14-17 februari 2018
In Santa Marta hebben we één nachtje bij Alnaua Casa de Huéspedes net buiten de stad geboekt. Deze plek was goedkoop en dichtbij de busterminal, waardoor we geen taxi naar het centrum hoeven te nemen. We willen de volgende dag meteen de Lost City tour doen, want Santa Marta schijnt niet de moeite waard te zijn om te verkennen. We lopen langs de snelweg richting het hostel en in het hostel zoeken we meteen een agency op internet op om de tour te boeken. We besluiten te boeken bij Magic Tour Colombia en moeten de volgende dag om half acht bij het kantoor zijn om te betalen en daarna te vertrekken. We halen bij een minimarkt om de hoek wat brood, eitjes en kaas voor het avondeten en peuzelen dat in het hostel op.
De volgende dag vertrekken we om zeven uur met de taxi richting het kantoor van Magic Tour in het centrum van Santa Marta, waar we de tour betalen en onze backpacks stallen. We rennen nog even op en neer naar de supermarkt voor water en koekjes, waarna we in een ruimte worden neergezet met wat videobeelden om – naar blijkt later – heel lang te wachten. We vertrekken uiteindelijk – met een groep van 23 man – pas om tien uur naar de start van de vierdaagse trekking. Na nog geen 5 minuten later staan we met autopech langs de weg nog in het centrum van Santa Marta. Gelukkig is iedereen in Zuid Amerika naast zijn normale beroep ook automonteur, dus er wordt meteen aan het probleem gewerkt. Een half uur later vertrekken we alsnog naar het beginpunt van onze trek.
De Lost City Trek neemt je in 46 kilometer mee door de oerwouden, bergen en dalen van de Sierra Nevada naar de verloren stad Teyuna in het noorden van Colombia. Dag één begint in Machete en leidt ons uiteindelijk naar kamp 1; Adán, met een totale afstand van 7,6 km. De busreis naar Machete gaat 45 minuten over een verharde weg en daarna gaan we via een onverharde weg twee uur de bergen in. Best wel een bumpy road! Bij aankomst lunchen we, laten de mensen die na de trekking niet teruggaan naar Santa Marta hun grote backpacks achter en beginnen we aan de wandeling.
De eerste 25 minuten van de wandeling begint rustig, maar daarna moeten we een flink stuk klimmen. We nemen ontzettend veel pauzes – onder anderen twee waar we vers sap kunnen kopen, één waar we koffie kunnen kopen en één waar we vers fruit krijgen – en móeten met één van de twee gidsen voorop blijven lopen, waardoor we niet ons eigen tempo aan kunnen houden. We komen in het begin nog aardig wat scooters tegen, wat de wandeling ook niet veel prettiger maakt. Gelukkig is dat na een uurtje voorbij en is alles wat we nu nog tegenkomen mens of dier. We komen aardig wat muilezels tegen die tot bloedens aan toe flink wat troep meezeulen op hun rug, arme beestjes. We moeten aan het einde van de wandeling nog een beetje versnellen, omdat we anders in het donker moeten lopen – misschien was het toch handiger om iets eerder te vertrekken en ons niet twee uur naar filmpjes te laten kijken!? Onderweg zien we nog twee toekans in de verte vliegen, net iets te snel om op de gevoelige plaat vast te leggen, maar daarom niet minder bijzonder! Als we aankomen in het eerste kamp krijgen we te horen dat er vier mensen in hangmatten moeten slapen en de rest in een bed in een enorme openlucht slaapzaal. Gelukkig zijn er een aantal mensen die vrijwillig de hangmat in gaan en snellen wij naar ons bedje voor vannacht, waar we onze douchespullen pakken en de koude douche onder springen. Na een heerlijke verfrissende douche drinken we in de eetzaal een biertje en wachten we tot het diner geserveerd wordt. Dit duurt gelukkig niet lang, want onze aankomst was vrij laat. We eten alle dagen tijdens de lunch en tijdens het diner rijst met vis, kip of iets vega’s. Na het eten duiken we onze bedjes met muskietennet in, die ons moet beschermen tegen de muggen en al het andere ongedierte wat hier rondkruipt. Ook maken we gretig gebruik van de lakenzakken, want de lakens worden hoogstwaarschijnlijk niet elke dag verschoond en de matrassen zullen al flink wat jaren oud zijn.
Er wordt verwacht dat we de tweede dag om vijf uur opstaan, om half zes ontbijten en om zes uur klaar staan om te vertrekken. De eerste twee gaan goed op tijd, we eten een heerlijk ontbijtje met scrumbled eggs, toast, vers fruit en een bakkie koffie en thee. We starten een kwartiertje later dan gepland aan de wandeling die ons na 14,7 kilometer in kamp 3 gaat brengen; El Paraíso. Een lange dag dus! Het eerste deel van de dag klimmen we veel, maar wel door een prachtig landschap van jungle, langs en over rivieren. Onderweg hebben we zoals iedere dag weer een pauze waar we fruit krijgen (ananas, watermeloen of sinaasappel), wat echt een hele fijne break is! We lopen langs dorpsgemeenschappen van Kogui, waar de kleine kindjes precies weten hoe ze met toeristen om moeten gaan. Voordat er snoep is uitgedeeld worden er geen foto’s gemaakt en dit weet ze zelfs in het engels duidelijk te maken. Eén van onze groepsgenoten heeft een enorme zak snoep bij zich om deze schatjes op de foto te kunnen zetten, dus dat gebeurd dan ook. De kindjes nemen gretig de snoepjes in ontvangst, gaan bij elkaar staan en poseren voor de foto. We maken stiekem een paar foto’s zonder te ‘betalen’ en vervolgen onze weg. Onderweg komen we nog een varken tegen die aan een touwtje staat vastgebonden en nieuwsgierig is naar alle mensen die voorbij lopen. Reni besluit hem wat aandacht te geven, waarop hij meteen gaat liggen om lekker geaaid te worden – té schattig! Na een flinke tocht komen we uiteindelijk aan in kamp 2; Wiwa. Na een duik in de rivier, een heerlijke lunch en nog een uurtje rust vervolgen we onze weg naar kamp 3. Het spettert onderweg nog een beetje, we moeten richting het einde onze schoenen uittrekken om een rivier over te steken en we moeten wederom aan het einde een beetje haasten, omdat we van een vrij lange middagpauze hebben genoten. Maar uiteindelijk wordt ook kamp 3 bereikt en zijn we op slechts één kilometer van Teyuna verwijderd. In dit kamp komen alle groepen samen, waardoor het een krappe bedoening is. In het begin worden de bedden weer verdeeld en blijken er nu 9 mensen in een hangmat te moeten. Wij offeren ons deze keer op, zodat we in ieder geval de laatste dag in een bed kunnen. Ook lijkt het ons wel een avontuur om een keer in een hangmat te slapen, omdat we dit nog nooit hebben gedaan. We nemen plaats aan één van de tafels, waar nog een plekje te vinden is en drinken een biertje om straks lekker te kunnen slapen. Na een lekker avondmaal en een spelletje Phase 10 duiken we de hangmatten in.
De volgende ochtend worden we aardig gebroken wakker. De hangmatten hangen zo dicht bij elkaar dat je met één beweging al tegen degene naast je aanbonkt, waardoor het een nacht vol domino effect was. We hebben hetzelfde ochtendritueel als de vorige dag – alleen een half uurtje eerder – en leggen vandaag zo’n 13,6 kilometer af van kamp 3; El Paraíso naar kamp 2; Wiwa, via de verloren stad.
We staat vroeger op deze dag zodat we bij zonsopgang vertrekken en zo koel mogelijk de 1200 tredes naar de verloren stad Teyuna te kunnen beklimmen. De klim is niet gemakkelijk en de tredes zijn soms verraderlijk smal en glad. Na de triljoen tredes bereiken we de benedenkamers van Teyuna. Er wordt aangenomen dat het een belangrijke stad was, verspreid over ongeveer 32 hectare, met huisvesting van tussen de 1.600 en 2.400 inwoners. Recente studies suggereren dat er meer dan 180 huizen in de stad waren, gebouwd bovenop de iconische stenen terrassen die op de meeste foto’s van de site voorkomen.
Het is gebouwd door de Tayrona beschaving in 800 na Christus, ongeveer 650 jaar voordat de Inca’s Machu Picchu in Peru bouwden. Toen Spaanse kolonialisten dicht bij het vinden of benaderen van Teyuna kwamen in de 16e eeuw, koos de Tayrona beschaving ervoor om de stad te verlaten om te voorkomen dat het in Spaanse handen zou vallen.
Teyuna werd in de daarop volgende paar honderd jaar ingehaald door de jungle, omdat alleen de sjamaan van de vier inheemse groepen die in dit gebied wonen afwist van het bestaan ervan en het regelmatig zou bezoeken voor ceremonies. Pas in de vroege jaren zeventig werd deze plek ‘ontdekt’ door de buitenwereld. Graf dieven ruimden veel van het goud en andere waardevolle overblijfselen en er bestaan geen geschriften van de Tayrona bevolking, waardoor veel wat we denken te weten over de stad en de beschaving speculatief is. Er wordt veronderstelt dat de inheemse groepen Arhuaco, Kogui, Wiwa en Kankuamo de afstammelingen van de Tayrona beschaving zijn en dat zij de verhalen en tradities hebben voortgezet.
We krijgen in de verloren stad aardig wat uitleg over Teyuna en zijn geheimen en gebruiken. We hebben twee gidsen die afwisselend hun verhaal doen en twee vertalers die vervolgens afwisselend de verhalen vertalen. Er is één vertaler mee die heel goed Spaans kan, maar niet zo goed Engels en de andere kan goed Engels, maar niet zo goed Spaans, waardoor de vertaling helaas te wensen overlaat. Gelukkig begrijpen we inmiddels iets meer Spaans, waardoor we aardig wat mee kunnen krijgen van de verhalen die op verschillende plekken in de verloren stad verteld worden. We hebben aardig wat tijd op elke plek om foto’s te nemen en te kunnen genieten van de plek, maar ons gaat het allemaal net iets te langzaam waardoor we een beetje recalcitrant worden. Na een lange ochtend in de verloren stad Teyuna keren we terug naar kamp 3 voor een snelle lunch en even knuffelen met het klein biggetje, waarna we beginnen aan de terugweg naar kamp 2. Helaas gaat de trekking niet in een lus, maar is het eigenlijk gewoon heen en weer lopen naar de verloren stad. Tijdens de terugweg komen we er pas écht achter wat een enorme beklimming we de vorige dag hebben gehad en moeten we ietsjes meer door de modder lopen, maar lang niet zo veel als we van te voren dachten. Het heeft gelukkig niet heel hard geregend de afgelopen dagen, waardoor de paden niet in één grote modderpoel veranderd zijn. We mogen op de weg naar kamp 2 ons eigen tempo lopen, wat echt een grote verademing is. We racen door het parcours heen en stoppen op sommige punten om de rest van de groep op te wachten. De hele groep lijkt een stuk sneller te zijn deze dag!
Als we aankomen bij kamp 2 – waar we de vorige dag geluncht en gezwommen hebben – springen we de rivier in, wat meteen ook onze douche is. Daarna drinken we weer een welverdiend biertje en verteld een man van één van de inheemse groepen ons een verhaal over hun geloof en gebruiken, die van generatie op generatie, van sjamaan tot sjamaan, van ouderlingen tot kinderen worden doorgegeven. Hij vertelt vooral over hun relatie met de natuur en verteld ons graag te willen helpen en leren ook goed met de natuur om te gaan. De inheemsen die in het gebied wonen, geloven dat ze onze symbolische ‘oudere broers’ zijn, die zowel het heilige Sierra Nevada gebergte als hun ‘jongere broertjes’ beschermen – wat de rest van ons betekent. Ze hebben een groot verantwoordelijkheidsgevoel voor het evenwicht, het welzijn en de gezondheid van anderen en de wereld. Tijdens het verhaal lopen er enorme padden langs onze voetjes, die nog even snel op de foto genomen moeten worden. Helaas liet ook bij dit verhaal de vertaling te wensen over en werd Reni in eerste instantie nog een beetje kwaad, omdat de vertaling vertelde dat wij de hele aarde naar de knoppen helpen en zij alles goed doen. Gelukkig was er een andere jongen in de groep die haar kon vertellen dat het helemaal niet zo gebracht werd als de vertaling liet denken. Uiteindelijk toch wel een toffe peer dus, die inheemse kerel.
Na onze les krijgen we een heerlijk avondmaal en kruipen we daarna ons bed in. In dit kamp blijkt iedereen een bed te hebben, wat de vorige nacht in de hangmat nóg een stukje zuurder maakt 😉
Op de allerlaatste dag van deze trekking lopen we terug naar Machete, een wandeling van 12,7 kilometer. We moeten twee keer flink klimmen en voor de rest vooral veel dalen, wat we veelal rennend doen. Rennen is een welkome afwisseling op het vele lopen de afgelopen dagen! Na een paar uurtjes wandelen komen we aan in Machete, waar we de trekking afsluiten met een heerlijke lunch en koude biertjes. Vanaf hier vertrekken we in verschillende groepen naar onze volgende bestemmingen; Santa Marta, Minca & Palomino.
We stappen de bus in die ons weer al schuddend terug gaat brengen naar onze backpacks die in het kantoor van Magic Tours staan in Santa Marta. Bij aankomst pakken we onze tassen, nemen we afscheid van onze overgebleven tourgenoten en lopen we naar de weg om een taxi aan te houden die ons naar onze volgende bestemming aan zee moet brengen; Taganga!
