01-03 mei 2018
De boot naar Caye Caulker doet er een uurtje over en als we op het eiland aankomen lopen we naar ons nieuwe onderkomen. Wij verblijven in het Travellers Palm Backpacker Hostel, precies de andere kant op dan waar Rienke en Matt moeten zijn. We spreken af contact te houden en elkaar later nog te zien.
Caye Caulker is de op één na meest bezochte Caye van Belize, hoewel het een heel andere Caye is dan de nummer één Ambergris Caye. De echte Caribische vibe is duidelijk te voelen, op dit kleine eilandje gaat alles een tandje langzamer en het voelt hierdoor heerlijk ontspannen aan. Ook zit je hier naast het op één na grootste barrière rif ter wereld, waardoor het een paradijs is om te duiken of snorkelen. Je kunt dichtbij blijven voor een kijkje bij het rif of naar de iconische Great Blue Hole gaan voor één van ’s werelds beroemdste duiken.
Als we bij ons hostel aankomen blijkt onze kamer nog niet klaar te zijn, waardoor we onze spullen in het kantoortje stallen en opzoek gaan naar lunch. Op de weg naar het hostel zijn we langs de Falafel Bar gelopen, waar we besluiten een broodje te gaan eten. Na een fantastisch broodje falafel gaan we weer terug naar het hostel en kunnen we onze kamer in. Reni doet één van de zwangerschapstesten en die komt er negatief uit. Of positief, maar net hoe je het wilt zien! We kunnen in ieder geval weer een biertje gaan drinken, want Reni is niet zwanger. Morgenochtend nog een tweede testje voor de zekerheid. We komen er ook achter dat er een briefje van $50 Belize dollar mist, waardoor we besluiten contact op te nemen met Jovian van Western Guesthouse in San Ignacio. We leggen het verhaal hem voor en vragen hem te praten met de schoonmaker. We hebben nooit een oneven aantal briefjes op ons geheime plekje, al helemaal geen dertien én het geld was ook op een andere manier weggestopt dan Reni normaal altijd doet, waardoor er geen twijfel bij ons bestaat dat het eruit gejat is. Het is wel pas de eerste keer dat dit gebeurd, wat ons eigenlijk verbaasd tijdens zo’n lange reis.
Op het dakterras van het hostel chillen we een tijdje in de hangmatten en later in de middag gaan we opzoek naar een tourorganisatie om een snorkeltripje bij te boeken. We hebben toch besloten niet te gaan duiken in Belize, omdat je er flink voor betaald hier. Een duiktripje van drie duiken – inclusief de Great Blue Hole – kost je zo’n $350 USD, terwijl je maar één derde van dit bedrag kwijt bent in Mexico. Hierbij komt nog dat je hetzelfde al dan niet meer kunt zien tijdens een snorkeltrip – afgezien van de Great Blue Hole, natuurlijk. We komen terecht bij één van de locaties van Anda de Wata Tours, waar we wat informatie inwinnen over een snorkeltour met de eigenaresse van deze toko. Ze zit lekker met de hele familie in een groot opblaas zwembad in de tuin, want ze heeft een dagje vrij – maar wilt ons desondanks graag verder helpen. We krijgen wat informatie over de tour en besluiten dat we de trip graag willen boeken. Om de trip te boeken moeten we naar het ‘echte’ kantoor van Anda de Wata lopen en onderweg zien we Rienke en Matt bij de Falafel Bar lekker smikkelen van een broodje falafel, op aanraden van ons. We spreken af later iets samen te gaan drinken. Wij lopen naar Anda de Wata en reserveren de trip en gaan daarna weer terug naar de hangmatten van Travellers Palm.
In de avond zoeken we Rienke en Matt op bij Bondi Bar, naast de Falafel Bar en bestellen we wat taco’s – want het is taco-tuesday! We verorberen er een paar en drinken gezellig een drankje mee. Er worden nog een paar goddelijke key lime pie taartjes gegeten, welke op zijn als Reni er eentje besteld – meh. De volgende dag maar nog een keertje proberen!
De volgende dag doen we de tweede zwangerschapstest en daaruit blijkt dat Reni écht niet zwanger is. Gelukkig, anders hadden we een hoop dingen anders moeten plannen voor de laatste weken van de reis. Het idee was en is dus nog steeds om nog een aantal keer te gaan duiken én in Orlando, Amerika naar de pretparken van Disney én Universal te gaan. Dit hele verhaal wordt een stuk minder leuk als één van de twee niet het diepe in mag én niet in de leukste, spannendste attracties van de pretparken mag stappen. Dit blijkt dus allemaal niet het geval, waardoor we rond kwart voor tien met een gerust gevoel naar het kantoor van Anda de Wata lopen. We moeten alleen nog hopen dat er een aantal andere mensen zich aangemeld hebben voor de tour, anders worden we namelijk in een groep bij een andere maatschappij gepropt. Gelukkig zien we een ander stelletje zitten als we binnenstappen en blijkt dat zij inderdaad ook de full day snorkel tour doen. Later sluit er naast het Franse stel nog een Amerikaans stel aan die liever een halve dag gaan. Dat kan helaas niet en het lukt de medewerkers ook niet om een andere boot te vinden waarop ze mee kunnen gaan, waardoor ze uiteindelijk toch bij ons aansluiten.
And off we go! Het idee is snorkelen in het Hol-Chan Reserve en daarna lunchen in San Pedro op het naburige eiland Ambergris Caye. Hierdoor heb je wel continu het nummer La Isla Bonita van Madonna in je hoofd… “Last night I dreamt of San Pedrooo!” ? Hol-Chan, wat ‘klein kanaal’ betekent in Maya, is één van de mooiste en oudste zeereservaten van Belize, gelegen aan de zuidpunt van Ambergis Caye. We gaan snorkelen in de Shark & Sting Ray Alley, bij een zeewrak die er al zo’n dertig jaar ligt en als laatste gaan we naar The Coral Gardens.
Onze gids en tevens kapitein genaamd John is een energieke jonge gast die er zin in lijkt te hebben. Hij verteld ons enthousiast wat we gaan doen, helpt ons waar nodig en brengt ons naar de eerste stop. Even oefenen met snorkelen. En oh ja, er is ook nog een loggerhead (onechte karetschildpad) onder een bootje even verderop – van zo’n anderhalve meter lang! Een visserman maakt hier blijkbaar dagelijks zijn vangst schoon, wat de schildpad natuurlijk wel een goed idee vindt en ook elke dag even komt kijken wat hij voor vangst heeft. We hebben ook een fotograaf genaamd Deirdre mee, die wat leuke kiekjes van ons en alles wat we zien gaat schieten – hij is dus meteen lekker bezig met de loggerhead!
Na het oefenrondje snorkelen en het aanschouwen van de prachtige schildpad is het tijd voor andere visjes en niet te vergeten een mooi koraalrif! We verplaatsen naar The Coral Gardens en springen weer enthousiast het water in. We zien tientallen vissen en een prachtig koraal waar we de gelegenheid krijgen voor wat deepdives. Wij kunnen dit niet, maar de Fransman heeft een aantal jaar geleden een cursusje gedaan, waardoor hij zo 10 meter naar beneden door een grotje heen zwemt en weer bovenkomt. Aan het einde zien we nog een octopus verstopt tussen koraal en stenen, wat ook wel bijzonder is! Alleen jammer dat hij niet tevoorschijn komt om hem in al zijn glorie te aanschouwen.
Na ons eerste portie snorkelen is het tijd voor een portie eten. We varen naar San Pedro – “Last night I dreamt of San Pedrooo!” ? – en schuiven daar aan in een restaurantje aan het strand. We eten heerlijke Mexicaanse gerechten en kunnen een beetje bijkomen van al het moois wat we tot nu toe al hebben mogen aanschouwen.
Als we onze lunch allemaal binnen hebben en lekker hebben uitgerust gaan we door naar de Shark & Sting Ray Alley. Als het goed is gaan we dus haaien en roggen zien, spannend! Als we aankomen begint John al snel met stukjes eten in het water gooien en binnen no-time zwemmen er flink wat haaien om de boot heen, sommige van wel drie meter lang! We worden gesommeerd er snel in te gaan, anders zijn de haaien weg. Eén voor één springen we twijfelend het water in tot Reni in haar eentje op de boot achterblijft. Ze vindt het toch een beetje te spannend. Als ze bedenkt dat ze nu in haar eentje moet zwemmen springt ze erin en zwemt ze zo snel ze kan naar René toe om achter hem te schuilen. Het zijn verpleegsterhaaien, die helemaal niks doen en überhaupt niet echt spannende tanden hebben, maar toch blijft het eng. We dobberen een tijdje op afstand, tot we wat meer gewend raken aan de beestjes en we steeds iets dichterbij durven te komen. Er zwemt ook een eigenwijze, flink beschadigde rog tussendoor. Waarschijnlijk is die wel vaker aangevallen door haaien, want ook op zijn buik zien we een vrij verse beet die erg op een haaienbek lijkt.
De laatste stop is bij het wrak wat al zo’n dertig jaar op de bodem ligt. We mogen er niet in zwemmen, alleen eromheen – niet dat het ons zou lukken er überhaupt in te komen 😉 We klimmen de boot weer op als we er klaar mee zijn en blijken nog één laatste stop te hebben. We gaan zeekoeien spotten!
Binnen no-time hebben we er eentje gevonden en springen we allemaal zo snel als we kunnen het water in om dit gekke beest in het echt te kunnen zien. Het is een log, lomp beest – maar als hij zwemt is hij zowaar gracieus! We staren een tijdje en zwemmen met het beestje mee, tot we een seintje krijgen van Deirdre dat we het water weer uit moeten. Zodra we weer in de boot zitten komen er een aantal boten aan en springen er een flink aantal mensen het water in om ook de zeekoeien te spotten – we waren nét op tijd. Aan boord wordt er een lekker fruitplateau klaargemaakt en beginnen we aan de terugreis. Wát een dag.
In de avond koken we lekker onze favo bij het hostel en hebben we om acht uur ’s avonds afgesproken met Rienke en Matt bij de Barrier Reef Sports Bar voor de Trivia Night. We zijn als team de Seal Clubbers niet heel best, tot er een bekende van R&M aansluit die gigantisch veel algemene kennis heeft. We komen uiteindelijk op de gedeelde derde plaats, waardoor René nog een drink contest moet doen; een biertje zo snel mogelijk opdrinken door een rietje. Hij verliest, maar heeft wel een gratis biertje te pakken – win! Het avondje trivia sluiten we af met een stukje Key Lime Pie voor de dames bij de Bondi Bar. Ook moeten de rode billen van Reni nog even vastgelegd worden, omdat die blijkbaar de hele dag boven het water uitgestoken hebben.
De volgende dag gaan we vroeg op, om de boot van zeven uur naar Mexico te kunnen pakken. We worden half zeven bij de boot verwacht en vertrekken inderdaad om zeven uur. We gaan eerst naar San Pedro op Ambergris Caye om onze exit stempel te halen en een exit fee van $20 USD te betalen. Dit gaat vrij vlekkeloos, waarna het wachten is tot de boot weer vertrekt – samen met een shitload aan nieuwe mensen die vanaf San Pedro ook naar Chetumal, Mexico willen.
