08-10 maart 2018
Na een vrij heftige busrit (lees: een chauffeur die niet alleen de snelheidslimiet overal overschrijd maar ook nog eens slingerend op deze snelheid alle potholes probeert te ontwijken) komen we een uur vroeger dan gepland en dus rond een uur of vijf aan in Davíd en stappen we over in een bus richting Boquete. De bus naar Boquete doet er een klein uurtje over, waardoor we om kwart voor zeven aankomen bij Arte Hostal – waar we natuurlijk nog niet in kunnen checken. Er staat op een briefje geschreven dat er vanaf zeven uur iemand bij de receptie is, maar deze jongeman zien we enkel met zijn bezempje een paar keer voorbij schuiven en staat ons pas een uur later te woord. Hij verteld ons dat onze kamer nog klaargemaakt moet worden, waarna we het centrum even inlopen om een ontbijtje te scoren.
Gelegen in de groene hooglanden van de provincie Chiriquí, is het kleine bergstadje Boquete een populaire bestemming geworden voor bezoekers en expats die op zoek zijn naar koeler weer. Met leuke restaurants, veel buitenactiviteiten, een vulkaan, een rivier en bergbossen, biedt Boquete een alternatief voor de tropische omgeving in de rest van het land.
Na een stokbrood met kaas te hebben verorbert gaan we terug naar het hostel en verplaatsen we naar de hangmatten boven, om een beetje te kunnen relaxen na de nacht in de bus. Na een tijdje komt de jongen van de receptie ons halen met het bericht dat we onze kamer in kunnen. We zitten helaas niet in de beste kamer van het hostel, maar zijn desalniettemin blij met ons bed. We slapen een paar uurtjes en besluiten daarna dat we dezelfde avond laat naar de top van vulkaan Barú willen klimmen. Hoewel de wandeling naar de top erg uitdagend is, is het uitzicht absoluut uniek, omdat je op de top bij helder weer zowel de Stille Oceaan aan de ene als de Atlantische Oceaan aan de andere kant kan zien. Als je met de klim begint rond middernacht kan je van een prachtige zonsopgang genieten op deze bijzondere plek.
René haalt boodschappen voor de lunch en het avondeten en na de lunch vragen we of er shuttles vanuit het hostel naar de vulkaan gaan, maar de jongen van de receptie verwijst ons door naar Hostel Mamallena. Bij Mamallena verteld de receptioniste ons dat ze dit niet meer doen, omdat het officieel niet mag zonder gids. De receptioniste verteld ook dat we een taxi kunnen nemen en dat veel toeristen vaak alsnog zonder gids naar boven gaan. Precies wat we willen horen! We boeken een kamer bij Mamallena voor de volgende dag, spreken af onze tassen vanavond al langs te vrengen en kopen hoofdlampjes bij de winkel ernaast, waar Reni ook een nieuwe pet vindt (win!). We halen een brood met wat kaas voor tijdens de hike en gaan weer slapen. We zetten de wekker om 21.00u, zodat we nog kunnen koken – de keuken mag na tien uur ’s avonds niet meer gebruikt worden. Zodra we wakker worden om negen uur checken we het weerbericht op Mountain Forecast en zien we tot onze grote schrik dat het weer is omgeslagen. Waar vanmiddag nog stond dat het helder zou zijn staat er nu rainshowers en risk thunderstorm. Blegh! We koken ons rode pasta maaltje, kruipen ons bed weer in en besluiten de volgende dag het Los Quetzales pad te gaan lopen.
Bijna alle trails in en rondom Boquete zijn goed gemarkeerd en het is bijna niet mogelijk een ander pad te vinden dan degene die je moet lopen. Toch zeggen ze overal dat je de trails niet zonder gids mag lopen en moet je je registreren bij aanvang en na afloop van de trail. Wellicht heeft dit iets te maken met Kris en Lisanne, de Nederlandse meisjes die hier tijdens het lopen van het La Pianista pad in april 2014 zijn verdwenen en waarvan hun stoffelijk overschot maar voor een heel klein deel is teruggevonden.
Genoeg ellende, wij lopen een andere trail en zijn voorbereid met kaarten en apps om niet te verdwalen. Het Los Quetzales pad ligt in het Volcan Barú National Park, loopt langs vulkaan Barú en is één van de populairste wandelingen in dit gebied. We gaan opzoek naar de ongrijpbare Quetzal, de zeldzaamste, mooiste en bekendste vogel van Boquete. Om bij het pad te komen pakken we een bus die onderweg ook nog mensen oppikt en afzet en we wachten zelfs nog een tijdje op een bepaalde plek op een vrouw die naar haar werk moet – wat zijn er toch een vriendelijke mensen hier, dat zelfs de buschauffeur (tot grote irritatie bij ons) op je wacht! Bij aankomst bij de trail moeten we ons registreren en hoeven we – in tegenstelling tot wat het internet ons heeft verteld – geen $5 dollar te betalen, altijd fijn! De gemiddelde tijd van de hike is zes uur, drie uur heen en drie uur terug.
We beginnen de trail samen met een Duits stel en een lokale gids die op vooronderzoek gaat voor zijn tour van de volgende dag. In eerste instantie denken we nog dat hij ongevraagd met ons mee gaat en ons daarna geld zal gaan vragen, maar dat is gelukkig niet het geval. De Quetzal vinden we helaas niet tijdens de trail, maar we zien – of eigenlijk horen we vooral – wel veel andere vogels. De ene maakt een nóg mooier geluid dan de ander, heel bijzonder! De trail gaat langs, over en door een rivier naar mirador Las Rocas, waar we aankomen na een flinke klim via een trap naar boven. Helaas zien we bij de mirador niets dan wit, omdat er één groot wolkendek voor onze neus hangt. Gelukkig is de trail verder wel heel mooi, nemen we eventjes de tijd voor een stokbroodje met kaas en mogen we na twee uur en een kwartier wandelen beginnen aan de terugweg. Ongeveer twee uur later komen we weer terug bij het lieve meneertje waar we niet hoefden te betalen en worden we van de lijst afgestreept. We zijn binnen!
We wachten een kwartiertje op het Duitse stel die achter ons liep, eten de rest van ons stokbrood op en lopen daarna samen de weg naar beneden om een busje aan te houden. Er komt al snel een busje omhoog, waar we instappen en we weer terug mee naar boven rijden. We hadden dus helemaal niet naar beneden hoeven lopen 😉 Boven keren we weer om en rijden we verder naar Boquete. De bus raakt voller en voller en na een tijdje zitten René en ik klem tussen de lokale mensen die – waar je denkt dat het busje vol is – gewoon nog het busje ingepropt worden.
In de avond besluiten we take-out te halen en komen we terecht bij Otto Gastronomia Italiana, waar we een vega lasagne bestellen die we lekker op bed oppeuzelen. We werken nog wat aan het blog, drinken een biertje – het is tenslotte vrijdag – en speuren het internet door voor een goede tour door Corcovado National Park in Costa Rica samen met Reni’s neefje Joël en zijn vriendin Mariken. We krijgen niet snel genoeg antwoord om deze avond nog iets te boeken, wat Joël een beetje zenuwachtig maakt. Zij hebben een vlucht van Panama City naar Cartagena staan op 17 maart, dus hebben niet alle tijd om een tour te boeken en willen wel heel graag een meerdaagse tour doen. Ze hebben al een optie op een tour van 2 dagen vanuit Drake Bay, maar die is naar onze smaak iets te duur. Aan het einde van de avond besluiten we los van elkaar iets te gaan boeken, zodat zij in ieder geval een tour kunnen doen en niemand stress heeft 🙂
Op zaterdag 10 maart vertrekken we richting de grens om Panama alweer te verlaten. We zijn ietwat gehaast door Panama heen gegaan doordat het een vrij duur land is én doordat we de kans hebben om Reni haar neefje Joël en zijn vriendin Mariken te ontmoeten bij het Corcovado National Park in het zuiden van Costa Rica. Zij zijn ook bezig met een lange reis en gaan in precies de tegenovergestelde richting. Wij nemen om tien uur de bus richting Davíd en daarna een shuttle busje naar het grensplaatsje Paso Canoas, waarmee een lange reisdag van Panama naar Costa Rica begint!
