25-29 maart 2018
Als we aankomen met de bus in Rivas begint het bus-taxi spelletje weer opnieuw. Er stormen allerlei mannen op ons af met de vraag waar we heen moeten en dat er in geen enkele richting een bus gaat. Wellicht hebben ze gelijk, doordat het een zondag én Semana Santa is. Maar het vervelende is dus dat je niemand meer vertrouwd hier. We hebben al op internet gelezen dat er voor ons geen bus gaat naar San Jorge – de plek waar vandaan de boot naar Isla Ometepe vertrekt – op zondag, dus hebben ons al ingesteld op een taxiritje. Matthias komt erachter dat dit ook het geval is voor zijn bestemming en ziet een dure taxi voor zijn lange afstand niet zitten. Hij zou naar El Gigante gaan voor een weekje Spaanse lessen en surfen, om zo Semana Santa te ontvluchten. Dit is alleen niet de slimste keuze, omdat veel locals dit ook doen, waardoor de stranden deze week overvol zijn. Hij ziet het dus ook als een soort teken dat de bus niet gaat en twijfelt om met ons mee te gaan. Hij heeft Ometepe al gezien, maar vindt het ook leuk om een paar dagen met ons door te brengen. Uiteindelijk kiest hij toch voor ons gezelschap en stapt bij ons in de taxi.
In San Jorge zijn we net op tijd om kaartjes te kopen voor de boot van half drie. Met onze kaartjes in de hand rennen we richting de boot, waar we worden geweigerd en te horen krijgen dat de boot vol is. We moeten ons geld terugvragen en een nieuw kaartje kopen bij een andere maatschappij voor de volgende boot. Tijdens het wachten op de volgende boot raken we in gesprek met Keenan, een Amerikaan die alleen op reis is en zich bij ons aansluit voor de trip naar Ometepe. Ook zien we in levende lijve dat de stranden inderdaad vollopen met locals, het strand naast de haven is echt méga vol. Na een boottocht van ruim een uur komen we aan op Isla Ometepe.
Isla Ometepe is een eiland midden in het enorme Lake Nicaragua, mét een populatie stierhaaien – bullsharks, die blijkbaar ook in zoetwater kunnen overleven. Iehk! Het eiland herbergt de iconische vulkanen Concepción en Maderas, waarvandaan je prachtige vergezichten over het meer en het eiland kunt zien.
Op de boot zien we tot onze grote verbazing de eerste onverwachte ‘bekende’ tijdens onze reis, onze oud onderbuurvrouw! We raken even kort in gesprek en vervolgen daarna onze weg het eiland op met Keenan, Matthias en twee Belgische meiden Ellen en Julie, die allemaal in Hospedaje Central zitten. Wij zitten zelf op een andere plek, in Loren’s House. Na een vriendelijk ontvangst door de gastheer, installeren we ons en gaan we richting het hostel waar de anderen verblijven. Hier genieten we van een heerlijk laat ontbijt; pizza con ajo, we knuffelen met de mega schattige rooie kitten en kletsen wat. Aan het eind van de avond keren we huiswaarts om wat uurtjes slaap in te halen!
De volgende ochtend doen we eerst rustig aan. René haalt wat yoghurt bij de supermarkt voor een ontbijtje. We hebben inmiddels altijd een zak cruesli bij ons om een ‘makkelijk’ ontbijtje te kunnen maken met yoghurt en banaan. Het plan voor de rest van de dag is dat Reni gaat werken aan haar sollicitatie bij het RAADHUIS in Alkmaar en René samen met de anderen een kanotocht gaat doen.
René wordt aan het einde van de ochtend bij de anderen verwacht, waar hij nog even snel een broodje eet om vervolgens met Matthias achterin de laadbak plaats te nemen voor een ritje van een half uur over het eiland. Aangekomen bij de plaats van bestemming, stappen ze over in een klein motorbootje en gaan ze met alle kano’s richting Río Istián. Vanaf hier stappen ze in de kano’s en peddelen ze twee uurtjes over de rivier heen. De lome rivier kronkelt landinwaarts tussen de twee vulkanen van Ometepe door. Het is een pittoreske watertuin met tapijten van drijvende waterplanten waar je veel vogels, schildpadden en zelfs een paar koeien voorbij ziet komen. Na het kanoën keren ze met de boot en auto huiswaarts en zijn ze aan het einde van de middag weer terug.
René gaat eerst naar Loren’s House om zich even op te frissen en daarna gaan we samen weer naar Hospedaje Central om iets te drinken en te eten samen, wederom een pizza con ajo!
Op de tweede volle dag op het eiland huren we een scooter en gaan we met de hele groep naar Ojo de Agua, om daar af te koelen in een natuurlijke bron. Het is helaas wat drukker dan normaal, omdat ook alle locals verkoeling zoeken tijdens hun vakantie in eigen land. Desalniettemin weten we wat stoetljes te veroveren, genieten we en brengen we een paar uurtjes in en naast het water door. Als we genoeg afgekoeld zijn gaan we verder op onze scooters richting Punta Jesús María, het meest westelijke punt van Ometepe. Een smalle strook zand strekt zich uit Lake Nicaragua in, waar je overheen kunt lopen met water zowel aan je linker als aan je rechterhand. Het is tevens een gewilde plek om de zonsondergang te zien. De weg ernaartoe gaat helaas iets minder soepel dan we in ons hoofd hadden. We rijden een heel groot stuk over een onverharde weg, waardoor vooral wij heel erg traag gaan, omdat we een beetje bang zijn onderuit te gaan. We hebben inmiddels al aardig wat mensen gezien met grote schaafwonden doordat ze onderuit zijn gegaan met de scooter en zijn niet van plan er ook zo uit te gaan zien. Ook houdt de scooter van Keenan er op een gegeven moment mee op en lukt het ook niet in één keer om met een kickstart de scooter te starten. Gelukkig lukt dit na vijftig keer proberen wel en kunnen we verder om de zonsondergang nog proberen te halen. Dat lukt, we zijn op tijd! We halen een biertje, settelen ons aan het einde van de strook in het zand en genieten van de zonsondergang.
Na de zonsondergang vertrekken we weer richting Moyogalpa, waar we de scooters bijtanken, inleveren en een tentje opzoeken om lekker te eten. We komen in een klein tentje met lokaal eten terecht en genieten allemaal van de heerlijkste gerechten en smoothies. Na het eten keert iedereen huiswaarts, omdat we morgen vroeg – zonder Ellen en Julie – vulkaan Maderas gaan beklimmen.
De 1394 meter hoge Maderas vulkaan is slechts 200 meter lager dan zijn grotere en meer bekende broer Concepción. Het heeft een een 800 meter brede top en een krater die een klein meer bevat. De vulkaan is nog steeds actief, maar de laatste activiteit dateert meer dan 3000 jaar geleden, dus echt zorgen hoef je, je niet te maken.
De volgende ochtend lopen we met backpack en al naar Hospedaje Central, vanwaar we zullen vertrekken naar de vulkaan. We konden geen extra nacht bij Loren’s House bijboeken, waardoor we een laatste nachtje bij Hospedaje Central hebben geboekt en alvast de backpacks hebben meegenomen.
Als we bijna bij het beginpunt zijn gaan we eerst nog ergens ontbijten, wat een beetje langer duurt dan we van te voren hadden verwacht. Zo’n anderhalf uur na aankomst heeft iedereen zijn ontbijt binnen en rijden we verder naar het beginpunt van de hike. Rond acht uur beginnen we met lopen, in een behoorlijk straf tempo. Als we net onderweg zijn komen we een pre-Columbiaanse Petroglyph, oftewel rotstekening tegen. Oude rotstekeningen en stenen beelden zijn te vinden over het hele eiland, samen met keramische urnen, aardewerk en keukengerei. De vroege Indianen beschouwden het eiland Ometepe als hun beloofde land. De Maderas was de heilige plaats van de zon, terwijl de Concepción de broer van de maan was.
Als we verder lopen vliegt er continu een hele mooie blauw-witte vogel met zwarte kuif met ons mee, wat een Magpie-Jay blijkt te zijn, oftewel een ekstergaai. Onze gids verteld dat deze vogel zijn territorium goed beschermd en iedereen die erdoorheen loopt weg probeert te zingen. Wat ons betreft een beetje een domme manier van deze beste vogel, want het enige wat wij doen is er heel veel foto’s van schieten en dus juist niet doorlopen!
Het eerste deel van de hike is nog aardig te doen, ook al stijgen we best snel – de grond is in ieder geval nog droog. Je lichaam daarentegen binnen no-time niet meer! Met een lekkere waterval aan zweet over ons lijf lopen we door de droge vegetatie om ons heen en belanden we in een prachtig, groen regenwoud. Na een uurtje komen we bij het eerste uitkijkpunt, wat al een fenomenaal uitzicht geeft. We kijken uit op de Concepción, half in de wolken, en zien een groot deel van het eiland omringd met water.
Terwijl we verder klimmen worden de vulkanische hellingen steeds vochtiger en natter. De temperatuur daalt, de grond veranderd in modder en we beginnen langzaam steeds iets meer weg te glijden. Het wordt een steeds grotere uitdaging om zonder kleerscheuren, met droge voeten en niet als een moddermonster boven te komen. We klimmen op deze manier anderhalf uur door en alles wordt steeds modderiger en wateriger tot het punt dat het ons niet meer uitmaakt dat onze schoenen volledig doorweekt en bruin zijn. We bereiken om half twaalf de top, dalen een klein stukje af naar het meer en komen in een groot mistig, winderig en koud landschap terecht. We zien helaas niet veel van het meer en besluiten vrij snel weer om te keren om de weg terug in te zetten.
Onze gids waarschuwt ons dat de weg terug langer zal duren dan heen, wat wij een beetje in de wind slaan, omdat we dit niet echt kunnen geloven. We klimmen en klauteren terug en merken al snel dat het afdalen een stuk moeilijker is en bijna glibberiger lijkt dan de beklimming was. Na twee uur door de modder omlaag te hebben gelopen, of eigenlijk gegleden, komen we weer aan bij het uitzichtpunt en hebben we een nóg mooier uitzicht dan in de ochtend, omdat de wolken weg zijn getrokken van de Concepción. We dalen nog drie kwartier meer af door het droge gedeelte van de vulkaan, waarna we ein-de-lijk terugkeren bij het beginpunt van onze hike. Het was een pittige wandeling, eentje die we nog niet eerder zo hebben meegemaakt en onze gids had inderdaad gelijk; de afdaling duurde langer dan de beklimming.
René vindt een plek, bij het kantoortje waar we ook entreegeld moesten betalen, waar hij zijn schoenen kan schoon schrobben en doet dit meteen maar even. Ook Reni schrobt haar schoenen voor het grootste gedeelte schoon, zodat de kamer straks niet helemaal onder de modder zit en daarna vertrekken we met de jeep weer terug naar Hospedaje Central. Aangekomen bij het hostel drinken we eerst een biertje om onze overwinning te vieren, wordt er nog wat geknuffeld met de rooie kitten en boeken we vliegtickets naar Big Corn Island, waar we samen met Matthias heen gaan om te duiken en onze Advanced Open Water PADI te gaan halen – jeeh!
In de avond eten we met zijn allen bij een Italiaan in de buurt en drinken we nog wat bij het hostel. Reni wast wat kleren onder de douche en neemt ook haar schoenen onder handen. Ze bedenkt een slimme manier om ze te drogen, namelijk vlak onder de plafond ventilator op drie opgestapelde krukjes. René lacht haar uit, maar Reni heeft de volgende ochtend wel droge én schone schoenen, ha!
Na een gebroken nacht in het nieuwe hostel moeten we heel vroeg weer op om de boot te pakken naar het vaste land. We gaan namelijk vandaag samen met Matthias naar Granada, om nog iets mee te krijgen van Semana Santa en haar processies. Op de boot komen we midden in een kerkgroep terecht die het een goed vinden een soort zangdienst te houden – best leuk!
