15-18 mei 2018
Tijdens de busrit naar Chiquilà eten we de meloen die René dezelfde ochtend heeft gesneden, kijkt Reni wat Netflix en vermaakt René zich met een spelletje op zijn nieuwe telefoon. Als we in Chiquilà aankomen rijdt de bus helemaal door naar de haven, waar de boot tien minuten later zal gaan vertrekken. We lopen snel door naar het loketje waar we tickets kunnen kopen en daarna naar de boot – die zo ongeveer meteen vertrekt. Perfecte timing! Op de boot houdt René zich vooral met zijn nieuwe spelletje bezig en eten we nog wat meloen en overheerlijke apfelstrudel van de Italiaanse mama uit Casa Rosina. Een half uurtje later komen we aan op Isla Holbox en lopen we naar Casa Frida, waar we een appartementje hebben geboekt voor de komende drie dagen.
Het kleine, 42 kilometer lange eilandje met zijn prachtige landschap, laid-back vibe en off-the-beaten-track status ligt op slechts vier uur van de internationale luchthaven van Cancun. Een idyllisch eilandje in Mexico dat nog steeds best wel off the radar is voor de meeste mensen. Qua drukte is het er dus goed te doen en ook de restaurantjes, bars en winkeltjes zijn er fijn – best wel hip zelfs. Op dit moment onderhoudt Holbox zijn gelukzalige mix tussen chique, boutique en milieuvriendelijke hotels en campings low-key en low-tech, oftewel de wifi op het eiland is ruk. Er is maar één geldautomaat, weinig auto’s en tot voor kort bijna geen toeristen.
Als we bij Casa Frida aankomen lijkt het erop alsof onze reservering niet helemaal goed is gegaan. Er wordt gevraagd naar de data waarop we hebben gereserveerd en er wordt druk gebeld naar wat later de manager van de toko blijkt te zijn. Na een kwartiertje wachten krijgen we toch een appartementje toegewezen en worden we rondgeleid door ons nieuwe huisje. Als alles goed en duidelijk is uitgelegd installeren we ons en gaan we daarna op pad. Als eerste lopen we naar VIP Holbox, waar we een walvishaai snorkeltour hebben gereserveerd voor de volgende dag. We gaan langs om te kijken of er al walvishaaien gespot zijn op de eerste dag van het seizoen – helaas blijkt dit niet het geval en ook de vissersboten hebben de afgelopen weken nog niets gezien. We besluiten daarom onze reservering te cancelen, de tour kost toch iets te veel centen – $130 USD per persoon – om op de gok te doen.
Onze volgende stop is de supermarkt, wat inkopen doen voor de komende dagen. We vinden alles wat we nodig hebben op drie verschillende plekken. Na de boodschappen gaan we weer terug naar ons appartement en eten we een broodje met hummus en komkommer – nom! Na onze lunch kijken we wat Netflix en chillen we wat in het appartement. Internet is er wel, maar doet het helaas niet. Reni besluit vroeg te gaan koken en na het eten gaan we even in de tuin zitten. We oefenen ons Spaans met wat Argentijnen en zij op hun beurt hun Engels. Na het studiemomentje gaan we een rondje lopen. Op het strand komen we een Nederlands stel tegen die we al een paar keer eerder tegen zijn gekomen en we kletsen wat met hun. We lopen een stukje met ze mee, krijgen wat tips voor Holbox en eten een marquesita; een soort flinterdunne wafel – mét Nutella en banaan. We zoeken nog naar wat souvenirs, maar vinden hier helaas ook niet veel soeps. Terug in het appartement speelt René zijn nieuwe spelletje op zijn nieuwe telefoon en krijgt Reni Spaanse les van Peppa Pig op de televisie.
De volgende dag worden we na een hele lange nacht rustig wakker en maakt René een ontbijtje klaar. Yoghurt, banaan en cruesli – jum! Na het ontbijt maken we ons klaar om naar Punta Mosquito te gaan, onder anderen via een zandbank in het water. Gewapend met wandelschoenen, water, zonnebrand en muggenspray gaan we op pad. We lopen via de ondergelopen straten – door flink wat regenval een aantal dagen terug – richting het strand. We stoppen bij Tierra Mia Juice & Coffee voor een koffietje, een smoothie én de wifi code om even snel te checken of we gemist worden. Via het strand lopen we langs allerlei grote, dure, luxe hotels met zonnebedjes en her en der wat hangmatten in het water. We lopen tot we niet meer verder kunnen langs de kust en gaan dan een klein stukje binnendoor. Na vijf minuten kunnen we het strand weer op en zijn we inmiddels zo ver dat er geen hotels of barretjes meer te vinden zijn. We lopen tot waar we kunnen met onze schoenen over het strand – die wonderbaarlijk goed te bewandelen is. Als we een watertje over moeten steken trekken we onze schoenen uit en lopen we nog een klein stukje verder over het strand. De zandbank loopt al een tijdje gewoon naast ons door het water, maar de grote oversteek stellen we zo lang mogelijk uit – het lijkt er namelijk op dat het nog geen eb is. We zijn niet de enigen die het liefst over het strand heen willen, we zien namelijk een stel met fietsen en al het water in lopen om even later weer aan land te gaan en verder te fietsen. Dit klinkt alsof de fietsen maar een beetje onder water gingen, maar ze gingen volledig onder – heel bijzonder.
Ook wij doen de grote oversteek en lopen een klein half uurtje over de zandbank. Aan het einde komen we dichtbij een paar groepjes flamingo’s en schiet Reni gretig wat foto’s. Na de fotoshoot gaan we aan land, waar Reni al snel spijt van heeft. Er zijn mega veel steekvliegen en ze lijken vooral haar lekker te vinden. René trekt zijn schoenen weer aan, omdat het idee was over het strand terug te gaan. Na een paar gilletjes van Reni door de steken van die rotvliegen besluiten we toch door het water, zónder steekvliegen weer terug te lopen. Als we weer aan land komen hebben ook de steekvliegen deze weg gevonden, waardoor we snel doorlopen – af en toe zelfs rennen – naar de bewoonde wereld. Rond twee uur lopen we weer langs de resorts en niet veel later het centrum in.
We maken nog een stop bij VIP Holbox om te checken of er al walvishaaien gespot zijn – maar dit is helaas niet het geval. We lopen een paar meter verder naar de koffiebar om onze appjes binnen te halen en daarna door naar het appartement. We springen lekker onder de douche, wassen wat kleding en René bakt wat welverdiende tosti’s in de pan. We lunchen en drinken een biertje in bed, zodat onze pootjes kunnen rusten. René speelt zijn nieuwe spelletje en Reni typt verder aan het blog. Aan het einde van de middag maken we ons klaar om naar buiten te gaan en juist op dat moment begint het met regenen. Dan maar een potje pesten onder het genot van een biertje in ons reuze fijne appartementje. We spelen een paar potjes en gaan als het gestopt is met regenen alsnog op pad. Er waren al een aantal plassen, maar na dit redelijk kleine buitje van zojuist zijn de meeste wegen helemaal ondergelopen. Het drainagesysteem op het eiland is zó slecht – of is er eigenlijk gewoon niet – waardoor blijkbaar een plotselinge regenbui bepaalde straten onbegaanbaar kan maken.
We lopen een rondje opzoek naar souvenirs, maar geven het al snel op. We gaan wat drinken naast het koffietentje van vanochtend, spelen twee potjes Jenga en zoeken nog wat dingen op via het internet van de koffiebar. Na onze mojito gaan we naar The Hot Corner, omdat dit de plek is waar het heel gezellig moet zijn. Als we daar aankomen zit er helemaal niemand en lijkt het erop alsof ze net pas open gaan, waardoor we besluiten naar El Sushi de Holbox te lopen voor ons avondmaal. Bij El Sushi bestellen we drie rollen, een paar biertjes en we vragen om de wifi code. Ook hier is de wifi prima, waardoor Reni besluit wat afleveringen van The Following te downloaden. De sushi is niet denderend, maar zeker ook niet vies én vrij betaalbaar – wat ook wel eens fijn is. De afleveringen zijn nog niet binnen als onze sushi dat wel is, waardoor we besluiten nog een Coronaatje te bestellen. Ondertussen loopt Reni nog even naar de apotheek aan de overkant voor wat oordruppels, haar oor is namelijk nog steeds niet helemaal in orde. Helaas is het internet sinds er wat andere gasten aangeschoven zijn wat trager geworden, waardoor de downloads stilstaan en we besluiten ons biertje op te drinken en te vertrekken.
In ons appartement werkt Reni nog wat aan het blog, leert ze Spaans door Peppa Pig én Animal Planet en speelt René zijn spelletje weer. We maken het wederom niet laat, opa en oma zijn moe. De volgende ochtend worden we op tijd wakker, maar doen we heeeeel rustig aan. We ontbijten in bed, spelen spelletjes op René zijn telefoon en komen er pas tegen elfen uit. We bakken wat tosti’s en gaan pas om een uur of één de deur uit. De lucht ziet er al flink dreigend uit, dus echt iets ondernemen lijkt ons niet verstandig. We lopen naar het koffietentje Tierra Mia voor een koffie, een smoothie én een beetje internet, maar helaas is hij gesloten. We besluiten terug te gaan naar El Sushi voor een drankje en een rolletje. Ook het internet is een fijne bijkomstigheid en we proberen dan ook een afleveringetje van The Following te downloaden. We zitten zo een aantal uurtjes onder het genot van een drankje, een spelletje en af en toe een rolletje – maar aan het einde van de rit heeft Netflix geen één aflevering binnengehaald. Eiland wifi noemen ze dat ook wel.
Na het heerlijke middagje bij El Sushi gaan we weer terug naar ons appartementje, waar we een gele post-it opmerken. Er is nieuw internet – oh yes! Reni rent naar haar telefoon en laptop om de nieuwe wifi uit te proberen en het werkt! Het is traag, maar het werkt! Buiten werkt het iets beter, dus ze gooit buiten een nieuwe blogpost online en een kwartiertje later komt ook René naar buiten en kijken we samen een paar afleveringen van The Following. We pakken ook alvast onze tassen, zodat we morgenochtend niet veel meer hoeven te doen.
De volgende dag gaan we om zes uur op, om de boot van zeven uur te kunnen pakken naar Chiquilà. Vanaf daar pakken we de bus van kwart voor acht naar Cancún, onze laatste bestemming in Midden Amerika.
