17-20 februari 2018
Hoewel het lang niet zo ansichtkaart perfect is als de stranden in het Tayrona park, heeft het nabijgelegen vissersdorpje Taganga een leuk strandje, een relaxte sfeer en een paar leuke barretjes in het zand. Ook kan je er goed en goedkoop duiken, wat ons wel weer eens leuk lijkt na 5 jaar!
We nemen de taxi naar My Dream House Hostel, waar we de komende nachten zullen verblijven. Dit hostel wordt gerund door een Italiaan, die zijn droom die hij vanaf zijn vijftiende had heeft kunnen verwezenlijken hier in Taganga. Het hostel ziet er verzorgd uit, beschikt over een fijne keuken, een leuke binnenplaats met bank, hangmatten en een grote eettafel waaraan je kunt genieten van de heerlijke gerechten van eigenaar Antonio, die hij op aanvraag serveert. Ook hond Mila vindt het gezellig met alle toeristen en vraagt dan ook af en toe wat aandacht van je. Antonio verteld ons dat we van zijn hostel tot het strand op een veilige plek zitten, maar dat het de andere kant op een stuk minder veilig is.
We zijn te laat voor Antonio zijn avondmaal, waardoor we naar het strand gaan om een hapje te eten. We worden opgehaald door onze Duitse vriend Matthias die ook in Taganga is. We nemen plaats bij Taco, waar we eerst wat drinken en later met z’n drieën een pizza delen. Matthias haalt een goedkoop maaltje op straat, om centjes te besparen. De derde waar wij onze pizza mee delen is dus niet Matthias, maar een schattig straatkatje 😉 Na wat biertjes, eten en reiservaringen te hebben uitgewisseld lopen we terug naar het hostel. René heeft de smaak blijkbaar te pakken van in hangmatten slapen en Reni drinkt stiekem ook zijn biertje leeg.
De volgende dag slapen we lekker lang uit en komen we pas om half twaalf onze kamer uit gestrompeld. We hebben een wastas die zo ongeveer de hele inhoud van onze backpacks bevat en overhandigen deze aan Antonio. Zijn gezicht vertrekt een beetje en zegt dat dit niet in één keer in de wasmachine past, dus dat het twee wassen zijn. Geen probleem! We vragen of we nog aan kunnen schuiven voor de lunch, maar dit blijkt helaas niet meer te kunnen, waardoor we naar de dichtstbijzijnde minimarkt lopen en wat yoghurt, bananen, brood, kaas, eieren en boter kopen voor onze brunch. In het hostel teruggekomen verteld Antonio dat we eigenlijk pas om twee uur gebruik mogen maken van de keuken, maar we nu gelukkig wel onze yoghurt met banaan klaar mogen maken. In de middag eten we wat tosti’s, hangen we de was op, kijken we Wie is de Mol en chillen we voor de rest wat. In de avond willen we graag de zonsondergang zien en hebben we een avondmaal aangevraagd bij Antonio. We gaan eerst met Matthias naar duikschool Under Pressure, waarmee hij deze dag mee heeft gedoken en vragen daar of we de volgende dag een refresh duik kunnen doen. Dit blijkt geen probleem te zijn, we worden de volgende ochtend om half acht ’s ochtends verwacht. Na de duik geregeld te hebben lopen we naar het strand om de zonsondergang te zien en een drankje te drinken. Rond half acht lopen we richting hostel, waar we nog geen half uur later kunnen genieten van een mooie vis, wat aardappeltjes en salade. We mogen de vis delen met twee andere gasten, twee jongens uit Amsterdam, waarmee we ook de rest van de avond gezellig zitten en een biertje drinken. We gaan niet al te laat naar bed, omdat we vroeg op moeten voor het duiken.
De volgende dag is het zo ver! Na vijf jaar niet te hebben gedoken en dus eigenlijk onze enige ervaring het halen van onze PADI op Koh Tao in Thailand is, mogen we eindelijk weer het water in met zuurstoftanks op onze rug! Lichtelijk gespannen wachten we op onze duikinstructeur Omar, die ietsjes later is – een echte Colombiaan dus. Als hij aankomt krijgen we meteen een opfriscursus van hem en gaan we door alle belangrijke theorie heen. Na de theorie te hebben gedekt gaan we door naar het materiaal, zien we hoe we alles moeten bevestigen en controleren, pakken we onze tassen en trekken we niet één, maar twee wetsuits aan. Het belooft blijkbaar een koude duik te worden 😉 Als we allemaal klaar zijn, vertrekken we naar de boot die ons naar de eerste duikplek gaat brengen. Helaas duiken we niet in Tayrona park – omdat dit park deze maand gesloten is, maar iets dichter bij Taganga. In de boot bereiden we ons duikmateriaal voor en duiken we het water in. Reni komt niet in één keer naar beneden, omdat het klaren niet helemaal lekker gaat. Ze gaat zonder te weten waarom weer terug naar boven, waardoor Omar haar te hulp schiet. Met zijn hulp lukt het haar wél om naar beneden te komen en kunnen we gaan beginnen met een paar veiligheidsoefeningen. We doen een paar oefeningen met de regulator, de duikbril en de buoyancy control, waarna we de omgeving gaan verkennen. Na veertig minuten gaan we weer terug omhoog en varen we met de boot naar een strandje toe, waar we een empanada en een banaan eten en wat limo drinken. Na onze pauze keren we weer terug naar de boot voor de tweede duik. Ook bij de tweede duik gaat het klaren van Reni haar oren niet heel lekker en heeft René een beetje last van zijn edele delen door een te krap wetsuit. We zien gelukkig wel allemaal mooie felgekleurde visjes, twee zeeslangen en mooi koraal. Ook deze duik is na veertig minuten afgelopen, waarna we terugkeren naar de duikschool. Het duiken ging – los van het klaren en het te krappe wetsuit – een stuk soepeler dan vijf jaar geleden!
Rond half één zijn we terug bij het hostel en kunnen we vrij snel aanschuiven voor de lunch. We hebben een nieuw vriendje in het hostel; een kleine zwarte kitten genaamd Neko – Japans voor kat – die Antonio van straat heeft geraapt, omdat hij haar blijkbaar zielig vond. Mila moet enorm wennen aan het kleine beestje en wilt daardoor continu aandacht van ons of spelen met Neko door haar met haar neus de lucht in te lanceren. We eten een lekkere, simpele en pittige pasta en relaxen de rest van de middag in de hangmatten. Met zonsondergang lopen we naar het strand en eten we ’s avonds wat duurder bij restaurant Babaganoush, wat naar het schijnt gerund wordt door een Nederlander.
De laatste ochtend geniet Reni van heerlijk vers fruit en René van een omelet van Antonio en nemen we afscheid van de twee Amsterdammers en Antonio om onze weg te vervolgen naar Palomino.
