19-21 maart 2018
Om kwart over twee komt onze bus naar Santa Elena netjes aanrijden en vormt er meteen een rij van mensen die ook deze bus moeten hebben. Dit gebeurd trouwens overal in Zuid- en Midden Amerika, de mensen houden ervan om rijen te vormen voor alles wat je maar kan bedenken. Ze staan liever in de rij dan dat ze op een stoeltje in de wachtruimte zitten, heel apart! Op het moment dat het om een zitplek gaat begrijpen we dat natuurlijk wel, maar ze staan serieus overal in een rij – ook op plekken waar het niet nodig is zoals bijvoorbeeld de luchthaven. Op dit moment staan wij gelukkig ook in de rij, zelfs vrij vooraan in de rij, waardoor we een zitplek kunnen bemachtigen in de bus. Als iedereen is ingestapt vertrekken we en verwachten we een drie uur durende busrit te krijgen naar onze eindbestemming. Maar niets is minder waar…
De helft van de rit gaat vrij soepel, afgezien van de bus zonder airco, en dus de hitte en het ruimtegebrek in de bus. Maar de bus rijdt in ieder geval. Hiermee stopt hij ongeveer twee kilometer voor de afslag die we moeten nemen naar Santa Elena. We staan héél lang stil en krijgen in de eerste paar uur niet echt iets te horen over waarom we stilstaan. De straatverkopers vieren feest en vallen alle auto’s en bussen die ze kunnen vinden aan om hun waar te verkopen. René kan zelfs nog een eindje teruglopen om een watertje en twee ijsjes te scoren. Uiteindelijk blijkt dat er een ongeluk met een vrachtwagen is gebeurd. Een vrachtwagen heeft de brug over de Guacimal rivier kapot gereden, waardoor er al sinds negen uur ’s ochtends bijna geen verkeer meer door kan. De lokale mensen in de bus worden steeds opstandiger (maar blijven vrolijk), omdat ze auto’s zien inhalen en spookrijden, wat ze ook van onze chauf verwachten. Na ongeveer vier uur stil te hebben gestaan en ook de eerste bussen voorbij zien komen heeft ook onze chauf er genoeg van en gaat hij voor het spookrij-pad – YES. We rijden niet eens twee kilometer over de verkeerde weghelft, waarna we af kunnen slaan en onze weg kunnen vervolgen over de kronkelweggetjes, door de bergen, naar Santa Elena. De chauf reed al niet heel voorzichtig, maar nu al helemaal niet meer. Hij is er klaar mee en wil zo snel mogelijk op onze eindbestemming aankomen. En zo gebeurd het ook, na nog ongeveer anderhalf uur racen over de kronkelweggetjes door de bergen, met zo af en toe een flinke stofwolk door de bus heen, komen we aan in Santa Elena.
Moe, maar blij dat we er zijn, lopen we over de stijle heuvels naar ons nieuwe onderkomen; Rainy Days B&B. Het is een stuk kouder dan we de afgelopen dagen langs de kust hebben gehad, maar dat vinden we eigenlijk wel lekker. De B&B wordt gerund door een familie en we worden opgevangen door dochterlief, die ons meteen naar onze kamer wijst. We mogen de volgende ochtend verder inchecken, wat we erg waarderen op dit moment. Stoffig, maar vooral hongerig lopen we naar de overkant om een pizza af te halen en die daarna in onze enorme kamer te verorberen. We douchen en Reni doet nog een poging het steentje uit haar inmiddels ontstoken hand te krijgen, wat helaas nog steeds niet lukt.
De volgende dag staat op de planning de Tres Amigos berg te beklimmen om van een mooi uitzicht te kunnen genieten. In de ochtend doen we rustig aan, krijgen we een heerlijk ontbijtje voorgeschoteld en probeert Reni nogmaals het steentje uit haar hand te krijgen, want haar hand lijkt hem niet vanzelf eruit te werken en we willen eigenlijk ook niet naar een kliniek hiervoor. Ze gaat zo ver om zelfs haar eigen hand open te snijden en krijgt het uiteindelijk voor elkaar om het steentje eruit te krijgen. Het blijkt nu alleen geen steentje te zijn, maar een mini schelpje mét mini slakje erin… Iehk! We hadden de afgelopen dagen dus een extra reiziger mee, zonder het te weten!
In de middag gaan we voor onze hike en blijkt het geen makkelijk klimmetje te zijn. We lopen eigenlijk continu zo stijl omhoog dat Reni zelfs moet zigzaggen om omhoog te komen. Onderweg horen we allerlei dingen ritselen in de bomen en zien we een groepje kapucijnaapjes de weg oversteken door van boom naar boom te springen. Deze hadden we nog niet van zo dichtbij gezien! Op de top van de berg blijkt het uitzicht lichtelijk tegen te vallen en gaan we na een kleine pauze weer naar beneden. De weg naar beneden gaat een flink stuk sneller dan ‘ie omhoog ging, waardoor we binnen no-time onder de douche staan. Na een opfrisbeurt lopen we het kleine centrum van Santa Elena in en drinken we een biertje in de Tree House. We besluiten ergens anders iets te gaan eten en komen uiteindelijk terecht bij Sabor Tico, waar we de echte Costa Ricaanse smaak kunnen proeven.
Op dag twee ontbijten we wederom bij de familie en krijgen we dit keer geen eitjes met toast maar roerei met gallo pinto; bonen en rijst. We moeten vrij snel eten om onze bus te kunnen halen en dit gaat vooral René niet zo heel goed af. Warme rijst met bonen in de ochtend is niet helemaal zijn ding. We gaan vandaag om half acht met de bus naar het ‘Monteverde Cloud Forest’.
Hoewel Costa Rica slechts 0,03% van de landmassa van de aarde vertegenwoordigt, bevat het 5% van zijn biodiversiteit, waarvan een groot deel te vinden is in het Monteverde Cloud Forest. Nevelwouden zijn zeldzame ecosystemen die voorkomen in tropische en subtropische bergachtige gebieden. De atmosferische omstandigheden in Monteverde zorgen ervoor dat deze unieke regio consequent door wolken wordt bedekt. Wolken omhullen bossen in een mist die door de dichte begroeiing rolt en alles bedekt in een deken van dauw. Het is deze natte deken die verbluffende biodiversiteit bevordert.
Aangekomen bij het park betalen we een toegangsticket en krijgen we een kaartje met alle paden erop die we kunnen wandelen. We hadden verwacht een grote loop te kunnen lopen, maar dit blijkt niet mogelijk te zijn. Hierdoor gaan we maar gewoon alle paden in het kleine circuitje af, zodat we toch een paar uur loopplezier hebben. De paden blijken perfect te zijn voor onze iets minder fitte medemens (lees: dikke, luie Amerikanen); alle paden zijn recht en volledig aangelegd door de mensen van het park. We lopen op een lekker tempootje door en krijgen als we bijna alle paden hebben gehad een leuke verrassing; de bijzondere vogel de Quetzal huist hier ook! Eerder in Panama tijdens het lopen van het Quetzales pad hadden we minder geluk, maar hier blijken twee nestjes te zijn waar zowel de papa’s als de mama’s duidelijk te zien zijn – awesome! Ook horen we weer het vogeltje met het krakende-deur geluid en vragen aan een voorbijkomende gids welke vogel dit precies is. Hij maakt zo’n mooi geluid dat we denken dat hij ook een mooi uiterlijk moet hebben, maar dit blijkt niet waar te zijn. Het blijkt een zwartmaskersolitaire te zijn, een soort zwarte lijster.
Ruim binnen de tijd komen we weer terug en mogen we wachten op de bus van elf uur die ons terugbrengt naar het centrum van Santa Elena. Bij terugkomst halen we onze tassen uit de kamer en halen we wat boodschapjes aan de overkant. We lunchen en wachten tot onze shuttle om twee uur arriveert. We gaan met bus-boot-bus naar La Fortuna, waar we wederom een leuke hike op de planning hebben staan.
