. Desalniettemin hebben we een prima dag, een mooie stempel in ons paspoort erbij (win!) en keren we tegen zessen terug naar het hotel. We eten die avond een yoghurtje met cornflakes en een verse banaan en duiken vroeg ons nestje in om de volgende ochtend om 07.00u richting vliegveld te vertrekken voor onze vlucht naar El Calafate.
