18-19 mei 2018
Om elf uur komen we met de bus vanuit Chiquilà aan in Cancún. We pakken om de hoek een taxi naar Casa Wayak, waar we één nachtje zullen slapen. Welkom in de resortvriendelijke hoogbouwhemel – of hel, afhankelijk van hoe je het bekijkt – van Cancún. De meeste tips voor Cancún sturen je – terecht – de stad uit, naar Isla Mujeres, Tulum en verschillende Maya sites in de buurt. Alles wat er over Cancún zelf gezegd wordt gaat over zijn all-inclusive hotels, spring break en ruige nachtleven. Gelukkig is er nog iets meer te doen, al is het niet veel. Je kan duiken in het Cancún Underwater Museum (MUSA) en een aantal van de 470 onderwater standbeelden bewonderen, je kunt naar het Xel-Ha Park – wat een soort adventure waterpark is met vrij prijzige tickets, je kan aan het strand liggen, snorkelen, een museum bezoeken, winkelen of een plekje uitzoeken om lekker te eten en drinken.
Wij checken eerst in bij Casa Wayak, waar we heel vriendelijk ontvangen worden. Op onze kamer ploffen we eerst even op ons bedje en besluiten vrij snel daarna om een broodje te scoren voor de lunch. We lopen door Mercado 28 naar de supermarkt, om alvast een glimp op te vangen van de markt waar we onze souvenirs moeten gaan kopen. We worden meteen belaagd aan alle kanten, dus dat beloofd nog wat voor later vanmiddag.
We eten een broodje in onze kamer en rusten nog wat uit. Rond half twee is het zo ver, we gaan de hysterische markt op. Tot nu toe hebben we nog geen enkele souvenir kunnen scoren, dus het wordt een pittige beproeving. Net als daarvoor worden we belaagd door alle marktkooplui met hun kreten. “Come here, my friend!”, “I am very cheap, amigo!”, “Now it’s my turn!”, “Adelante, adelante.” en “Everything one dollar!” – terwijl het dan minstens tien dollar kost. We ploeteren door de markt heen – kijken, kijken, niet kopen, alhoewel ze die kreet hier niet kennen. Pas na ruim anderhalf uur zoeken vinden we onze eerste souvenir en besluiten we ook snel over de andere dingen. We willen geen troep kopen, dus dan maar een paar souvenirtjes minder. Om vier uur zijn we weer terug in Casa Wayak en drinken we een welverdiend koud biertje. De rest van de dag blijven we lekker binnen, koken we onze favo en kijken we naar The Following via Netflix op de televisie – jeeh!
De volgende ochtend staan we om zes uur op, omdat we rond acht uur op het vliegveld willen zijn. We pakken om half zeven een taxi naar het ADO busstation, vanuit waar we de bus van zeven uur naar het vliegveld pakken. De bus doet er een half uurtje over, dus ruim op tijd komen we aan op het vliegveld van Cancún. We lopen naar binnen en komen er na een toiletbezoek achter dat we in de verkeerde terminal zijn. Als we naar buiten lopen wordt ons verteld dat de shuttle pas een half uur later gaat en we beter een taxi kunnen nemen. Inmiddels zijn we wel gewend dat mensen ons vertellen dat de bussen niet gaan of veel te laat gaan terwijl dit niet het geval is, waardoor we gewoon naar de halte van de gratis shuttle lopen. Nog geen tien minuten later komt er een shuttle aanrijden en worden we naar de juiste terminal gebracht.
We worden meteen bij binnenkomst naar de juiste balie geholpen en de rest verloopt ook allemaal vlekkeloos. Er zijn nog een paar souvenirshops waar Reni het niet kan laten om toch nog even door te zoeken, maar helaas zonder resultaat. We besluiten bij de juiste gate te gaan zitten en wachten tot we het vliegtuig in mogen. Helaas blijkt er iets niet goed te zijn met het vliegtuig, waardoor de vlucht in eerste instantie tien minuten wordt vertraagd. Tien minuten later wordt de vlucht voor een half uur vertraagd, een half uur later wordt de vlucht met een uur vertraagd, een uur later wordt hij met anderhalf uur vertraagd en anderhalf uur wordt hij met twee uur vertraagd.
Gelukkig wordt het vliegtuig uiteindelijk wel voorgereden en kan iedereen ‘ietsjes’ later dan gepland boarden. Op naar de Verenigde Staten van Amerika!
