14-17 maart 2018
Als we na een mooie boottrip aankomen in Drake Bay zitten Reni’s neefje Joël en zijn vriendin Mariken al te wachten aan het strand mét paarse ballonnen in hun handen! Wat een heerlijkheid om je eigen familie te kunnen knuffelen op je dertigste verjaardag in een klein dorpje aan het strand van Costa Rica – écht fijn! We lopen samen naar Osa Tucan, waar we een kamer hebben geboekt en Jo en Marie inmiddels ook zijn ingecheckt. Als we onze kamer inlopen staat er nog een mooie verassing te wachten; de hele kamer is bezaait met ballonnen, een hart van handdoeken met chocolaatjes en bloemen erin op het bed en een wildboeketje met een Nederlandse verjaardagsgroet erop! Wat een feest! René had al eerder gevraagd wat Reni wilde hebben voor haar verjaardag – toen hij deze verassing al had geregeld, waarop ze steevast antwoordde met “Slingers en taart!”. Gelukt!
Na ons te hebben geïnstalleerd gaan we om de hoek wat drinken met Joël en Mariken, eten we een klein hapje en wisselen we ondertussen reisverhalen uit. Een aantal biertjes en wat fantastische verhalen later besluiten we de rekening te vragen en bij ons onderkomen nog wat te gaan drinken. Jo en Marie leren ons een nieuw kaartspelletje; shithead, wat we met veel plezier spelen onder het genot van een colaatje met wat verjaarsrum, het cadeautje van Joël en Mariken. In de avond eten we gezellig met z’n vieren bij Carey Restaurant, waar we worden geholpen door iemand die strak lijkt te staan – bijzonder! Het eten is erg lekker en het heerlijke taartje wat we bestellen voor Reni haar verjaardag blijkt een cadeautje van het restaurant te zijn, want hij staat bij het afrekenen niet op de bon!
Na het eten keren we terug naar onze kamertjes en duiken we – na een mooie fotosessie van Reni en Joël in zijn boxer voor de rode muur in de slaapkamer – onze bedjes in. Joël en Mariken vertrekken vroeg in de ochtend richting Panama en wij zijn eigenlijk best moe van de lange dag die begon in het Corcovado National Park!
De volgende dag slapen we uit, halen we een brood bij een tentje verderop en wat kaas bij de supermarkt en peuzelen we dit op bij het hostel. In de middag gaan we richting Osa Divers waar we informeren over duiken bij Caño eiland.
Gelegen op 16 km voor de kust van het schiereiland Osa en direct ten westen van Drake Bay ligt het onbewoonde Isla del Caño, een beschermd biologisch reservaat. Het staat bekend als de beste plek om te duiken in Costa Rica, met uitzondering van Cocos eiland (want scholen hamerhaaien). Caño is echter veel toegankelijker en er zijn dan ook veel duikscholen die je vanuit Drake Bay naar de beste duikspots van Caño kunnen brengen. Doordat het een beschermd reservaat is beperkt controle de hoeveelheid duikers die worden toegelaten en welke gebieden er kunnen worden verkend. Ook is vissen er verboden, waardoor er scholen met grote vissen rondzwemmen. De meeste duikers verlaten deze plek dan ook met herinneringen aan het zien van white-tipped rifhaaien, mantaroggen, pijlstaartroggen, barracuda’s, tonijn, kogelvissen, papegaaivissen en vele andere kleurrijke rifvissen.
Bij Osa Divers willen ze ons graag helpen aan een mooie nieuwe herinnering en we reserveren dan ook een plekje voor de volgende ochtend. Voor $130 dollar per persoon gaan we twee duiken maken en krijgen we daarna een lunch op een mooie plek aan het strand. Ietsjes duurder dan Colombia, maar het schijnt de moeite waard te zijn.
Als we terugkomen bij het hostel lunchen we weer met brood en kaas en maakt René een filmpje om zijn afwezigheid bij Hjalmar’s vrijgezellenfeestje op te vullen. We boeken nog een extra nacht in een tent bij het Mohagine Hotel, omdat Osa Tucan geen plek meer heeft. We delen ’s avonds een pizza Margeritha (con ajo!) bij een tentje in de buurt, waar we ook genieten van een heerlijke smoothie.
De volgende ochtend worden we om zeven uur bij de duikschool verwacht. We komen netjes op tijd aan en wachten vervolgens een uur tot er een groepje Fransen aan komt lopen. Lichtelijk geïrriteerd vragen we hoe lang het nog duurt en waarom we er om zeven uur al moesten zijn terwijl de anderen pas om acht uur werden verwacht. Er wordt wat gemurmeld en gezegd dat we echt bijna vertrekken. Vervolgens blijkt één van de Fransen geen open water PADI te hebben, maar eentje waarmee hij maar tot twaalf meter mag gaan. Zijn engels is niet best, waardoor één van zijn vrienden het verhaal moet vertalen en het allemaal nog langer duurt. Nadat de boot is ingeladen blijken we toch mét de fransman te gaan duiken en gaan we ook gewoon dieper dan 12 meter, gelukkig. Let’s go!
Tijdens de boottocht zien we dolfijnen springen en later een hele school springende Bonitos (tonijn), wat al best indrukwekkend is! Na een uur varen komen we aan op de eerste duikplek ‘The Garden’. We gaan via een touw naar beneden en Reni heeft moeite met klaren, waardoor het wat langer duurt. De divermaster wacht vijf minuten en besluit dan met Reni een paar meter erboven te gaan zwemmen, zodat Reni al zwemmend naar beneden kan gaan – wat best wel goed werkt! We komen al snel in grote scholen met vissen terecht, wat een hele bizarre en fantastische ervaring is. We zien onze eerste haaien, waar we van te voren een beetje angstig voor waren. Gelukkig zijn het ‘kleine’ white-tipped rifhaaien, die lekker aan het chillen zijn op de bodem. Later in de duik komt er een enórme mantarog voorbij zwemmen, wat ontzettend indrukwekkend is. Tussen de twee duiken in gaan we naar het strand voor een kleine pauze en vinden de heremietkrabbetjes onze snacks ook wel lekker, want ze vallen onze snoepwikkels aan met hun schaartjes. De tweede duik op de duikspot ‘El Barco’ is ongeveer hetzelfde; ook fantastisch! Het rif is niet perse bijzonder, maar de scholen met vissen, grote vissen van bijna een meter lang op twintig centimeter voor je neus, flink wat haaien en de enorme roggen maken de duik heel bijzonder. We hebben nog nooit zoveel gezien tijdens een duik. Na de twee duiken varen we terug richting Drake Bay, maar stoppen we tussendoor op een strand waar we een heerlijke home-made lunch verorberen.
Terug op het eiland halen we onze tassen op bij Osa Tucan en lopen we door naar Mohagine Hotel. We komen terecht op een prachtig stukje land, met paar vlondertjes waar tenten op staan en schattige hutjes waar kamers in verborgen zitten. Wij zijn voor een tent gegaan en worden niet teleurgesteld. We hebben een eigen vlondertje met stoeltjes, een tafeltje, een fan, een hangmat, een tent met matrasjes, kussens en een laken. Dikke prima! Na ons geïnstalleerd te hebben gaan we richting de huiskamer van het terrein, wat een fijne open ruimte met tafels en hangmatten is. We drinken wat, werken wat op de laptop en kijken wat op onze telefoon. Tegen de avond halen we avondeten en ontbijt bij de supermarkt en koken we bij Mohagine. We spelen ’s avonds nog een spelletje kaarten en gaan vroeg in ons bedje liggen omdat we de volgende dag vroeg vertrekken uit Drake Bay.
We worden om acht uur verwacht aan het strand, waar we met de boot vertrekken richting Sierpe. We worden opgewacht door de Duitse eigenaresse van het hotel en wachten samen met wat andere toeristen op de boot. In een uurtje worden we, met een mooie boottocht door mangroves, naar Sierpe gebracht en gaan we opzoek naar de lokale bus. Vanaf Sierpe lopen we samen met een andere Nederlandse dame naar de busstop voor de bus naar Palmar Norte, waar ook het Rotterdamse stel van de Corcovado tour instapt – wat een toeval! Vanaf Palmar Norte gaan wij opzoek naar de bus richting Uvita en het R’damse stel naar een bus richting San José.
