16-19 januari 2018
We komen aan het eind van de middag aan in Santiago en weten inmiddels aardig de weg te vinden. Vanaf de busterminal lopen we door naar de metro en laden we onze kaart op, om weer een paar keer heen en weer te kunnen reizen. We reizen dezelfde richting op als de vorige keer, want we hebben een hostel geboekt in dezelfde wijk. We komen terecht in een mega groot hostel genaamd CLH Suites, blijkbaar van een keten aan hostels genaamd Che Lagarto. We slapen in een dorm, om de kosten wat te drukken. We hebben de volgende dag een afspraak bij de ambassade, omdat die vandaag gesloten is vanwege een public holiday. We hadden geen idee wat dat inhield, tot we aankwamen in Santiago. Al maanden zien we (vanaf Lima) overal posters en banners hangen met de paus erop afgebeeld, omdat hij blijkbaar langskomt ergens in januari. Nu wil het toeval dat vandaag de dag is dat hij inderdaad in het land is en wel in Santiago. Overal dranghekken, sommige straten afgezet voor verkeer, veel mensen op de been en veel lokale mensen die vlaggetjes, buttons, petten etc. proberen te verkopen met de paus erop afgebeeld. Een hele holy happening!
Na ons te hebben geïnstalleerd gaan we opzoek naar voer en een slotje om het kluisje in de dorm mee af te kunnen sluiten. Dit laatste blijkt nog een hele zoektocht, waardoor we vanzelf bij de paus terecht komen. We zien behalve een menigte en een enorm televisie scherm helaas niet veel, maar toch leuk om zo dichtbij te zijn. We halen bij de supermarkt wat broodjes en kaas en smikkelen die onderweg op. Bij het hostel spelen we een potje pool en genieten we op het dakterras van het hostel van een drankje en een spelletje. We koken vrij laat, rond 21:30u, in het hostel en gaan daarna richting bed.
Op woensdag is het eindelijk zo ver: het paspoort mag opgehaald worden! ’s Ochtends halen we nog even snel een slotje voor de kluis, waar we onze waardevolle spullen in leggen. René zijn slipper gaat onderweg nog stuk, waardoor er nog iets op onze to-do lijst staat: nieuwe slippers zoeken!
We gaan deze dag voordat we langsgaan bij de ambassade eerst nog naar Museo de la Memoria y Los Derechos Humanos (Museum van Herdenking en Mensenrechten). Voor een land met de langste geschiedenis van politieke stabiliteit in Latijns-Amerika, leed Chili enorm tijdens de jaren van de dictatuur van Augusto Pinochet. In een poging om te reflecteren op de verschrikkingen van die jaren, stichtte de Chileense regering dit museum. De tour door het museum begint met de militaire staatsgreep van 11 september 1973, toen voormalig president Salvador Allende werd vermoord en Agosto Pinochet aan de macht kwam, neemt je mee naar het Chileense referendum in 1988 + 1989 en eindigt met hedendaagse tentoonstellingen. Een heel indrukwekkend museum waarin je véél van de geschiedenis over de (militaire) dictatuur, die bijna 15 jaar heeft geduurd, te horen en te zien krijgt.
Na het museum zetten we onze weg voort richting de Nederlandse ambassade en onderweg eten we nog even een broodje. Bij de ambassade neemt René zijn paspoort in ontvangst en lopen we naar de mega mall: Costanera Center (met de giga toren voor een mooi uitzicht). We kijken wat rond voor een mooi paar slippers, maar vinden helaas niet zo veel.
We keren we weer terug naar het hostel en zien dat de buurman ook slippers verkoopt. We snuffelen wat binnen en zien een mooi paar staan, waar we na het passen een strik omheen doen en meenemen. Bij het hostel drinken we weer een drankje en spelen we weer een spelletje op het dak, waarna we een pasta pesto in elkaar flansen in de keuken.
Donderdag is onze laatste volle dag in Santiago – eigenlijk zelfs in Chili – en die besluiten we in het pretpark Fantasilandia door te brengen. Een pretpark dat werd opgericht in 1978 in het O’Higgins Park midden in de stad van Santiago. Het was in de jaren ’70 toen de pretpark-koorts begon en de heer Gerardo Arteaga het gelukkige idee kreeg om een pretpark te bouwen voor zijn hele familie. Op 28 januari 1978 opende het park zijn deuren met slechts 8 attracties en telt er nu inmiddels heel wat meer.
Als een kind zo blij rennen we door het park heen in de ziedende hitte. Gelukkig zijn alle wachtrijen grotendeels in de schaduw en staan er neveldouches door het park heen. We beginnen ons avontuur in de Raptor, die wel erg lijkt op de Condor uit ons eigen Walibi. René heeft van te voren ook gelezen dat er twee achtbanen van Nederlandse makelij zijn, dus dit zou er heel goed één van kunnen zijn. Na de Raptor gaan we door naar de Boomerang – die erg lijkt op de Speed of Sound uit Walibi – waarin we zowel vooruit als achteruit een lekker gevoel in onze buikjes krijgen! Na de Boomerang gaan we nog in de de Tsunami waar we met een rotgang in een bootje naar beneden worden gestort, de Tren Minero waar we in een treintje over een houten achtbaan heen donderen, de Rapid River waar we in de wachtrij het Nederlandse stel Boy & Janneke uit Santa Cruz tegenkomen en we even later in een ronde rubberen boot met zijn zessen van een enorme glijbaan afgaan en nét iets te zwaar zijn, waardoor we een enorme vloedgolf creëren en die volledig over ons heen krijgen en sluiten we af met de Black Hole waar we in ons eentje op een bandje door een enorm warme, zwarte, dichte glijbaan heen slingeren.
Na ons avontuur in dit prachtige pretpark gaan we richting hostel. In de avond eten we Indiaas bij New Horizon en keren we terug naar het hostel voor wat rooftop chillings. Helaas is er deze avond niemand om ons te voorzien in drankjes, waardoor René nog wat bij de supermarkt haalt. Na een paar potjes pesten komen er zes Brazilianen naar boven gebulderd en wordt het al snel een hele gezellige avond met drankspelletjes en dus iets te veel drank…
De volgende ochtend ontbijten we met een licht katertje en pakken we onze spullen in om Chili te verlaten. We hebben een vlucht naar Lima en vanuit Lima hebben we een andere vlucht geboekt naar de amazone; Iquitos. We hebben twee uur overstaptijd, dus dat is lichtelijk aan de krappe kant. We vertrekken ruim op tijd vanuit het hostel richting het vliegveld. Zo ver als we kunnen gaan we met de metro en de rest van de afstand overbruggen we met een taxi. We gaan netjes in de – nu nog kleine – rij staan bij de JetSmart balie met zo’n 15 mensen – inclusief Boy & Janneke – voor ons, maar die schiet nog niet echt op. De rij wordt groter en groter en de snelheid van inchecken lijkt alleen maar trager te worden. Veel toeristen met hutkoffers, waardoor er problemen ontstaan in verband met het gewicht en zoals we later merken is de incheck procedure ook gewoon enorm traag. Anderhalf uur later staan we eindelijk ingecheckt en wel klaar om door de douane heen te gaan. We gaan nog wat eten en moeten ons daarna nog haasten richting de gate, omdat we even vergeten waren hoe lang we in de rij hadden gestaan.
We vertrekken een uur en tien minuten later dan gepland met het vliegtuig naar Lima, wat niet best is voor onze aansluiting. Gelukkig komen we ‘maar’ een half uur vertraagd aan op Lima en lukt het ons om zo snel mogelijk door de douane heen naar de bagagebanden te komen. Onze eerste keer Lima voorspeld niet veel goeds voor de snelheid van de bagage, maar we houden goede hoop. Het is half zes en we hebben op dit punt nog een uur en twintig minuten voordat ons vliegtuig vertrekt. Om kwart voor zes wordt de bagage verwacht, dus René probeert nog een pinautomaat te vinden om solletjes te pinnen – zonder succes. Om kwart voor zes blijkt dat de bagage niet op de band gezet mag worden omdat er nog bagage van een andere vlucht op rond draait. Hierdoor wordt de bagage een kwartier later op een andere band gedumpt en hebben we nog een beetje mazzel dat onze tassen vrij snel op de band verschijnen.
We rennen met onze tassen zo snel we kunnen naar de incheckbalie van Viva Airlines Peru, waar we wonder boven wonder nog in kunnen checken. Dit gaat allemaal vrij snel, waardoor we snel weer verder kunnen rennen naar de douane waar we om tien voor half zeven ongeveer aankomen. De controle gaat vrij snel, maar net als we bij de banden voor de handbagagecontrole zijn aangekomen valt de stroom uit. Echt? Ja, echt. De stroom valt uit. We hebben nog een half uur voordat ons vliegtuig wegvliegt en de stroom valt uit. Nu zou je denken; er is wel een noodaggregaat die nu in werking gaat. Maar niets van dit alles, we zitten uiteindelijk ruim een uur te wachten te midden van heel veel boze Zuid Amerikanen die een verklaring eisen – maar die niet krijgen – voordat de stroom weer aanspringt. Het laatste – en ook het enige – wat we hebben gehoord is dat er sommige vliegtuigen al vertrokken zijn en sommige nog staan te wachten. Op hoop van zegen rammen we de handbagage de band op en rennen we zo snel als we kunnen naar de gate. Je zou na al deze ellende kunnen denken; ze mogen niet verder reizen, het is een teken of wat dan ook… Maar! Ons vliegtuig staat er nog! Iedereen van dezelfde vlucht springt met een enorme grijns op zijn/haar gezicht de pendelbus en daarna het vliegtuig in en een uur en tien minuten te laat stijgen we op, op weg naar de jungle!
