04-09 februari 2018
Na een ietwat kronkelende, maar prachtige busreis komen we aan op de busterminal van Medellín. We nemen een taxi richting Cocobamboo Hostel, waar we de komende dagen zullen verblijven. Hoewel het hier misschien niet zo groot is als Colombia’s hoofdstad Bogotá, heeft Medellín net zoveel te bieden. De voormalige no-go stad heeft de afgelopen jaren een enorme opleving gekend en is nu een essentiële bestemming voor toeristen in Colombia. Ons hostel zit in de wijk Poblado. Deze wijk is zeker toeristisch, maar veel van de beste restaurants en bars zitten hier ook, waardoor het een fijne plek is om te zijn.
We drinken wat in de buurt en kijken een beetje naar de superbowl, wat overal wordt uitgezonden. Uit alle hoeken en gaten zijn Amerikanen tevoorschijn gekomen, waardoor het een rumoerige avond is. We eten in dezelfde straat als het hostel, bij de Italiaan Casa di Mazza. Een salade en spinazie ravioli met als toetje een heerlijke tiramisu. We krijgen niet al te grote porties, waardoor het toetje er makkelijk ingaat.
De tweede dag beginnen we met een Free Walking Tour. De kampioen van de gratis wandeltochten in Medellín is die van Real City Tours. We hebben ons de vorige dag al online in moeten schrijven en hebben een plekje weten te bemachtigen in de extra tour die begint om 10.24u (why!?). We worden verwacht om 10.10u op Alpujarra Metro Station en moeten nog flink haasten na het ontbijt om daar op tijd te komen. We besluiten een taxi te nemen naar Poblado station, waar we op de metro stappen. Bij aankomst zijn we de laatste twee van de vertrekkende groep en mogen we dus meteen mee met gids Carolina. We verkennen het centrum en tijdens de tour komen we langs enkele van de meest traditionele parken, pleinen en straten van Medellín. We zien onder anderen het stadhuis en gouverneurskantoor, het oude treinstation, het Cisneros plein wat omgetoverd is in een plein met lichten en eerst een plek van drugshandel en junkies was, het nationale paleis, het gemeentekantoor met het prachtige kunstwerk El Monumento a La Raza van Rodrigo Arenas ervoor, het oude paleis van justitie wat nu omgetoverd is tot shoppingmall, de Veracruz kerk – waar mannen aan hun trekken kunnen komen (prostituees bezoeken en daarna biechten in de kerk om weer met een schone lei verder te kunnen gaan), we eten empanadas op Plaza Botero – Botero is de kunstenaar met de vreemde proporties, Bolivar park en San Antonio park – waar een overblijfsel van een aanslag te zien is; een kunstwerk van Botero is op dit plein tijdens een concert opgeblazen, met vele slachtoffers tot gevolg. De aanslag is vervolgens door alle groeperingen opgeeist, ze vonden het allemaal maar wat stoer, blijkbaar. Tijdens de tour wordt er niet veel over Pablo Escobar gepraat, mede doordat dit onderwerp door de lokale bevolking stilgezwegen wordt. Onze gids Carolina verteld dat er wisselend over Mr. E. wordt gedacht en dat als lokale mensen horen waar ze het over heeft er ruzie gemaakt kan worden over hoe goed of hoe slecht hij was.
In de middag is de tour afgelopen en lopen we het centrum nog even in om voor een tas te kijken voor René. Hij heeft een winkeltje gespot tijdens de tour die vol hangt met tassen, dus daar lopen we heen. We proberen er drie en de derde is jackpot. Hij is een mooie, rooie daypack rijker met alles erop en eraan. Na de nieuwe aanwinst vertrekken we richting hostel, waar we wat chillen. We hebben niet heel veel trek – Reni zelfs helemaal niet – waardoor René bij de buurman van Kebab House een broodje kebab haalt en Reni een avondje eten overslaat.
Op dinsdag doen we tot in de middag vrij weinig – een lekker chilldagje dus. ’s Middags willen we toch nog even de deur uit, maar dit besluiten we pas om 15.00u te doen, waardoor we allebei hangry over straat lopen. Na wat eten bij Lenteja Express zijn we er weer, maar is het eigenlijk al te laat om nog verder op pad te gaan. We gaan terug naar het hostel, waar nog wat verder gewerkt wordt aan het blog en uitgezocht wordt wat de volgende bestemmingen gaan worden. ’s Avonds eten we heerlijk bij Massi’s Grab & Go, een heel leuk klein tentje wat gerund wordt door een Italiaan. Na een heerlijke curry en een lekkere choco soufflé gaan we richting ons bed.
Op woensdag gaan we vroeg uit de veren, want er staat iets spannends op het programma. We gaan paragliden! We worden verwacht om 10.00u, waardoor we rond half negen moeten vertrekken richting de plek. We proppen ons ontbijt naar binnen en vertrekken. Twintig minuten naar de metro lopen, met de metro in een kwartiertje naar het busstation en dan ongeveer een half uurtje met de bus. We hebben ietsjes speling, zodat we zeker weten dat we op tijd zijn. Grapje natuurlijk, want de bus doet er geen half uur, maar eerder een uur over. We komen dus flink te laat aan in San Felix, de plek vanuit waar we gaan paragliden, wat gelukkig geen enkel probleem blijkt te zijn. Een vlucht over de groene bergen van Antioquia met een te gek panorama van Medellín op de achtergrond moet een fantastische ervaring zijn. We mogen een formuliertje lezen en tekenen waarin staat dat het allemaal heel erg veilig is, maar het risico toch bestaat dat je dood gaat. Altijd fijn. We tekenen en bekijken een veiligheidsfilmpje op een tablet. Hierna is het zover, we mogen het veld op! Ohnee, toch niet. Reni heeft sandalen aan, waardoor René eerst het veld op gaat en Reni daarna mét René zijn schoenen – je mag blijkbaar niet met open schoeisel de lucht in. Zo gezegd, zo gedaan. René krijgt een chuutje op zijn rug, wordt op allerlei manieren vastgeklikt en rent zo de berg af. Reni staat aan de zijkant te filmen en vol verbijstering te kijken naar wat er gebeurd. Wat een bizar idee! Na een kwartiertje land René en mag ook Reni het veld op mits de dichte schoenen worden aangedaan. Met veel te grote schoenen aan de voeten wordt ook haar een chuut op de rug gehangen, alles vastgeklikt en is het rennen geblazen! Dat laatste was alleen niet het geval bij Reni, ze kon vanaf minuut één niet meer met haar voetjes bij de vloer en zat dus meteen relaxt in de chuut tussen de benen van de gids. Paragliden is echt een raar iets. Je zou denken dat je met hoogtevrees zoiets nooit leuk gaat vinden, maar het tegenovergestelde is waar. Zodra je in de lucht hangt ben je in een soort droomwereld, waar het oké is om te vliegen en het alleen maar fantastisch en mooi is. Een geweldige ervaring dus!
High van de adrenaline vertrekken we met twee geheugenkaartjes met beelden van onze droomvlucht erop richting Comuna 13. Ooit een no-go-area in Medellín, vele jaren geplaagd door geweld, totdat progressieve sociale programma’s en flinke investeringen het gebied veiliger hebben gemaakt. Tegenwoordig is het de thuisbasis van een creatieve straatkunst scene en kan je door de buurt heen door middel van een roltrap, wat een vrij futuristisch effect geeft. Bovenaan heb je een prachtig uitzicht over dit deel van Medellín en zie je allerlei trappetjes door dunne steegjes de buurt in kronkelen, naar plekken waar je waarschijnlijk beter niet kan komen. Na een fotosessie en een lekker ijsje van een schattig meisje lopen we richting de metro. Onderweg komen we nog langs een arena met allerlei graven erin, wederom een bijzondere plek om begraven te worden. Alhoewel je het niet echt begraven kunt noemen, want alle plekken voor de graven zijn boven de grond.
Om vier uur vertrekt René richting het stadion van Atlético Nacional, om samen met Matthias te genieten van de tweede finalewedstrijd in de Superliga Colombiana die om 19:05u begint; Atlético Nacional – Millonarios (Bogotá). Hoewel je een team kunt zien spelen in de meeste grote Colombiaanse steden, is de beste plaats toch echt het Atanasio Giradot Stadion, de thuisbasis van het geliefde Atlético Nacional van Medellín. Het lawaai, de passie en het eindeloze groen (hun kleur) is een ervaring die je niet wilt missen. Helaas eindigt de wedstrijd in een 1-2 verlies.
Reni werkt deze avond wat aan het blog en gaat uiteindelijk in haar eentje eropuit om sushi te eten, om er nog een beetje een leuke avond van te maken. Helaas is het veel te dure, niet zulke lekkere sushi. Er was ook nog de optie om een pubcrawl te gaan doen, maar op internet stonden verhalen over shotjes uit navels en nog een aantal andere ordinaire taferelen, waardoor het niet heel aantrekkelijk was om daarbij aan te sluiten. Na nog een biertje bij de buurman duikt Reni het bed in en niet veel later doet ook René dat.
Op de laatste dag besluiten we naar Museo Casa de la Memoria te gaan, om wat meer informatie over de geschiedenis van Medellín te krijgen. Eigenlijk hoor je daar vrij weinig over en hebben we het idee dat het te pijnlijk en te vers is, waardoor alle locals liever doen alsof er niets gebeurd is. Op weg naar de metro eten we een empanada en onderweg naar het museum eten we een portie ananas, vandaag eten we dingen van de straat.
Het museum werd geboren in het “Programa de Atención a Víctimas del Conflicto Armado” (programma voor slachtoffers van gewapende conflicten) dat in 2005 werd opgericht door de burgemeester van Medellín, maar het duurde tot 2012 voordat het Museo Casa de la Memoria daadwerkelijk zijn deuren voor het publiek opende. Gelegen in Bicentenario Park van Medellín – achter het Pablo Tobón Uribe Theater – is het doel van dit museum de slachtoffers en hun familie een ruimte te bieden om waardig te zijn, hun herinneringen te verzamelen en hun mening te verspreiden over de gewelddadige cyclus van stad. Er is onder anderen een interactieve kaart met gedetailleerde tijdlijnen en krantenartikelen over kwesties zoals de vredesovereenkomst tussen de Colombiaanse regering en guerrillagroepen, er zijn levensgrote videobeelden waarop overlevenden hun ervaringen vertellen alsof ze voor je staan en een donkere kamer waarin je, je waant in de sterrenhemel; een gedenkplek voor omwonenden die zijn omgekomen in het geweld.
Het museum is super mooi, er zijn hele mooie installaties en alle nieuwste technische snufjes zijn gebruikt, maar helaas vinden we niet echt een duidelijk opgebouwd verhaal. We worden dus niet heel veel wijzer van alle informatie die we in het museum verkrijgen. Helaas pindakaas! Buiten het museum kopen we een ijsje van schattig oud mannetje, waar we vrij veel voor betalen nadat we ze al open hebben gemaakt. Suf als we zijn proberen we ook niet meer af te dingen en betalen we het mannetje gewoon wat hij van ons heeft gevraagd.
We vertrekken met de metro naar Parque Arvi, bovenop de berg. Het metronetwerk van Medellín is een indrukwekkend vervoerssysteem dat de drukte van de stad verbindt met de woonwijken die op de hellingen zijn gebouwd via metro’s en aangesloten teleférico’s. Het breidt zich helemaal uit tot Parque Arvi, een groot natuurreservaat in de heuvels van Medellín en een grote ontsnapping uit de stad. Je schijnt een prachtig uitzicht te hebben vanuit de teleférico en in het park schijn je een mooi rondje te kunnen lopen. We zitten met twee Nederlandse broertjes uit Medemblik in de teleférico die in Colombia zijn om te trainen voor skeeleren. Ze willen in juli meedoen aan het Europees kampioenschap en zijn nu dus lekker aan het overwinteren in Colombia. Na een gezellige trip naar boven komen we aan in Parque Arvi, wat een stuk groter én kouder is dan we van te voren dachten. Er is geen uitkijkpunt, want we zijn met de teleférico een flink stuk het park ingegaan. We besluiten een klein rondje te lopen en komen bij het begin van het rondje een politieauto met geiten achterin de bak tegen, heel vreemd – maar best grappig. Na het rondje drinken we een biertje en eten we een hele zak Doritos leeg. Op de terugweg genieten we van het prachtige uitzicht met een laaghangende zon in een privé gondel, waardoor we wat prachtige plaatjes kunnen schieten.
Onze laatste avondmaal in Medellín besluiten we bij Massi’s Grab & Go te nuttigen, omdat het zo’n schattig en fijn tentje is. We eten uit schuldgevoel na onze ongezonde zak chips een salade met mozzarella, wat helaas niet de mozzarella is die we uit Nederland kennen, maar een harde smakeloze kaas. Gelukkig zijn we daar zo onderhand wel aan gewend, waardoor de salade ons prima smaakt. Onder het eten zien we nog enorm veel politie staan aan het einde van de straat, maar kunnen we niet echt zien wat er aan de hand is.
De volgende dag vertrekken we bepakt en bezakt richting de metro die ons naar de busterminal moet brengen. Vanuit de busterminal willen we vervolgens een bus pakken naar Guatapé, een dorpje 2 uurtjes van Medellín vandaan.
