29-01 mei 2018
Als we aankomen in het grensplaatsje Melchor de Mencos lopen we de brug over naar de douane voor onze exitstempel Guatemala uit en daarna een gebouwtje verder voor onze stempel Belize in. Het douane verhaal gaat vrij soepel, in Belize worden we nog gevraagd of we voedsel o.i.d. mee hebben en met een simpele “nee” mogen we zonder controle van de bagage gewoon doorlopen – terwijl we gewoon appels, koekjes en ingrediënten voor het avondeten mee hebben, hehe.
Als we de douane uitlopen moeten we een taxi regelen naar het volgende dorpje om daar de bus te pakken of direct naar San Ignacio zelf. Er hangt een bord met vaste prijzen, waar wij nogal van schrikken. We moeten $25 USD betalen voor een ritje naar San Ignacio, terwijl we op internet gelezen hebben dat we voor $6 Belize dollar – oftewel $3 USD – een ritje zouden moeten kunnen krijgen. We proberen na wat onderhandelen andere mensen te vinden die met ons de taxi willen delen, om de kosten wat te drukken. Het eerste stel dat we vragen blijkt een eigen auto te hebben, waardoor het dure taxiritje veranderd naar een gratis lift – win! We stappen in de auto van het Zweedse stel, die hier ook op vakantie is en horen dat ze de afgelopen drie jaar in Guatemala hebben gewoond. Zij werkt voor de Zweedse ambassade en hij doet lekker waar hij op dat moment zin in heeft – wat prima kan met een Zweeds salaris in Guatemala! Na een gezellig ritje worden we voor de deur van ons nieuwe onderkomen Western Guesthouse afgezet. We bedanken de Zweden en wensen ze veel geluk in Genève, hun volgende thuisland.
San Ignacio is het kloppende hart van het westelijke Cayo district van Belize. Samen met zijn tweelingstad Santa Elena aan de andere kant van de Macal rivier is dit gebied het grootste bevolkingscentrum in de regio, vol met betaalbare accommodaties, restaurants en vervoersmogelijkheden. San Ignacio heeft een unieke en levendige geschiedenis, populair bij zowel buitenlandse toeristen als bij de Belizanen zelf vanwege zijn speciale sfeer en rijke mix van verschillende culturen. Mestiezen, Maya, Garifuna en zwervende expats uit Noord- en Zuid-Amerika noemen San Ignacio hun thuis.
We worden binnen gelaten in het Western Guesthouse door Jovian, de manager. Een lieve, behulpzame jongeman die ons rondleid door zijn fijne huis. We beschikken over een woonkamer, woonkeuken en hebben een prima kamer met privé badkamer. Het guesthouse zit ook nog eens op een centrale plek in het dorpje, waardoor alles op loopafstand is.
Als we ons hebben geïnstalleerd in onze kamer gaan we op jacht naar een postkantoor en een supermarkt. Het postkantoor vinden we dit keer wel, maar hij is helaas dicht. In de supermarkt halen we wat biertjes, brood en kaas. Op de weg terug kijken we nog naar een tourorganisatie die ons voor een leuk prijsje mee wilt nemen naar de Actun Tunichil Muknal (ATM) Cave. Belize’s spectaculaire ATM Cave is met recht één van de meest populaire attracties in het land. De grot, die pas in 1989 werd ontdekt, is een Maya offerplaats waar je offers kunt vinden van aardewerk, keramiek en steengoed, evenals menselijke offerresten. We vinden een paar organisaties en hebben bij één van die organisaties naar de prijs geïnformeerd. Ze vragen ons $95 dollar per persoon, omdat ze de eerste organisatie zijn die ooit de grot in mocht met toeristen. We besluiten bij het guesthouse contact op te nemen met wat organisaties die we online hebben gevonden en waarvan we goede reviews hebben gelezen.
In de middag gaan we weer op pad en kijken we heel even aan de overkant naar een voetbalwedstrijd die aan de gang is. Het is blijkbaar een belangrijke wedstrijd, want er wordt zelfs gefilmd. Na een paar minuten worden we verzocht te vertrekken en als we de wedstrijd willen zien een kaartje te kopen. We gaan op zoek naar een tourorganisatie voor de ATM Cave en komen Rienke en Matt tegen, die we eerder in de boot naar Río Dulce en in de bus naar Tikal hebben ontmoet. We kletsen wat en horen dat zij een vrij prijzige tour hebben geboekt. Rienke grapt wat en vraagt de tourorganisatie Maximum Adventure Tours waar we op dat moment voor staan of hij de tour voor $80 dollar aan zou bieden en tot haar grote verbazing zegt hij “Dat is goed.”. Prima! Wij boeken de ‘goedkope’ tour en gaan daarna samen met Rienke en Matt verderop wat drinken.
In de avond koken we onze favoriet pasta pesto en doen we lekker rustig aan. De volgende dag worden we om acht uur verwacht bij onze tourorganisatie, waar we netjes op tijd aankomen. We worden naar een volgende plek gebracht, waar we nog een flinke tijd moeten wachten tot onze buschauffeur ons op komt halen. Uiteindelijk vertrekken we rond kwart voor negen in de richting van de grot. Onderweg doen we nog een kleine stop om wat eten en drinken te kopen en bij het beginpunt van de hike bereiden we ons voor. Reni wilt in haar badpak met een shirtje eroverheen lopen, maar dit is blijkbaar respectloos tegenover de Maya’s. Hierdoor moet ze haar korte spijkerbroek aan, wat niet echt handig is water in, water uit. Ook moeten we allemaal een helm met licht op, een zwemvest aan en mogen we geen camera of iets dergelijks meenemen, want dit is blijkbaar in het verleden al een paar keer fout gegaan. René trekt echte Teva’s aan zijn voeten, die hij kon lenen van de tourorganisatie en Reni gaat in spijkerbroek met wandelschoenen, want sandalen waren er niet in haar maat.
We beginnen goed! We moeten meteen de rivier door zwemmen, waardoor we de rest van de hike lekker in een nat pak mogen doen. Na een uurtje te hebben gewandeld en nog twee keer een rivier door gebanjerd te hebben, komen we aan bij het begin van de grot. Een perfecte grot, precies zoals je hem je voor zou stellen in je hoofd. Een donker spookachtig hol, verstopt in een stukje jungle met fantastisch helderblauw water. Ook hier moeten we meteen het lekkere koude water door om naar binnen te komen. Het valt reuze mee qua spanning, doordat we in Semuc Champey hebben kunnen oefenen in het water en het donker.
De grot is meteen prachtig. Overal stalactieten, stalagmieten, gekristalliseerd kalksteen, prachtige rotsformaties, helderblauw water en langzaam steeds iets meer potten die geofferd zijn door de Maya’s. Onze gids verteld ons dat we in de poort tussen de boven- en de onderwereld zijn. De onderwereld is verdeeld in negen lagen en is het thuis van de goden. De offers zijn vooral gericht aan Chaac – de god van de regen – en als hij niet antwoord worden de offers steeds ietsjes groter. Verder de grot in komen we terecht in enorme zalen met rotspoelen, stalactieten, stalagmieten en gigantisch veel potten.
We moeten tussen twee rode lintjes heen lopen, zodat we niet per ongeluk op één van de offerstukken gaan staan. Onze gids heeft hier lak aan en neemt gewoon plaats naast de offerstukken aan de andere kant van het lintje. Als we verder de grot in komen moet hij opeens heel nodig, verteld ons dat we op deze plek moeten wachten, dat we ons geen zorgen hoeven te maken want hij heeft een noodkitje bij zich en rent weg het donker in. Reni mag niet in haar badpak lopen, maar hij mag wel op deze heilige plek zijn noodkitje onder schijten. Nog geen tien minuten later moet hij nog een keer en daarna gaan we steeds iets sneller de grot door. Zijn ontbijtje is blijkbaar echt niet helemaal goed gevallen.
We schuifelen groep voor groep door de grot heen en aan het einde komen we langs de menselijke offers, wat minder luguber voelt dan we van te voren hadden gedacht. We komen langs een offer van een kindje van een jaar of vijf, die een misvormd voorhoofd heeft en waarvan zijn hoofd waarschijnlijk is ingeslagen. We komen erachter dat de reden dat we geen camera’s mee mogen is omdat iemand zijn camera op één van de schedels heeft laten vallen, waardoor er een enorm gat in de schedel zit – oeps. We komen langs twee offers van twee mannen van rond de veertig jaar, waarvan er één puntig geslepen tanden heeft, waardoor wordt aangenomen dat dit een man met status was. Die Maya’s waren blijkbaar gek op misvormingen! Als allerlaatst komen we bij het bekende glinsterende skelet die bekend stond als ‘The Crystal Maiden’. Er werd aangenomen dat het een skelet van een jong meisje was, die schittert dankzij de verkalking van haar botten. Ons wordt alleen verteld dat het geen meisje, maar een jongen van ongeveer 17 jaar oud was. Onze gids verteld ons dat hij helemaal verrot geslagen is en daardoor zijn dood hier gevonden heeft – creapy. Later horen we dat elke gids een ander verhaal verteld over hoe de mensen hier geofferd zijn, dus we moeten alles maar met een korreltje zout nemen.
In de avond delen we een Indiase curry en doen we het wederom rustig aan. De volgende dag gaan we met de bus naar Belize City, om daar meteen met de watertaxi door te gaan naar Caye Caulker. We hebben om negen uur afgesproken bij de busstop met Rienke en Matt, die ook naar Caye Caulker gaan. We horen dat we nét de bus hebben gemist, waardoor we een half uurtje moeten wachten op de volgende. Het is wel de Dag van de Arbeid vandaag, dus helemaal zeker zijn we er niet van of de bus op hetzelfde schema rijdt. Omdat Reni vier dagen overtijd is halen we bij de apotheek twee zwangerschapstesten, just to be sure. De bus komt inderdaad gewoon volgens normale dienstregeling, alhoewel we ook deze bijna missen doordat we precies op de verkeerde plek zitten te wachten. We stappen rond half tien in en hopen de boot van kwart over twaalf te kunnen redden, alhoewel dat wel een beetje krap wordt qua tijd. In de bus zit een heel reisgezelschap die ook allemaal de boot moeten halen en de bus blijkt voor hun door te rijden naar de haven. Hierdoor kunnen we in de bus blijven zitten voor $5 Belize dollar extra – prima! René gaat snel de rij in voor kaartjes en Rienke, Matt en Reni gaan de lange rij in voor de boot, die op het punt van vertrekken staat. Als we nét voorin de rij aankomen heeft René de kaartjes en kunnen we zo doorlopen de boot op! Lekkere timing!
