22-24 december 2017
In de koloniale stad Puerto Varas rijden we naar hostel Margouya Patagonia Outdoor, welke goed aangeschreven staat in de Lonely Planet. Het is een prachtig oud hostel, waar we een mooie kamer krijgen en kunnen parkeren voor de deur. Wel wordt ons aangeraden de hele auto leeg te halen, voordat iemand anders dat doet wanneer de zon onder gaat.
Als je denkt aan een klein stadje in Zuid-Chili, denk je waarschijnlijk niet aan Duitsland. Nee, logisch. Maar, als je Puerto Varas bezoekt denk je wel degelijk aan Duitsland. Het is namelijk opgericht door Duitse immigranten, die rond 1853 naar Lake Llanquihue kwamen als onderdeel van een kolonisatiepoging gesponsord door de overheid. Op 27 juni 1853 creëerde de regering het ‘Llanquihue Lake Colonization Territory’ en tegen het einde van dat jaar waren meer dan 200 Duitse gezinnen geëmigreerd naar wat nu Puerto Varas is. Ook nu zie je dus nog veel Duitse dingen terugkomen in Puerto Varas en de dorpjes in de buurt.
Nadat de auto is leeggehaald en alles veilig in onze kamer staat gaan we op pad voor een biertje & een hapje eten. We lopen naar de prachtige haven van Puerto Varas aan Lago Llanquihue – het op een na grootste meer van Chili – en zien helaas nog geen vulkanen, want die verstoppen zich nog even achter de wolken vandaag. We drinken een biertje bij Pub en bestellen een pizzaatje om te delen. Na vijf minuten worden we aangesproken door een jongeman die vraagt of we toevallig Nederlanders zijn. En dat zijn we! Hij verteld dat hij een expat is en een paar maanden terug samen met zijn vriendin van Amsterdam naar Puerto Varas is verhuisd. We nodigen het stel uit bij ons aan tafel en hebben een hele gezellige avond samen.
De volgende dag rijden we een rondje Lago Llanquihue, 186 kilometer door een prachtig langschap van bossen, weides en altijd met vulkaan Osorno en vulkaan Calbuco op de achtergrond, langs allerlei schattige dorpjes, uiteindelijk weer terug naar Puerto Varas. We gaan eerst richting één van de grootste trekpleisters uit de buurt; vulkaan Osorno. Het is een van Chili’s meest actieve vulkanen en hij is vanaf Puerto Varas rondom Lago Llanquihue continu zichtbaar, tenzij hij zich achter de wolken verschuild natuurlijk. Vandaag zien we gelukkig een stuk meer dan gister, een halve vulkaan! Het toppie houdt zich nog steeds verscholen in een wolkendek. We rijden via allerlei haarspeldbochten tot het begin van het skigebied (skiën op een vulkaan, hoe vet!) en besluiten niet verder naar boven te gaan met de skiliften, het toppie houdt zich namelijk nog steeds verscholen. Er hangt een rare mist boven de grond en niet veel later komen we erachter dat het damp is van de warme vulkaan, heel bijzonder!
Vanaf de vulkaan rijden we door naar het mini dorpje Las Cascadas, waar we afslaan om naar de waterval Las Cascadas Puerto Octay te gaan. We rijden over een onverhard smal weggetje tot een parkeerplaats vanwaar we verder moeten lopen. Na een kleine wandeling komen we aan bij de waterval die de moeite waard blijkt te zijn. We maken wat foto’s en keren terug naar de auto.
We rijden terug naar Lago Llanquihue en rijden verder langs het meer richting Puerto Octay en Frutillar. In Frutillar Bajo parkeren we de auto en gaan we opzoek naar een plek om te lunchen. Ook hier zijn de Duitse invloeden flink aanwezig en worden kuchen om de haverklap aangeprezen op borden langs de weg. We vinden aan de promenade een plek waar we lunchen, helaas niet de beste lunch die we in Chili hebben genoten. Na de lunch stappen we de auto weer in en rijden we langs het meer door naar Puerto Varas. Bij aankomst komen we een tweede brandweerwagen tegen met brandweerlieden én de kerstman erop, wat blijkbaar een traditie is in deze omgeving.
Dit keer zoeken we een ander hostel op die ook in de Lonely Planet te vinden is, maar wel zo ongeveer dezelfde naam draagt; Casa Margouya. Hier hebben we ook mazzel en kunnen we wederom voor de deur parkeren én er is nog een kamer beschikbaar voor ons, jippie! We installeren ons in de kamer en Reni belt met Ilva en Lianne die samen op de bank in Amsterdam zitten. Ilva blijkt groot nieuws te hebben, ze is zwanger! Totaal flabbergasted, maar tegelijkertijd blij en verheugd zit Reni aan de telefoon. Ze wordt tante! En Ilva wordt moeder, hoe raar is dat! Wel jammer dat we de helft van de zwangerschap gaan missen doordat we op reis zijn. Na het telefoongesprek spelen we een spelletje in de gezamenlijke woonkamer en worden uitgenodigd voor een weihnachtsconcert door een Duitse toeriste. We besluiten dit aanbod af te slaan en praten nog wat verder met de Duitse dame over haar reis – ze zit duidelijk om een praatje verlegen – en krijgen te horen dat één van onze volgende bestemmingen; Valparaíso flink gevaarlijk kan zijn. Ze heeft tijdens haar verblijf daar 2 toeristen ontmoet die allebei beroofd zijn op klaarlichte dag op een drukke toeristische plek, niet fijn!
Na de horrorverhalen spelen we ons spelletje en drinken we een drankje. René voelt zich niet opperbest, dus we besluiten in het hostel te blijven en vrij weinig te eten. Reni heeft wel honger en voelt zich prima wat erin resulteert dat ze zo ongeveer de hele fles wijn leegdrinkt en bijna een heel pak chocoladekoekjes opeet. We nemen contact op met de man van de autoverhuur en spreken om 07.45u de volgende dag bij de busterminal van Puerto Montt af, we gaan namelijk om 08.10u met de bus richting Bariloche in Argentinië waar we kerst én natuurlijk René zijn verjaardag zullen vieren. De autoverhuurman reageert meteen en zegt er stipt 07.45u te zijn en herinnerd ons eraan het cash geld voor de huur van de auto mee te nemen. We zeggen dat we dit doen en als het allemaal geregeld is pakken we al onze spullen in en duiken we ons bed in.
Wij staan om 07.45u in de parkeergarage onder de busterminal en wachten op de autoverhuurman die er ook stipt 07.45u zou zijn. Helaas is er nog niemand te vinden. We wachten 10 minuten, René begint steeds meer heen en weer te rennen tussen parkeergarage en busterminal, maar helaas is er nog steeds niemand te bekennen van Bluecar. We proberen te bellen en uiteindelijk zelfs te appen (met eigen mobiele internet, DUUR!) met de autoverhuurman, maar we krijgen niemand te pakken en er appt niemand terug. Redelijk in paniek besluiten we uiteindelijk om 08.07u toch naar de bus te gaan en “in te checken” in de bus. René rent nog een laatste keer heen en weer, probeert de sleutel achter te laten bij het toeristeninformatie punt, wat helaas niet lukt en Reni legt de situatie uit aan de man van de busmaatschappij. Uiteindelijk gaat de man van de busmaatschappij er lastminute mee akkoord de sleutel in bewaring te nemen voor ons en stappen wij zonder de auto betaald te hebben met een enorm rotgevoel in de bus richting Bariloche. We appen de autoverhuurman en vertellen hem waar hij de sleutel kan vinden en vragen hem zijn bankinformatie te sturen, zodat we het geld kunnen overmaken.
Tijdens de busreis kunnen we alleen maar denken aan de auto en denken we dat we misschien op de een of andere manier bestolen kunnen worden. Misschien zijn we de maximale borg kwijt via de creditcard, misschien is de man van de busmaatschappij niet te vertrouwen en vindt de autoverhuurman zijn auto niet meer terug, leeft deze man überhaupt nog wel, waarom was hij niet bij de busterminal? Al met al zitten we niet bepaald prettig in de bus en schiet er zelfs door ons hoofd dat we misschien niet eens de grens over komen naar Bariloche. Halverwege de busreis zet Reni haar mobiele internet nog één keer aan om te kijken of er reactie is en die is er gelukkig. De autoverhuurman zegt dat zijn mobiel raar deed en dat hij daarom te laat was. Wij denken dat hij zich gewoon verslapen heeft, maar zijn desalniettemin blij dat we reactie hebben. Hij verontschuldigt zich en zegt dat we het allemaal gaan regelen. Pfoeh, gelukkig. Reni krijgt een berichtje van Ben (telefoonmaatschappij), waarin staat dat ze al €20 euro buiten haar bundel zit, lekker dan! Zeker niet goedkoop dat mobiele internet in het buitenland 😉
