11-14 april 2018
De shuttle naar La Ceiba moet er ongeveer veertien uur over gaan doen, waardoor we een perfecte aansluiting zouden moeten hebben op de boot naar Utila. We gaan vrij snel door Honduras heen omdat we graag wat meer tijd door willen brengen in Guatemala en omdat het in Honduras nu vrij onveilig schijnt te zijn. Een paar maanden geleden zijn er verkiezingen geweest en toen is de laatst zittende president door fraude opnieuw verkozen, wat heeft gezorgd voor rellen en protestacties.
We zitten in een oude minibus die zeker één, maar waarschijnlijk meerdere ongelukken heeft gehad. De rechterzijkant is flink aan gort, waardoor zelfs de deur niet meer goed dicht kan, deze dicht getaped is met ducktape en er continu een piepje afgaat om aan te geven dat de deur niet goed dicht zit. Gelukkig zitten we er maar met z’n zessen in, waardoor we allemaal ietsjes meer ruimte hebben om te proberen even te slapen. Een Engelsman heeft de achterbank, een Amerikaan de bank daarvoor, wij de bank daarvoor en een Duits koppel de voorste. Reni heeft de verkeerde uitgekozen, omdat één van de twee niet kan liggen op deze positie in de bus. René offert zich heel lief op, waardoor Reni wat hazenslaapjes kan doen en niet helemaal aan gort – en chagrijnig – aankomt op Utila. De grensovergang gaat heel soepel en de rest van de route eigenlijk ook. We komen één protestactie tegen van héél veel vrachtwagens die een rijstrook bezet houden zodat het verkeer er moeilijk doorheen kan. Gelukkig kunnen we al vrij snel gewoon doorrijden. Het laatste stukje moeten we nog overstappen op een andere shuttle, om twee bussen te kunnen combineren. Onze rit is zo soepel gegaan dat we bijna een uur moeten wachten tot het busje er is waarin we moeten overstappen.
We komen uiteindelijk keurig op tijd aan bij de ferry die ons naar Utila moet brengen. Ook hier moeten we een uur wachten voordat de boot vertrekt. Het is een mega moderne catamaran met twee verdiepingen die ons in drie kwartier naar het eiland brengt. De tocht is nog best avontuurlijk, omdat er flink hoge golven zijn en we op het open dek bovenop het zoute water moeten ontwijken. Als we aankomen op Utila worden we al opgewacht door iemand van Alton’s Dive Center, die een tuktuk naar Alton’s voor ons regelt zodra we onze backpacks hebben.
Utila is een eiland die deel uitmaakt van de zogenaamde Baai eilanden van Honduras, die zijn reputatie heeft gevormd door de overvloed aan betaalbare duikfaciliteiten die op het eiland te vinden zijn. Het is de beste plek om walvishaaien te spotten en te genieten van het duiken bij het Mesoamerican Barrier Reef System. Dit rif is het op één na langste koraalrif ter wereld, na het Great Barrier Reef voor de oostkust van Australië en is het grootste koraalrif op het westelijk halfrond. Het rifsysteem omvat veel beschermde gebieden en parken, waaronder het Belize Barrier Reef, het Arrecifes de Cozumel National Park, Hol Chan Marine Reserve, het biosfeerreservaat van Sian Ka’an en het Cayos Cochinos Marine Park.
Als we aankomen bij Alton’s Dive Center worden we opgevangen door divemaster Kris, die ons naar de receptie brengt om in te checken bij Steve en verder rondleid door de duikschool en ons naar onze gratis kamer brengt. We gaan op aanraden van Steve aan de overkant bij RJ’s Bar&Grill een hapje eten, omdat de vis er heel goed schijnt te zijn. Na ons maaltje kruipen we lekker ons bedje in zodat we genoeg energie hebben voor het duiken van de volgende ochtend.
We gaan om zeven uur naar beneden om ons ontbijt te bestellen en verzamelen daarna samen met Kris de juiste duikspullen en bereiden alles alvast voor, zodat we om acht uur stipt kunnen vertrekken. Reni eet fruit met granola en een mini beetje yoghurt en René eet pannenkoekjes met een klein beetje ananas. Om acht uur vertrekken we inderdaad met de boot. Het zou kunnen dat de kapitein onderweg naar de duikspot whalesharks of dolfijnen spot en dan kunnen we voor $10 dollar per persoon het water inspringen om met ze te snorkelen. Dat zou natuurlijk fantastisch zijn, maar helaas is het seizoen een beetje vervroegd, zijn er in februari en maart al veel whalesharks gespot en de laatste tijd niet echt meer.
De eerste duikspot heet Duppy Waters en hier duiken we samen met één andere gast, onze divemaster Kris en nog drie andere leerling divemasters. De boot is eigenlijk voor driekwart gevuld met mensen van de duikschool. René gaat uiteindelijk eerder naar boven met één van de leerlingen, omdat zijn zuurstof op begint te raken. De duikspot is fantastisch mooi, we zwemmen op een gegeven moment nog door het rif heen waardoor we weer even met onze buoyancy mogen oefenen en komen aan de andere kant terecht waar we geen bodem meer kunnen zien – heel vet. Blijkbaar is dit gedeelte 200 meter diep, zwemmen we verder langs een wand van koraal en spotten we allerlei mooie, kleine, kleurrijke visjes. Ook de tweede duik genaamd Labyrinth is erg mooi. Het is een heel ondiep stuk, waar je eigenlijk meteen al op het rif zit. We kunnen tijdens deze twee duiken heel goed onze skills weer verbeteren en durven steeds dichterbij het rif te komen om al het kleine minuscule leven te kunnen spotten. Het enige minpuntje is dat René zijn wetsuit wat krap begint aan te voelen bij de tweede duik en dat we allebei flink wat lucht in onze BCD moeten doen om een goede balans te kunnen vinden. Gelukkig zijn die dingen allebei te verhelpen door de volgende dag een groter wetsuit aan te trekken en minder gewicht mee te nemen.
In de middag komen we weer aan bij de duikschool en gaan we opzoek naar een supermarktje voor lunch. We vinden brood, kaas, yoghurt en banaan voor de lunch en het ontbijt van morgen en de dag daarna. We bakken die middag tosti’s, maken een filmpje voor Hjalmar en Jennifer die vandaag hun trouwdag hebben en chillen wat in de hangmatten bij Alton’s. In de avond gaan we naar een duikschool verderop, waar er sushi op het dagmenu staat en komen we de Engelsman uit de bus tegen. We eten wat samen en gaan daarna weer terug naar Alton’s waar een feestje aan de gang is voor de geslaagde divemasters. We drinken een biertje en gaan daarna richting bed om de volgende dag weer fit te zijn voor onze volgende twee duiken.
De volgende ochtend ontbijten we om zeven uur, leggen we onze duikspullen klaar en vertrekken we wederom stipt om acht uur met de boot naar de eerste duikspot genaamd West End. We zwemmen wederom langs een muur van koraal, Reni spot een schildpad in de diepte en we zien allerlei kleine, kleurrijke vissies. Kris is vandaag een beetje afwezig omdat hij een beetje ziekjes is, waardoor hij gewoon over een schildpad heen zwemt zonder hem te zien. De tweede duik is bij de Silver Gardens en ook daar spotten we een paar schildpadden van heel dichtbij en zien we een hele grote zwemmende groene murene, wat tegelijkertijd tof en best wel scary is. Hun kop is namelijk echt freaky, maar de rest van hun lijf is heel mooi en sierlijk – vooral als ze zwemmen!
Als we terugkomen van het duiken, bakken we tosti’s en chillen we wederom in de hangmatten bij Alton’s. Aan het einde van de middag regelen we een shuttle van La Ceiba naar Copán Ruinas bij een rastaman die lekker zit te blowen, we regelen kaartjes voor de boot van morgenochtend en lopen we een rondje over het eiland. We nemen een kijkje bij hotel Jade Seahorse, drinken een drankje op de schommel bij een leuk barretje aan het water en we gaan naar de Skid Row Bar waar we een spelletje kaarten en een potje poolen. René wordt nog uitgedaagd door een local die héél goed blijkt te zijn en gewoon even zijn ego wilt strelen, waarmee hij nog een paar snelle potjes speelt.
In de avond gaan we opzoek naar een restaurant die we niet kunnen vinden, waardoor we bij een soort snackbarretje terecht komen waar we burgers eten. Na het eten gaan we richting Alton’s en duiken we ons bed in. De volgende ochtend gaan we met de boot van zeven uur weer terug naar La Ceiba, om vanuit daar met een shuttle verder te reizen naar Copán.
