28-30 december 2017
Gelegen in het hart van het merengebied van Chili, ligt het schilderachtige stadje Pucón. Ook hier zijn er weer veel sportieve activiteiten te boeken. In de winter kan je er skiën en snowboarden en in de wat warmere maanden kun je hier goed wandelen, raften, kajakken en natuurlijk dé activiteit waar iedereen voor naar Pucón komt: de Villarrica vulkaan beklimmen!
De Villarrica vulkaan (2.847 meter boven de zeespiegel) is een perfecte kegelvormige stratovulkaan met open krater en sudderend lavabad dat constant rookpluimen creëert. Begin maart 2015 brak hij voor het laatst uit en was hij gesloten voor beklimmingen tot november 2015. Dit maakt klimmen naar de top van één van Chili’s meest actieve vulkanen één van de meest unieke activiteiten die je hier kan doen. De weersomstandigheden moeten vrij nauwkeurig zijn om aan het avontuur van het beklimmen van de Villarrica vulkaan te mogen beginnen en het jammere is dat dit zelden het geval is.
Als we aankomen in Pucón lopen we naar hostel My House is Your House, waar we heel warm ontvangen worden door Felipe en Camila, die de naam van hun hostel eer aan doen. Als we gesetteld zijn en we alle mogelijke activiteiten die we in de omgeving kunnen doen van Felipe en Camila hebben gehoord gaan we de deur uit, lunchen we 10 meter verderop en lopen we daarna richting strand om Pucón een beetje te verkennen. Na het strand lopen we terug en kloppen we bij twee agencies aan om te checken of we vulkaan Villarrica kunnen beklimmen de volgende dag of de dag daarna en wat de kosten hiervoor zijn. Het kost bij beiden $90.000 Chileense peso (± €125 euro) per persoon, maar helaas zeggen ze ook allebei de volgende dag niet te gaan lopen en de dag daarna hoogstwaarschijnlijk ook niet, omdat de weersverwachting niet goed is.
We besluiten daarom de volgende dag in de middag te gaan raften en hopen dat het weer beter wordt zodat we de dag daarna misschien toch de vulkaan op mogen. Mocht dit niet het geval zijn gaan we een hike doen in een nationaal park in de buurt, er is namelijk een overvloed aan nationale parken en bossen rondom Pucón, ideaal voor een mooie hike!
’s Avonds drinken we een biertje, spelen we een spelletje yahtzee, een potje pesten en eten we een paar rollen sushi bij een tof eetcafé; Black Forest aan de overkant. De sushi wordt vers gemaakt en is fantastisch lekker! We weten zeker dat het vers gemaakt is omdat we de rollen zonder creamcheese bestellen. Dit wordt namelijk in Chili in elke sushirol verwerkt en behaagd ons toch niet helemaal.
De volgende dag krijgen we een heerlijk ontbijt voorgeschoteld met vers fruit – iets wat je bijna nooit tegenkomt hier, jummie! De rest van de ochtend doen we rustig aan, we halen lunch bij de supermarkt en bereiden ons voor op het wilde water wat we die middag zullen gaan ervaren. Pucón is omgeven door prachtige rivieren met flinke stroomversnellingen, welke ideaal zijn voor wildwater raften.
In het hostel verblijft ook een ander Nederlands koppel die ’s ochtends gaan raften en zich op een lijst hebben laten zetten om wellicht de volgende dag de Villarrica op te gaan. Om kwart voor drie lopen we naar de agency waar we worden opgepikt om te gaan raften. We zijn er een kwartiertje eerder om te checken of de weersvoorspelling verbeterd is ten opzichte van gister. Helaas blijkt dit niet het geval te zijn en wachten we enigszins teleurgesteld op de bus. Na een kort ritje komen we aan op de plek waar het raften zal beginnen, krijgen we een wetsuit en schoenen en kleden we ons om. We zijn met 10 man die verdeeld zullen worden over 2 boten. Een Amerikaans gezin uit New York van vijf, drie Franse jongens en wij twee. De verdeling is dus ook meteen duidelijk 😉
Als we allemaal onze pakjes, zwemvesten en helmpjes aan en op hebben en een kleine instructie op het droge hebben gehad, stappen we de boot in en gaat het avontuur pas echt beginnen. We moeten vooral uitkijken als er “White Rabbit” geschreeuwd wordt door onze gids en voor de rest goed zijn instructies (“Forward” “Backward” “Stop” & “DOWN!”) opvolgen. In het water moeten we met kleine tussenpozen vooral veel peddelen en hebben we het idee dat we onszelf alleen maar naar de grootste golven en stenen laten leiden in plaats van de makkelijkste weg door het water nemen, om zo de spannendste wilde wateren te doorstaan (jeeh!). De Fransen doen niet heel veel, waardoor wij ons helemaal uit de naad aan het werken zijn. Wel weer een goede work-out zo 😉 We raften ongeveer een uurtje, met best wat “White Rabbits”, oftewel leuke stroomversnellingen. René zit voorin de boot, waardoor hij het meeste water vangt in de witte konijntjes. Veel lachen, gieren, brullen en natuurlijk peddelen! Bij het gezin in de andere boot wordt de jongste zoon (16 jaar?) nog uit de boot gelanceerd, raakt een beetje in paniek wanneer dit gebeurd en roept heel hard “Safe me! Safe me!” vanaf de zijkant van de boot. Op een rustig stukje tussendoor mogen we nog even zwemmen in het ijskoude water, wat best fijn is omdat we flink hard aan het sporten zijn en het best warm hebben gekregen. Reni sleurt René de boot in zoals dat ons op het droge geleerd is en we krijgen nog de kans om één keer met z’n allen de boot in te duiken als er “DOWN!” wordt geschreeuwd. Na een uurtje komen we aan bij de plek waar we moeten aanmeren, kleden we ons om in een gebouwtje dat nog volop in aanbouw is en worden we getrakteerd op bier en chips, altijd fijn!
We praten nog wat met z’n allen en een van de Franse jongens hoort ons praten over het beklimmen van vulkaan Villarrica. De New Yorkse vader & zonen zijn de vorige dag tot 75% geweest en de Franse jongens gaan de volgende dag via agency Summit Chile die het blijkbaar wel aandurft. De weersvoorspelling is alleen qua wind niet goed, maar ze denken daar dat het wel kan. Hij verteld ons ook dat er nog twee plekjes over zijn in hun groep, dus we besluiten uit te stappen bij deze agency om te kijken of we nog mee kunnen. Tot onze grote vreugde is dat het geval & we mogen meteen schoenen & een soort overall aanpassen. Iedereen krijgt zijn eigen box, waar de spullen voor de volgende dag worden klaargezet. We betalen hier 10.000 Chileense peso meer dan bij de andere twee agencies, maar krijgen daarentegen ons geld wel volledig terug als morgenochtend onderaan de vulkaan blijkt dat we hem toch niet kunnen beklimmen.
Nu al vol adrenaline vertrekken we richting hostel, halen we eerst wat boodschappen voor de volgende dag en vertellen we het heugelijke nieuws aan Felipe. Hij biedt meteen aan ons ontbijt klaar te leggen in take-way vorm, wat hij ook doet voor het andere Nederlandse stel. We eten die avond vroeg aan de overkant bij de Italiaan; een lekkere pasta als voorbereiding op de work-out van morgen! Ook duiken we vroeg ons bed in, want we worden de volgende ochtend om 06.30u verwacht bij Summit Chile.
Een beetje zenuwachtig vertrekken we ’s ochtends in onze wandeloutfit en bewapend met onze take-away ontbijtjes, lunch, snacks & water naar Summit Chile. Daar trekken we onze schoenen aan, alles wat we mee willen nemen hevelen we over in de backpack die we vandaag meenemen en alles wat we achter willen laten moet je in je eigen box leggen. In de backpack zitten ook nog wat andere attributen die we vandaag nodig gaan hebben om de vulkaan op te komen. Als iedereen zover is worden de tassen in een jeep gegooid, klimmen wij in een ander busje en vertrekken we richting Villarrica. Spannend!
De omstandigheden lijken prima; een blauwe lucht, een paar wolkjes en een beetje wind. Als iedereen gearriveerd is en de extra lagen aan heeft getrokken (toch wel koud), gaan we van start. Helaas waait het te hard voor de skiliftjes, waardoor we ook dit stuk – ruim een uur – moeten lopen. Het eerste stuk tot het punt waar de liftjes ophouden schijnt één van de zwaarste stukken te zijn, maar dit ging eigenlijk nog allemaal prima. Vanaf het einde van de liftjes tot aan de top is het volledig besneeuwd, wat betekend dat we de crampons uit de tas tevoorschijn moeten toveren en deze aan moeten trekken. Als iedereen de crampons aan heeft krijgen we nog een oefening met de pikhouweel voor als we per ongeluk naar beneden glijden en vertrekken we in een slinger achter elkaar aan naar boven.
Reni krijgt het vanaf dit punt zwaarder en zwaarder. Haar hart gaat enorm tekeer en ze krijgt steeds minder lucht. Ze zakt steeds iets verder af in de groep, tot ze alleen met de gids een stuk achter de groep loopt. We besluiten dat het beter is als René met de groep mee loopt, zodat Reni kan stoppen wanneer ze het echt niet meer aankan. We lopen mega langzaam, stap voor stap verder, tot het punt waar de groep pauze aan het houden is. Hier moet er een beslissing worden genomen of je verder gaat of niet. Een Koreaanse man die eerder al aanhaakte bij Reni om langzamer te kunnen lopen en een Braziliaanse man besluiten om te stoppen en naar beneden terug af te dalen. Reni heeft de hartkloppingen en halve hyperventilatie aanval nog nooit eerder meegemaakt en denkt daardoor dat het misschien met haar faalangst te maken heeft. Ze wilt graag de top halen en besluit niet te stoppen, maar gewoon verder te gaan. Desnoods duurt het nog 4 uur, ze moet en zal die top bereiken. Binnen een paar minuten gaat de groep alweer verder en Reni gaat mee, wat eigenlijk meteen vanaf dat moment weer prima gaat. Dus toch faalangst!?
De groep gaat gelukkig ietsjes langzamer, omdat er een pad moet worden gekerfd met de pikhouweel door de gids. We lopen vooraan als eerste groep, waardoor er nog geen pad voor ons gemaakt is. We komen stukje bij beetje steeds ietsjes dichterbij de top, met wat rustpauzes tussendoor. Het weer is wisselend; het ene stuk hebben we amper wind en het andere stuk worden we bijna van de berg afgeblazen, de zon schijnt volop, maar het is ook best wel koud. Na een lange tocht klimmen door de sneeuw zijn we eindelijk bijna bij de top, maar voordat we verder mogen klimmen droppen we eerst onze backpacks, trekken we de crampons uit en moeten we een gasmasker op. De serieuze shit gaat beginnen! We klauteren een stukje verder tot we naast een gapend gat staan waar flink wat rook uit naar boven komt, we zijn er! Iedereen gaat zo dicht mogelijk langs de rand staan om een glimp van de lavazee te kunnen zien, maar helaas… Geen lava te ontdekken. Claudio, onze opperhoofd gids – die eruit ziet als een Duitse skileraar uit de jaren 80 – verteld dat het lava regelmatig stijgt en daalt, waardoor het de ene dag wel zichtbaar is en de andere niet. Helaas! Maar dat mag de pret niet drukken, we hebben het gewoon geflikt! Bovenop de vulkaan drinken we de whiskey shotjes van de Pilaren leeg en maken we nog wat kiekjes van deze fascinerende omgeving.
Na de helse vier uur durende tocht omhoog gaan we op een hele andere, veel leukere én veel snellere manier naar beneden. We gaan namelijk sleeën! Als we onze ‘luier’ aan hebben, onze plastic slee om onze middel en onze pikhouweel als rem in onze handen hebben is het voeten vooruit, benen bij elkaar, knieën gebogen en glijden maar! We glijden over ingekerfde sleepaadjes naar beneden waar je of op je ‘blote kont’ naar beneden gaat of met plastic eronder, om iets sneller te kunnen gaan. In eerste instantie is het best een beetje spannend, maar na een paar paadjes kunnen we er geen genoeg van krijgen! Reni doet nog een trucje onderweg; ze gaat een stukje achterstevoren naar beneden en anderhalf uur later zijn we beneden. Naar de top van vulkaan Villarrica komen was net zo uitdagend als af en toe angstaanjagend, maar bovenal een hele toffe, onvergetelijke ervaring die we iedereen aanraden!
Bij terugkomst leveren we alle spullen in en drinken we een klein (zelfgebrouwen) biertje, heerlijk! Bij terugkomst in het hostel mogen we nog een douche nemen (we zijn al uitgecheckt) en krijgen we zelfs nog een heerlijk vers frambozensapje. Reni ontdekt nog een vreemd potje met kruiden in het keukenkastje; mononatriumglutamaat oftewel het beruchte E-nummer E621, ook wel bekend als ve-tsin. Bijzonder om dat op die manier tegen te komen!
Na een heerlijke verfrissende douche relaxen we nog wat en doen we later op de middag nog wat boodschappen. ’s Avonds drinken we, voordat we de nachtbus naar Santiago instappen, nog een biertje en eten we wat sushi bij Black Forest – uiteraard weer zonder creamcheese 🙂
