11-13 februari 2018
Na een uurtje vliegen komen we aan op het vliegveld van Barranquilla. Het is een klein vliegveld, waardoor we gewoon via het trappetje het vliegveld op lopen richting de bagageband. Bij het verlaten van het vliegtuig krijgen we een pet, een zonnebril en een biertje van het merk Aguila Light, om alvast in de feeststemming te komen. Prrrima binnenkomst! Onderweg naar de bagageband begint een jongen tegen René te praten en vraagt in het engels waar we vandaan komen. Aan zijn accent was al duidelijk te horen dat hij ook uit Nederland kwam, maar dat werd nu ook daadwerkelijk bevestigd. Hij kwam uit Amsterdam, was de vorige dag zijn pinpas verloren, had geen creditcard en had nog maar $39.000 peso op zak – wat omgerekend zo’n €11 euro is. We vroegen hoe hij dat dan verder ging doen, waarop hij vrij relaxt antwoordde een bank op te gaan zoeken in Barranquilla. Hij maakte zich duidelijk geen zorgen, al was het wel bijna het eerste wat hij vertelde. Bij de bagageband komt er een ander Nederlands meisje (Sabine) op ons af die ons had horen praten en vraagt of we misschien een taxi willen delen. We zoeken uit of we dezelfde richting op gaan en besluiten een taxi te delen. Er sluit later nog een meisje aan en we komen erachter dat we met max. vier personen een taxi in kunnen. We stappen met Sabine en haar vriend Paul de taxi in en laten de andere twee achter. We hebben het meteen gezellig in de auto en bij hun hotel besluiten we nummers uit te wisselen en later op de dag weer af te spreken om samen een hapje te eten en daarna het feestgedruis in te gaan, het is tenslotte carnaval!
Carnaval in Barranquilla is een van de beste folkloristische festivals om mee te maken in Colombia, het is het op één na grootste carnavalsfeest van de wereld en vindt ieder jaar enkele dagen voor Aswoensdag plaats. Het is vergelijkbaar met het carnaval van Rio de Janiero, maar dan met een Caribische twist. Tijdens de vierdaagse extravaganza zullen de straten zich vullen met kleurrijke outfits, Latin muziek, menigten van wilde en sexy dansers en danseressen en veel schuim en maïsmeel.
Na aankomst in Hotel Ibis doen we eerst een tukkie en frissen ons daarna op om een hapje te gaan eten. We spreken met Sabine en Paul af op een centraal punt en lopen naar de pizzeria die ons door de taxichauffeur is aanbevolen. Na een paar drankjes en heerlijk eten gaan we opzoek naar het feestgedruis. Het is niet zoals in Nederland met koningsdag dat alle straten vol staan met mensen, maar de feestjes concentreren zich blijkbaar op verschillende plekken in de stad. We vinden verderop in de straat een rijtje met kroegjes waar mensen lekker aan het drinken en dansen zijn. Bij de meeste wordt entree gevraagd, dus we besluiten bij de drukste en grootste naar binnen te gaan. We betalen $30.000 peso (€8,60 euro) per persoon, maar krijgen voor die prijs ook 6 biertjes gratis – geen slechte deal. We beginnen gewoon braaf aan een tafeltje, terwijl er al aardig wat (lokale) mensen aan het dansen zijn. Na een aantal biertjes verplaatsen we iets meer naar het midden van de tent en worden we al snel meegesleurd om te dansen. We staan nog geen tien seconden op de dansvloer en onze gezichten zitten al onder de maizena, wat blijkbaar een traditie is. We feesten door tot in de vroege uurtjes, dat is in ieder geval wat de foto’s ons de volgende dag vertellen.
De volgende dag spreken we om iets voor één af om richting Via 40 te gaan, waar de Grand Parade plaatsvind. Deze parade is ietsjes kleiner dan La Batalla de Flores – wat de grootste parade is op dit carnaval. Toeschouwers kunnen vanaf tribunes genieten van een schijnbaar eindeloze opeenvolging aan traditionele, salsa-, cumbia- en folklore dansers en danseressen in prachtige, vaak schaarse pakjes. We komen rond één uur aan bij Via 40 en hopen daar kaartjes te kunnen scoren voor één van de tribunes. Dat blijkt niet heel lastig te zijn, er komen hordes verkopers op ons afgestormd om een kaartje aan ons te slijten. We besluiten tot de tribunes door te lopen, zodat we geen nep kaartjes kopen en kunnen zien waar we terecht komen. Bij één van de tribunes worden ze aangeboden voor $20.000 per kaartje, waarna we de onderhandeling in willen zetten met $60.000, maar René zegt per ongeluk in plaats van sesenta (60); setenta (70), dus dat grapje houdt snel op. Na betaald te hebben worden we bij de ingang niet één, niet twee, maar maarliefst drie keer gecontroleerd. Eén jongen bekijkt de kaart, één jongen scant de kaart en één jongen scheurt de kaart, werkverschaffing 3.0. We nemen na de grondige controle plaats op de tribune en daar begint het lange wachten. Gelukkig rennen er een aantal mensen heen en weer om ons te voorzien van drankjes en hapjes, wat het wachten wat aangenamer maakt. We drinken nog steeds stoffig van de vorige dag ons eerste biertje en het voelt daarom net alsof we net koningsnacht achter de rug hebben en nu aan koningsdag beginnen. We wachten uiteindelijk ruim een uur voordat de parade echt begint, maar hij begint meteen heel heroïsch. Er is een soort motorshow met politieagenten die beginnen om de politieagenten die zijn omgekomen tijdens de aanslagen in Barranquilla een paar weken eerder te herdenken. Na de politieshow moeten we nog heel eventjes langer wachten, maar dan begint de parade toch echt. Muziek, dansers en danseressen in stringetjes, met veel glitter en veren en heel veel Marimonda’s. De Marimonda is één van de belangrijkste en bekendste personages in Barranquilla en is te herkennen aan zijn eigenaardige danspasjes en zijn nog eigenaardigere pakje. Het kostuum is ooit gemaakt door een arme Barranquillero, omdat hij zich geen duur kostuum kon veroorloven. Hij besloot een broek te lenen van zijn broer, een vest verkeerd om te dragen en sokken over zijn handen te doen. Om zijn kostuum af te maken nam hij een zak met twee cirkels voor de ogen en een lange neus rechtstreeks uit de ogen. Naarmate de tijd verstreek begon de Marimonda vaker gebruikt te worden tijdens de parades en zijn kostuum werd wat uitgebreid. De Marimonda staat nu bekend als de clown van het carnaval; hij is altijd dwaas en brengt vreugde aan de menigte met zijn rare danspasjes.
Na een paar uur te hebben genoten van de parade besluiten we om 17.00u terug naar het hotel te gaan om daar een powernap te doen en daarna weer een feestje op te zoeken. We zijn een beetje hongerig, dus besluiten in de supermarkt te kijken voor wat eten. In de supermarkt vinden we niet veel, waardoor we dichtbij het hotel een restaurant opzoeken. We eten een verrukkelijk, maar iets te duur broodje – de tent waar we terecht zijn gekomen is duidelijk voor de iets rijkere medemens. Na onze buikjes rond te hebben gegeten gaan ook wij naar het hotel en hebben we uiteindelijk nog maar een half uurtje om een tukkie te doen. Na de powernap spreken we af met Paul en Sabine bij hun hotel en stappen we een taxi in naar Plaza de la Paz waar één van de officiële acts van het carnaval gaande is; Festival de Orquestas. Daar aangekomen zien we dat je niet gemakkelijk het plein op komt en dat het überhaupt niet een hele leuke plek is om te gaan staan, waardoor we weer een taxi in springen. Dit keer naar een écht feest, ergens in de buurt. Hier aangekomen zien we niet echt een plek waar we kunnen eten, waardoor we wederom besluiten daar weg te gaan. We lopen terug richting het hotel, waar we een feestje hebben gezien en in de buurt wat restaurantjes. In het begin van de avond hadden we bedacht niet terug te willen naar dezelfde plek als gister, maar we komen nu toch weer akelig dichtbij dezelfde plek… Haha! We vragen bij het feestje hoeveel de entree kost en krijgen het absurde bedrag van $105.000 peso (€30 euro) per persoon te horen. Op nog geen honderd meter van het hotel vinden we een restaurant die we vanuit de eerste taxi al hebben gezien, waar we wat besluiten te gaan eten. Na het eten gaan we toch terug naar de plek waar we de vorige dag zijn geweest en drinken we een biertje rustig aan een tafeltje. Het rijtje barretjes is deze avond verre van druk, blijkbaar is het feestje nu op andere plekken gaande. We vinden het eigenlijk allang prima, we zijn alle vier nog best wel gesloopt van de vorige avond. Na een aantal biertjes komt de pooltafel vrij en spelen we nog gezellig een potje pool. Uiteindelijk is het alsnog 03.00u ’s nachts voordat we de bar uitlopen. We spreken af elkaar de volgende dag op de hoogte te houden van vertrek, zodat we weer een taxi kunnen delen naar de busterminal.
De volgende dag checken we om 12.00u uit en lopen even later naar het restaurant van gister, waar we een brood voor $15.000 peso (€4,30 euro) kopen en daarna naar de supermarkt voor wat boodschapjes. We hebben Paul en Sabine in het hotel geappt, maar hebben niks terug gehoord, dus hebben geappt dat we rond 13.00u de taxi instappen op de plek waar we eerder ook hebben afgesproken. Om 12.45u staan we klaar om te vertrekken, maar nog geen spoor van P&S. Lichtelijk ongerust stappen we de taxi in en hopen dat ze of al vertrokken zijn of in het zwembad liggen o.i.d.. Even later komt er een sms binnen met de mededeling dat de wifi eruit ligt in hun hotel en of we al vertrokken zijn. Gelukkig is er niks ernstigs aan de hand! We appen dat we al vertrokken zijn, wensen ze een fijne vakantie en zeggen dat we hopen elkaar snel te spreken. Bij de busterminal boeken we een ticket naar Santa Marta, waar we nog geen kwartier later naartoe vertrekken.
