19-23 april 2018
Na weer een aantal verslagen te hebben getypt voor het blog zijn we al een stuk dichterbij Lake Atitlán. Dit betoverende kratermeer is een must-see wanneer je in Guatemala bent. Het ligt op 1500 meter hoogte en wordt door twaalf dorpen en drie vulkanen omringd. De dorpen zijn vernoemd naar de twaalf apostelen. Prachtige huizen, hotels en andere onderkomens vind je op de meest idyllische plekjes langs het meer en spookachtige, half verzonken gebouwen verschijnen glinsterend in het middaglicht net boven de kustlijn. Zowel Guatemalanen als buitenlanders die grond bij de kust kochten, hebben de afgelopen decennia dure investeringen opgeslokt zien worden door het meer en realiseren zich nu pas waarom de inheemse Maya gemeenschappen hun huizen ver van de waterkant bouwen. Wetenschappelijk onderzoek in het gebied is zeer beperkt en de meeste verklaringen zijn in dit stadium alleen theorieën.
Rond half vijf komen we aan in Panajachel, vanuit waar we de boot nemen naar Free Cerveza, ons hostel in Santa Cruz. We worden netjes op de steiger van het hostel afgezet en komen precies op de juiste tijd aan; de start van onze gratis bieruurtjes! Van vijf tot zeven kan je, mits je je aanmeld voor het eten, gratis bier drinken – echt iets voor ons dus 😉 Het is gelukkig niet mega druk in het hostel, omdat het hoogseizoen al voorbij is. We gooien snel onze spullen in onze eigen luxe tipi tent en schuiven aan in de gemeenschappelijke ruimte voor wat biertjes. We praten wat met een Engelse en een Deense jongen en een Canadese hippie die wat ons betreft niet binnen de gestelde 18 tot 40 leeftijdsgrens van het hostel valt.
De volgende ochtend bestellen we een ontbijtje bij de bar en proberen we wat te internetten, wat helaas niet gaat omdat ‘het internet het vandaag niet doet’. We besluiten te informeren bij de enige duikschool aan het meer of we de volgende dag kunnen duiken, wat helaas niet gaat lukken. De duikschool heeft sinds anderhalve week in plaats van twee nu nog maar één duikinstructeur, omdat de andere een veel te hoge bloeddruk bleek te hebben. We kunnen de volgende ochtend nog proberen om toch aan te sluiten mits er iemand uitvalt voor de tweede duik, dus daar gaan we dan maar voor. Na geïnformeerd te hebben voor het duiken gaan we met de lancha boot naar San Marcos, een dorpje verderop. Als we aankomen in deze hippie-new-age-vegan-haven merken we dat alle verhalen die we van te voren hebben gehoord inderdaad waar zijn. We lopen door de kleine steegjes vol biologisch-dynamische producten, gerecyclede artesania en kruidenmedicijnen van sjamanen en vinden op elke hoek van de straat mega veel advertenties voor allerlei rituelen en alternatieve geneeswijzen. Bij het meerendeel hebben we eigenlijk geen idee wat het überhaupt betekend… Open channel healing art retreat, meditatieve reiki massage fusion, sjamanistische reizen, Ayurvedische consulten, kruidengeneeskunde, spirituele seksuele shamanisme, kristaltherapie, bloem-energietherapie en ga zo maar door. Ook hebben we gehoord dat je nog wat gekkere shit kan ondergaan voor heel veel centjes. Zo was er een vrouw die vrijwillig twee weken lang opgesloten heeft gezeten in een donkere kamer op een gevangenisrantsoen en daar dan $2000 dollar voor heeft betaald. Ze heeft haar tijd wel nuttig besteed door van alles op te schrijven in haar schriftje. In het donker? Ja, in het donker. Toen het licht weer aan ging kwam ze er helaas wel achter dat haar pen halverwege haar reis door het donker op was gegaan en dat haar schriftje überhaupt niet echt leesbaar was. Gek zeg!
Na een half uurtje zijn we gevlucht naar een plek die iets meer aan ons besteed is; Cerro Tzankujil Nature Reserve met zijn zeven meter hoge platform voor een leuk sprongetje het water in. De Engelse jongen James is bij ons aangesloten en we doen een klein klimmetje naar boven, voor wat mooie uitkijkpunten en naar het schijnt een Maya altaar. De klim is zwaar in de hitte, waardoor we niet veel tijd verspillen en meteen doorlopen naar het platform voor een lekkere verfrissende duik.
Als we aankomen bij het platform blijkt het toch best wel hoog te zijn en worden we iets zenuwachtiger dan we van te voren hadden gedacht. Een paar dikke Costa Ricanen moedigen ons aan en bieden ons vervolgens allerlei verdovende middelen aan, dingen waar ze zelf vandaag ook niet vanaf hebben kunnen blijven – ze zijn dronken en stoned door elkaar heen. Om er vanaf te zijn besluit Reni zo snel mogelijk erin te springen en wat is het een hoge sprong! Na voor je gevoel een minutenlange vrije val te hebben doorstaan maak je met een flinke klap kennis met het water. Het idee is dat je kaarsrecht het water inspringt, maar Reni vergeet door de adrenaline haar armen naast haar lichaam te houden – KLATS! Lekkere tintelende armen. Als Reni weer boven is, is René aan de beurt. Nog een beetje onder de indruk van haar sprong lukt het Reni niet zo’n mooi filmpje van René te maken, waardoor hij daarna nog een keertje mag springen. Als iedereen genoeg adrenaline door zijn lichaam heeft voelen stromen, alles vastgelegd is op de camera en we een beetje afgekoeld zijn gaan we door naar de volgende plek. We pakken de boot naar Jaibalito, vanuit waar we doorlopen naar Club Ven Aca. Daar lunchen we en genieten we van de mega koude infinitypool en de heerlijk warme hottub. Reni besteld een salade caprese en krijgt ein-de-lijk lekkere mozzarella voorgeschoteld. Je betaald er ook wel ietsjes meer voor, maar dat is het meer dan waard – heerlijke salade! René krijgt hele goede tosti’s voorgeschoteld, dus die is ook blij!
Als we zijn uitgechillt lopen we terug naar ons onderkomen Santa Cruz, wat makkelijker gezegd dan gedaan is. We komen een soort paadje omhoog tegen, maar als we bijna bij het weggetje zijn die we moeten hebben is het pad vakkundig gebarricadeerd door allerlei bomen en takken en staat er tussen ons en de weg een hekje gemaakt van prikkeldraad. Uitdaging! We klauteren om de barricade heen en laten ons ook door het prikkeldraad niet tegenhouden – we klimmen er gewoon tussendoor. Terug bij Free Cerveza is de voorbereiding voor de 80’s night volop aan de gang en schuiven ook wij gezellig aan. De toko schijnt vol te zitten vanavond en er druppelen inderdaad steeds meer mensen binnen. We spelen een soort Amerikaans namenspel, jenga met allerlei opdrachten die je écht niet wilt doen en cornhole – wat een heel leuk, simpel spelletje blijkt te zijn! Reni houdt het vrij vroeg voor gezien, omdat ze een beetje klaar is en ook René kruipt niet heel veel later naast haar in de tipi tent.
De volgende ochtend ontbijten we eerst rustig, waarna we uitchecken en met onze tassen richting de duikschool lopen. Helaas heeft de duikinstructeur slecht nieuws, we kunnen niet mee voor de tweede duik. Wel kunnen we de volgende dag aansluiten om te duiken, maar dat past helaas niet in de planning. We pakken de boot naar San Pedro La Laguna en checken in bij het Mr. Mullets Hostel. Er wordt ons voor het eerst tijdens onze reis een baantje aangeboden, want ze zitten een beetje krap in personeel op het moment. Als we nog geen plannen hadden voor de terugreis was dit wellicht een optie geweest, maar op dit moment niet meer. We drinken een versgeperste jus en gaan daarna opzoek naar een lekkere lunch. We komen terecht bij Shanti Shanti, waar we heerlijke falafel eten. We informeren nog voor shuttle prijzen naar Semuc Champey en doen een klein wandelingetje door het dorp heen. Terug bij het hostel spelen we een spelletje pool en Reni fixt ondertussen de website die door updates enorm traag is geworden. We halen een pupusa – dikke, gevulde tortilla – bij een dametje om de hoek, eten die bij het hostel lekker op en vervolgen onze spelletjesavond. We darten en spelen jenga, waarbij we worden vergezeld door een Canadese jongen. Het wordt zelfs zó gezellig dat we eindigen in Bar Sublime, dé place to be late at night.
We worden de volgende dag ietwat katerig wakker, maar we verdrinken de kater meteen om de hoek bij The Alegre Pub. De bekerfinale AZ – Feyenoord begint namelijk om tien uur en de barman heeft René belooft zijn best te doen de wedstrijd op één van de schermen te tonen. Helaas lukt dat niet, maar we kijken de wedstrijd alsnog via de laptop met een biertje ernaast in deze pub. Het wordt een 3-0 nederlaag, waardoor de stemming niet opperbest is. Gelukkig slaan de biertjes net als op een Koningsdag – want zo voelt het een beetje als je om tien uur ’s ochtends al begint met drinken – lekker in, waardoor de stemming vanzelf weer wat beter wordt. Na de wedstrijd regelen we een shuttle naar Semuc, duiken we ons bed in om te zorgen dat we weer wat ontnuchteren en ’s avonds koken we lekker thuis.
Op de allerlaatste ochtend aan het meer worden we vroeg wakker, omdat we om half zeven de boot naar Panajachel moeten pakken. Vanuit daar gaan we om acht uur met de shuttle door naar Semuc en hebben we dus nog tijd zat om nog een ontbijtje te scoren. We hebben een directe boot, waardoor we nog een stukje sneller zijn dan ons van te voren was voorspeld. Om zeven uur zitten we samen met twee andere Nederlandse stellen te wachten tot de shuttle vertrekt en bestellen we een lekker ontbijtje. Onze shuttle vertrekt zoals gepland om acht uur en één van de Nederlandse stellen zit toevallig ook in die bus en gaan ook naar hetzelfde verblijf in Semuc, gezellig!
