26-28 februari 2018
Als we aankomen in Cartagena regelen we meteen een taxi naar ons nieuwe onderkomen. De terminal ligt een stuk buiten het centrum, waardoor we er bijna een uur over doen om daar te komen. Aangekomen in de juiste straat kunnen we niet direct het hostel vinden, waardoor we besluiten te voet verder te zoeken. Gelukkig lopen we niet heel lang te dwalen en vinden we vrij snel het kleine bordje van Hotel Casa Alejandría, op een iets andere plek dan maps.me weergeeft.
Cartagena is een havenstad aan de Caribische kust van Colombia, met kleurrijke koloniale gebouwen, een rijke geschiedenis en veel dingen om te zien en te doen. Met een toename van vluchten naar de stad rechtstreeks vanuit Europa en de VS, wordt het een alternatieve droomlocatie voor andere Caribische eilanden. Cartagena is niet alleen een perfecte mix van levendige oude architectuur in de ‘ommuurde stad’ en moderne gebouwen in Bocagrande, de stad heeft ook een verborgen parel met zijn 27 koraalrifeilanden vlak bij de kusten van de stad.
Nadat we onze intrek hebben genomen in onze kamer komen we erachter dat er een essentieel deel van de reisstekker nog in de muur zit in Minca, waardoor we niks kunnen opladen. Gelukkig heeft de receptiemevrouw een handjevol stekkers liggen en kunnen we er daar eentje van gebruiken. We chillen wat in de kamer en ’s avonds eten we tapas bij Demente, een plek die ons aangeraden is door Sabine en Paul. Na onze buikjes rond te hebben gegeten met een paar heerlijke gerechtjes lopen we terug naar het hotel.
De volgende dag brengen we onze was weg en gaan we op pad met Free Tour Cartagena met een gezellige drukke dame die vol enthousiasme over allerlei dingen aan het vertellen is. Veel over Cartagena valt er niet te vertellen, waardoor er snel afgedwaald wordt naar algemene dingen over Colombia en allerlei andere nutteloze weetjes. Wellicht hebben we al te veel tours in Colombia gedaan, waardoor we zo’n beetje alle informatie wel kennen… Dat kan natuurlijk ook. We Lopen door Ciudad Amurallada – de ommuurde stad, het oudste deel van Cartagena. Een 13-kilometer lange muur, ooit gebouwd om de bevolking van de stad te beschermen tegen piraten en indringers, omringt de oude stad en wordt beschermd door een fort. Cartagena was de schatbewaarstad van de Spanjaarden en aangezien elk land die we tot nu toe bezocht hebben in Zuid Amerika is leeggeroofd door de Spanjaarden, moet hier nogal een fortuin bewaard zijn. De straten en gebouwen binnen de oude muur zijn fel geverfd en de koloniale architectuur is door de tijd heen bewaard gebleven. De oude stad bruist dag en nacht en heeft een groot aantal uitnodigende pleinen en geplaveide straten.
Na de tour lopen we naar Blue Sailing, waar we willen kijken of we een boot naar Panama via de San Blas eilanden kunnen boeken. Er blijken nog twee plekjes over te zijn op party boot El Gitano del Mar, die de volgende dag vertrekt. We besluiten nog een uurtje bedenktijd te nemen en ergens om de hoek een lunch te scoren. We gaan zitten bij Cafe de la Trinidad, waar we een pizza margherita met knoflook bestellen. We wachten een tijdje en beginnen langzaam ongeduldig te worden. Onze drankjes zijn inmiddels op, waardoor we nieuwe bestellen en nogmaals vragen waar onze pizza blijft. Na vijftig minuten weet de serveerster ons te vertellen dat de pizza in de oven zit (say what!?). Reni haast zich terug naar Blue Sailing, waar ze bevestigd dat we meegaan met de boot en verteld dat de pizza iets langer duurt dan verwacht. We krijgen na een uur eindelijk onze pizza en gretig vallen we aan. Gelukkig is het wel een goede pizza, wat het leed iets verzacht! Na het eten lopen we wederom naar Blue Sailing waar we de rest van de boeking afhandelen. We worden ’s avonds om zeven uur verwacht bij Mamallena, waar we de rest van de groep en de kapitein zullen ontmoeten, wat extra informatie krijgen en cash mogen betalen.
In de middag zetten we opnieuw ons huis te huur op Facebook, in de hoop dat iemand het voor drie maanden wilt huren. De huidige huurster gaat er helaas na een half jaar uit en wij willen nog nét ietsjes langer wegblijven, waardoor we het dus opnieuw moeten zien te verhuren. Net voor zonsondergang gaan we naar Café del Mar, bovenop de oude muur aan de waterkant waar we willen genieten van een drankje en een mooie zonsondergang. Overal op internet wordt gezegd dat je dit niet mag missen, dus daar gaan we dan maar vanuit. Daar aangekomen blijken we niet te kunnen betalen met Visa zonder paspoort en het toeval wil dat we net onze paspoorten hebben moeten inleveren bij Blue Sailing, zodat zij de stempel uit Colombia en de stempel Panama in kunnen regelen. Dit betekend dat één van ons tweeën tussendoor weg moet om te pinnen, want ook genoeg cash hebben we niet meer op zak. Bovenop dit jammere feit blijkt een zonsondergang op deze plek ook niet echt romantisch te zijn. Het enige uitzicht wat je hebt is een enorme meute toeristen die met cocktail in de ene hand en telefoon in de andere hand prachtige zwoele selfies proberen te maken of een glimp vast willen leggen van de zon. Helaas, pindakaas.
René gaat na de zonsondergang snel naar de pinautomaat, waar hij alvast een deel voor vanavond pint. Bij terugkomst lopen we gezamenlijk weer terug naar de bank, waar de rest van het deel gepind wordt voor de boottrip. Uiteindelijk lopen we met zo’n 3,5 miljoen peso op zak een beetje zenuwachtig met een flinke pas naar Mamallena, waar de meeting is. We bestellen een biertje en wachten totdat iedereen gearriveerd is. We ontmoeten de groep, de vrouwelijke kapitein en kok en krijgen wat informatie over de boottocht. De eerste dertig uur op open water, lekker met z’n allen ziek zijn van de golfen en daarna 3 dagen volop tropische stranden met veel snorkelen, zwemmen, chillen, feesten, drinken en gezelligheid. Er gaat één 65-jarig Pools/Duits koppel mee, één 39-jarige Koreaanse dame en de rest van de groep is een leuke Europese mix tussen de 23 en 33 jaar oud. De kapitein benadrukt een paar keer dat het écht een party boot is en dat mensen nu nog kunnen afhaken. Niemand haakt af, iedereen betaald en we zien elkaar allemaal morgenavond om acht uur bij Club Nautico in de haven. Na de meeting eten we nog een hapje bij Kakoa Sushi Wok en duiken we – vol adrenaline van de spannende boottrip die ons staat te wachten – ons bed in.
De laatste dag in Cartagena willen we in eerste instantie nog naar het kasteel van San Felipe, maar besteden we uiteindelijk geheel aan de voorbereiding van de boottrip. We slaan slippers, zeeziekpillen, zonnebrand, muggenspray, zeep, een jurkje voor Reni, een hemd voor René, handdoeken, drank en wat snacks in. Als we dit alles hebben gedaan en onze was weer hebben opgehaald is de dag zo ongeveer voorbij. We richten onze tassen goed in, we kunnen namelijk alleen een kleine tas mee aan boord meenemen, omdat de grote backpacks op een onbereikbare plek aan boord bewaard worden. We hebben al wat eerste reacties binnen van geïnteresseerden in ons huis, dus die verwijzen we door naar René zijn vader om een bezichtiging in te plannen. Dat lijkt dus de goede kant op te gaan! We eten ’s avonds om de hoek hamburgers en vertrekken daarna met de taxi richting Club Nautico.
