08-10 april 2018
Als de volgende shuttle aankomt op de UCA Microbus Terminal stappen we in en komen we erachter dat deze chauf wél eerlijk is over de prijzen. Als we een een stoel innemen voor onze backpacks moeten we deze stoel ook betalen. We besluiten de backpacks op schoot te nemen, om op deze manier wat kosten te besparen. Na een redelijk oncomfortabel, maar oké busritje komen we aan in León. We nemen een taxi naar Hostal Casa Ivana, waar we tot onze grote verbazing worden geholpen in het Nederlands. De manager van het hostel blijkt een Nederlandse te zijn en door de naam ‘van der Gragt’ had ze aangenomen dat we Nederlands waren. We krijgen meteen alle leuke tentjes en must-see’s te horen, waardoor we meteen op pad kunnen.
Met een geschiedenis die meer dan 450 jaar oud is heeft de stad León, vernoemd naar de gelijknamige stad in Spanje, heel wat te bieden. Tijdens de strijd tussen de Sandinisten en Somozas in de twintigste eeuw was het een plek van constant gevecht. Het duurde tot de jaren tachtig totdat de vrede eindelijk was vastgesteld. Meer dan 200 jaar was León de hoofdstad van Nicaragua en tegenwoordig is het de op één na grootste stad, na de huidige hoofdstad Managua. Nu is León een stabiele universiteitsstad vol geschiedenis, heerlijk eten, nabijgelegen vulkanen en stranden en meer koloniale kerken en kathedralen per hoofd van de bevolking dan welke andere plaats in Nicaragua dan ook.
We gaan wat drinken bij El Mirador, waar we een prachtig uitzicht hebben over een deel van de stad, het plein Cancha 23 de Julio en de heftige muurschilderingen over 23 juli 1959. Ook kunnen we genieten van de zonsondergang en kijken we naar de vele basketballers en skaters op het pleintje. We bestellen een cheeseburger met frietjes die we samen delen. De burger is mwoah-mwoah, maar de saus is goddelijk; hij lijkt op de saus van de grillburgers uit de Nederlandse snackbar.
De muurschildering waar we op uitkijken is ter nagedachtenis aan het bloedbad op 23 juli 1959, toen een protestmars voor onderwijshervorming werd aangevallen door de GN en vier studenten werden gedood. Een ander verhaal wat het internet ons verteld is dat de studenten protesteerden tegen een ‘bloedbad’ van een ander protest georganiseerd door conservatieve studenten dat net daarvoor was gebeurd.
Na ons maaltje gaan we richting hostel, kopen we wat plataanchips van een shemale en kopen we in het hostel nog wat illegale biertjes. In onze kamer richten we twee ventilatoren recht op ons bed, maar zelfs dan is het nog heet. De hitte in León is op de één of andere manier een combinatie van een het-leven-uit-alles-zuigende droogte gecombineerd met een soort vochtigheid dat betekent dat elke activiteit – inclusief ademen – je laat zweten.
De volgende dag gaan we laat ontbijten bij Pan & Paz en beklimmen we daarna de Cathedral de la Asunción. De kathedraal is bedekt met 34 koepels en is volledig wit geschilderd. Op het dak kom je in een surrealistische wereld terecht, waar je niet echt meer het idee hebt dat je op een kathedraal rondloopt en je van een geweldig uitzicht over León kan genieten.
Na het bezoek aan de kathedraal zijn we volledig gesmolten en lopen we naar de grote supermarkt voor wat boodschappen. Als we binnenstappen besluiten we het rustig aan te doen, omdat de airco hier heerlijk staat te loeien. Na alles te hebben gevonden wat we nodig hebben gaan we terug naar het hostel om te lunchen en wat te relaxen. Om vier uur staat de volgende activiteit op de planning, namelijk een free citytour.
De citytour begint bij de muurschilderingen van de revolutie, die de geschiedenis, de burgeroorlog en de revolutie verbeelden. Na de schilderingen lopen we richting de kathedraal en wie komen we daar tegen? Jawel! Lianne en haar vriendin Daisy! We praten wat en horen dat ze besloten hebben om toch naar de Corn Islands te gaan. Tijdens het gesprek hebben we het nog over ons duikavontuur en krijgen we het voor elkaar ze ook daarvoor enthousiast te maken. Na een korte ontmoeting gaan we door met de citytour en lopen we verder door de stad langs het grootste ziekenhuis van Nicaragua – waar wij van schrikken omdat het er niet groot en behoorlijk ranzig uitziet, we lopen langs de brandweer – die bestaat uit afgedankte wagens uit Spanje, Canada en Rusland en we lopen nog langs wat andere historische gebouwen.
In de avond wandelen we naar de sushitent in de buurt, waar we ons al een paar dagen op verheugen en komen erachter dat die voorgoed gesloten is. Balen. Flink teleurgesteld lopen we verder en moeten we opzoek naar een andere plek om te eten, maar we hebben eigenlijk geen zin in ander eten – we willen sushi. Uiteindelijk settelen we voor een andere plek waar René een wrap met pulled chicken besteld en Reni een salade. De salade komt mét een laag zout eroverheen, wat niet helemaal ons ding is, maar wellicht wel van de Nicaruguanen.
De volgende dag gaan we naar de grootste toeristische trekpleister die León te bieden heeft; de Cerro Negro. We gaan deze kleine actieve vulkaan beklimmen en gaan er daarna vanaf boarden – vet! We worden opgehaald door een soort open truck, waar we met z’n allen achterin op bankjes tegenover elkaar mogen plaatsnemen. We rijden ongeveer een uur totdat we aankomen bij de vulkaan. We registreren ons, doen nog een toiletbezoekje en krijgen daarna de spullen die we nodig hebben voor het vulkaanboarden. Als iedereen zo ver is, gaan we in een slinger achter elkaar naar boven. We lopen de hele weg over een soort vulkaan grint, waardoor je bij elke stap wegglijd. Best zwaar dus. We hebben een hele enthousiaste gids die ons tijdens de kleine pauzes tussendoor van alles verteld over de vulkaan en de omgeving en graag foto’s van ons maakt, wat de weg omhoog een stukje aangenamer maakt. Als we boven aankomen is het eindelijk zo ver; we mogen naar beneden op onze houten plank! Als iedereen zich in zijn prachtige blauwe overall heeft gehesen krijgen we nog een kleine uitleg en daarna lopen we een stukje verder naar de plek vanwaar we ons naar beneden gaan storten. Niemand durft als eerste, behalve wij, want wij hebben er vooral heel veel zin in. Het zandboarden in Huacachina was te gek, het sleetje rijden van de Villarica in Pucón was super vet, dus dit moet ook heel tof worden.
Vol enthousiasme storten we ons tegelijkertijd naar beneden op een paadje naast elkaar en gaat René al snel véél harder dan Reni. Reni probeert in de juiste houding zo hard mogelijk te gaan, maar gaat echt op een slakkentempo naar beneden. Als je ernaast zou gaan lopen ga je harder. Lichtelijk teleurgesteld komen we beneden aan en lopen we door naar de truck die op ons staat te wachten. We eten een banaantje en een stuk watermeloen en wachten tot iedereen beneden is. Gelukkig is Reni niet de enige die in slowmotion naar beneden komt en zijn er meer mensen die er iets meer van verwacht hadden.
We rijden terug naar León, waar we worden afgezet bij Katu en een gratis biertje krijgen. We hebben de rest van de middag ‘vrij’ en om drie uur worden we weer opgehaald om een avondje van het strand te genieten. We halen boodschappen voor onze lange busreis van komende nacht en willen we nog een kaartje op de bus doen. We komen onderweg de Zweedse vriendinnen Elsa en Frieda tegen waar we nog even mee staan te kletsen, waardoor het niet meer lukt het kaartje te posten en we uiteindelijk moeten haasten om überhaupt nog een broodje te kunnen eten.
Om drie uur worden we opgehaald en gaan we naar Las Peñitas, op ongeveer 20 kilometer van León. Dit kleine vissersdorpje biedt een prachtig uitgestrekt zandstrand met allerlei caféetjes. Wij nemen plaats bij de eerste die we tegenkomen en Reni werkt daar verder aan het werk wat ze nog op moet sturen naar het RAADHUIS. René springt de zee in en later drinken we samen een biertje. Het is inderdaad een prachtige plek om een middagje door te brengen en te vluchten van de hitte van de stad.
Om zeven uur keren we weer terug achterin onze truck, die nu met de harde muziek en blacklight een soort partytruck is geworden, en worden we allemaal weer netjes bij ons hostel afgezet. We gaan een lange avond tegemoet, omdat we pas om twee uur ’s nachts worden opgehaald door onze shuttle die ons naar La Ceiba gaat brengen, vanwaaruit we meteen verder zullen gaan naar onze volgende bestemming Utila.
We eten burgers bij Katu, waar we ’s middags al een biertje hebben gedronken en keren daarna terug naar het hostel om de laatste uurtjes door te brengen. Reni stuurt het extra werk door naar het RAADHUIS, we boeken de vliegtickets van Cancun naar Orlando en van Glasgow naar Amsterdam, doen een ESTA aanvraag om überhaupt Amerika in te komen en worden uiteindelijk een half uurtje eerder dan gepland opgehaald door de shuttle.
