31-03 januari 2018
Vanaf Pucón reizen we met de nachtbus richting Santiago, vanwaar we – na een paar uurtjes wachten – weer verder zullen reizen naar Valparaíso. Valparaíso is een prachtig, bruisend havenstadje aan de stille oceaan, anderhalf uur rijden vanaf Santiago. Het is erkend UNESCO-werelderfgoed, een verdiende onderscheiding vanwege zijn geschiedenis, architectuur en straatkunst.
Maar eerst komen we op oudjaarsdag om acht uur ’s ochtends – een uur te vroeg – aan op Santiago, wat betekend dat we 4 uur moeten wachten op de volgende bus naar Valpo. Dit besluiten we te doen in een cafetaria boven het busstation vanwaaruit de bus zal vertrekken. Reni werkt wat aan het blog verder en René regelt een ontbijtje, lunch, geld en kijkt een serietje om de tijd te doden.
Om 12.20u vertrekt de bus en twee uur later komen we aan in Valparaíso. We zijn lichtelijk gestresst door de verhalen van de Duitse dame in Bariloche en willen daardoor zo snel mogelijk een taxi instappen richting ons Airbnb verblijf in el centro del Cerro Alegre. De eerste taxi die we aanspreken rijdt niet op de meter en vraagt – nadat we onze spullen al in de achterbak hebben gegooid – iets te veel geld naar onze zin. We laden alle tassen weer uit en zetten ze neer op de stoep. Reni spot een nieuwe taxi, die wel op de meter rijdt, waar we besluiten in te stappen.
We zijn net de hoek om wanneer René erachter komt dat hij zijn kleine tas mist. Hij rent vervolgens keihard terug, maar is helaas te laat. Door ons panische gedrag is er gebeurd waar we zo bang voor waren; René zijn tas is weg. Nu is het vervelend om je tas kwijt te raken, maar het is nou ook weer geen ramp. Helaas zit er één ding in wat je niet kwijt wilt raken; zijn paspoort mét het PDI bonnetje om Chili weer uit te komen. We besluiten de taxi uit te stappen en nogmaals terug te gaan naar het busstation, in de hoop zijn tas terug te vinden en iemand te zoeken die ons wellicht verder kan helpen. We lopen wat rondjes en vragen in het busstation aan verschillende loketjes in ons gebrekkige Spaans of ze ons kunnen helpen. Helaas haalt dat niet veel uit, waardoor we weer naar buiten lopen. Daar staat onze taxichauffeur weer, die wél een klein beetje Engels kan en ons een stukje kan helpen. Hij brengt ons naar de beveiligingsmeneer van het busstation, zegt dat we de volgende dag camerabeelden kunnen bekijken (nutteloos) en legt uit waar het politiebureau zit waar we aangifte kunnen doen. Dat laatste doen we meteen daarna.
Op het politiebureau wordt René meegenomen naar een andere kamer, waar hij aangifte doet bij een mevrouw die nauwelijks Engels spreekt. Met een beetje Spanglisch komen ze er uiteindelijk wel uit, hij krijgt een ingevuld aangifte formulier mee en een kopie van het PDI bonnetje. Nu rest alleen nog een nieuw (nood?)paspoort aanvragen bij de Nederlandse ambassade. Helaas is die gesloten tot 2 januari, waardoor we tot die tijd moeten proberen deze ellende uit ons hoofd te zetten en een toffe – nu al onvergetelijke – jaarwisseling moeten creëren!
Valparaíso heeft één van de grootste vuurwerkshows van Zuid-Amerika en de straatfeesten na middernacht zijn ook niet misselijk. In 2007 won de show de Guinness World Records door maar liefst 16.000 vuurpijlen de lucht in te knallen. Dat belooft wat! We hebben afgesproken met de Schotten Chris & Clidna, die we in Torres del Paine hebben ontmoet, om contact op te nemen zodra we in Valparaíso zijn. Dit doen we, vragen of ze samen willen eten vanavond en proberen daarna nog een klein tukkie te doen. Als we wakker worden hebben we bericht van de Schotten, ze hebben ’s middags al flink gegeten, dus gaan nu aan de drank en eten misschien nog iets kleins. We spreken af dat wij eerst uit eten gaan en hun daarna komen opzoeken. Dit lijkt een makkelijke missie, maar net als met kerstavond blijkt ook oudejaarsavond een onmogelijke avond te zijn om ergens simpel een hapje te eten. Overal hebben ze wederom menu’s samengesteld, de één nog duurder dan de ander en natuurlijk loop je er ook hier tegenaan dat je van te voren had moeten reserveren. Geluksvogels als we zijn (ja, echt?) vinden we een restaurantje waar we een vrij goedkoop menuutje kunnen bestellen. We gaan vrij asociaal meteen zitten, waardoor de serveermeneer ons niet meer weg durft te sturen als hij bij ons aan tafel verteld dat de tafel eigenlijk gereserveerd is en wij als domme toeristen net doen alsof we niet begrijpen wat hij zegt. Zit het toch nog een beetje mee vandaag 😉
René haalt snel wat biertjes aan de overkant bij een mini supermarktje, wat uiteindelijk iets langer duurt dan gehoopt. Reni heeft inmiddels haar voorgerecht al op als hij terug is, maar we hebben bieries in the pocket voor vanavond! We eten ons menuutje en lopen daarna weer terug naar ons onderkomen om de Schotten te contacten. We zijn welkom en hoeven slechts één straat verder te lopen naar hotel Ecomusic waar zij verblijven. Zoals Clidna al eerder opmerkte: “Great minds think alike!”, maar eigenlijk hebben we gewoon allebei goed opgelet in welke buurt we moesten zijn tijdens het boeken; Cerro Alegre it is! Chris & Clidna zitten voor het hostel als echte zwervers lekker aan de drank en wij sluiten gezellig aan met onze halve liter blikken bier. We vertellen ze van de verloren tas ellende en zeggen dat we ons verdriet snel willen verdrinken. Zo gezegd, zo gedaan!
We staan lekker buiten tot een uur of elf en besluiten dan naar binnen te gaan, naar de hoogste verdieping in hun hotel met een geniaal uitzicht over de haven. Hier wordt tevens van alles voorbereid voor het grote feest wat om twaalf uur los zou moeten barsten. Er zit behalve één ouder Braziliaans stel nog helemaal niemand, maar dat mag de pret niet drukken. Hoe dichter het bij twaalven is, hoe meer (oude) mensen er boven aansluiten. Om twaalf uur is de ruimte half gevuld met ons en oude mensen en barst het vuurwerk los. We krijgen inderdaad 20 minuten lang een prachtige vuurwerkshow te zien vanuit verschillende plekken in de haven! Nadat een grote, gezellige Chileen begint met iedereen een gelukkig nieuwjaar te knuffelen, kunnen wij natuurlijk niet achter blijven en wensen ook wij iedereen een “feliz año nuevo”. We praten nog een tijd met een Frans echtpaar dat ook al een half jaar aan het reizen is en gaan rond een uur of half twee de straat op om feest te vieren. We komen een groepje jongeren tegen en lopen een stuk met hun mee, omdat we denken dat zij weten waar het feest te vinden is. En dat weten ze! We gaan op een gegeven moment een hoek om en zien de straat helemaal vol staan met mensen en harde muziek, feest! Vanaf dat moment wordt alles – mede dankzij de fles tonic / rum – een beetje een vage herinnering. De laatste foto is gemaakt om 04.00u ’s nachts en we denken dat dit onze afscheidsfoto was 😉 We hebben ons verdriet kunnen verdrinken en het was een fantastische jaarwisseling!
Op nieuwjaarsdag doen we niet heel veel. We slapen wat uit, we slapen nog wat meer uit en eigenlijk liggen we de hele dag gewoon in ons nest. Heerlijk! René is nog zo lief een ontbijtje te scoren ergens op de dag en ’s avonds gaan we er nog even uit om wat te eten bij een prima burgertentje om de hoek!
Op 2 januari is doel 1 om te bellen met de Nederlandse ambassade. We lopen naar beneden – nog steeds een beetje onzeker en angstig – richting de grote supermarkt voor wat boodschappen en zoeken daar in de buurt een tentje op waar we kunnen bellen. Dit wordt uiteindelijk een vaag internetcafé die een betaal telefoon buiten heeft hangen. René houdt na wat hulp van de dame uit het internetcafé een redelijk onverstaanbaar gesprek, maar wordt gelukkig wel iets wijzer. We moeten een mail sturen naar de NL’se ambassade in Santiago, daarin het verhaal uitleggen en wachten op reactie. We lopen richting huis en nemen voor de eerste keer de funicular naar boven. Dit zijn een soort kabelbanen, maar dan ga je op een enorm steile rails in een recht hokje omhoog. Bekijk de foto’s om deze uitleg te begrijpen 😉
René mailt bij thuiskomst meteen het verhaal naar het emailadres wat we hebben gekregen van de medewerker aan de telefoon. We lunchen en doen in de middag de Free Walking Tour. We aanschouwen de te gekke muurschilderingen die overal te vinden zijn, horen bij aardig wat schilderingen de achtergrondinformatie en komen langs een paar prachtige uitzichtpunten. Zo’n tour is echt ideaal om de stad een beetje te leren kennen in een paar uurtjes tijd. De tour eindigt in de haven, waardoor we weer een flink stuk terug moeten lopen. Het laatste stukje doen we weer met de funicular, gewoon omdat het kan!
Op 3 januari vertrekken we vroeg in de ochtend richting de grote weg om daar een taxi richting de busterminal te nemen en de bus naar Santiago te pakken.
