05-07 mei 2018
De volgende ochtend doen we rustig aan, ontbijten we op ons dooie akkertje en genieten we nog even van het zwembad voordat we rond de middag naar het busstation gaan om een bus naar Mahahual te pakken. Bij het busstation kopen we een ticket en moeten we een tijdje wachten voordat de bus er is. We blijken een heel luxe minibusje te hebben die ons heel soepeltjes naar onze volgende bestemming vervoert.
Op weg naar Mahahual kan Reni lekker typen en René kijkt lekker een filmpie op de telefoon. Het kleine vissersdorpje Mahahual aan de prachtige turquoise Caribische Zee ligt net ten zuiden van Playa del Carmen en Tulum en heeft witte poederachtige stranden en temperaturen variërend van 25 tot 30 graden door het jaar heen. Mahahual veranderde voor altijd wanneer het cruiseschip dok werd voltooid en groeit elk jaar groter. Ondanks de bootladingen aan toeristen, is er een heerlijke, ontspannen Caribische sfeer die je niet verder naar het noorden zult vinden. Met Banco Chinchorro voor de deur is het zeer aantrekkelijk voor duikers en snorkelaars.
Tijdens de dagen dat wij hier zijn zal er geen cruiseschip aanmeren, dat hebben we namelijk van te voren online op het schema gecheckt. Aan de ene kant heel prettig om niet van die hordes cruiseschip toeristen om je heen te hebben, maar ook ergens wel weer jammer – het is altijd leuk om aapies te kijken en zo’n gigantische unit aangemeerd te zien liggen. Als we aankomen in het dorpje lopen we naar Hostal Jardín Mahahual, waar we een fijne tweepersoonskamer hebben geboekt. We boeken de laatste paar weken met iets meer luxe, omdat we het laatste stukkie meer in een vakantiemodus willen zitten dan in een alles-moet-zo-goedkoop-mogelijk-backpackersmodus. We gebruiken de zogenaamde vriendenkortingscodes van Booking.com, waardoor we bij elke boeking minstens €15 euro korting hebben – kassa!
We kunnen niet meteen in onze kamer, waardoor we even in de tuin wachten. Als we in de kamer kunnen gooien we onze spullen naar binnen en gaan we opzoek naar een lekkere lunch. We komen terecht bij Big Mama, waar René een burrito met chorizo besteld en Reni een soort nasi met garnaaltjes. De ober probeert ons eerst nog over te halen een vis van anderhalve kilo te delen, maar hier hebben we niet zoveel zin in – zoveel trek hebben we ook niet. Als we ons eten krijgen blijkt dat de porties niet zuinig zijn, vooral die van Reni is enórm. We eten gulzig, maar Reni krijgt haar bord niet eens voor de helft leeg. Daarnaast hebben we nog een bak tacochips gekregen, die ook nog bijna vol zit – vanavond hoeven we dus niet meer uit eten of te koken! Als we hebben betaald en de nasi en tacochips in een doggybag mee hebben gekregen gaan we opzoek naar een duikschool die ons de volgende dag mee wilt nemen voor twee leuke duiken.
We hebben er een paar opgeslagen in maps.me, maar die zitten allemaal niet op de plek die de kaart aangeeft. We lopen langs Amigos del Mar en besluiten daar naar binnen te gaan voor wat informatie. De shop ziet er goed uit, we krijgen goede informatie en twee duiken kosten $90 USD per persoon. We besluiten te boeken en we kunnen meteen betalen met Paypal, wat ook wel is prettig is in plaats van cash! We leggen meteen alle spullen klaar voor de volgende dag en vertrekken daarna weer richting het hostel. De rest van de middag en avond chillen we lekker bij het hostel. We worden vergezeld door tientallen hagedissen, die niet heel erg bang meer zijn – ze kruipen gerust je stoel omhoog zo op je schoot. We werken wat aan het blog, drinken wat biertjes, spelen een paar potjes pesten, eten opgewarmde nasi en kijken via Netflix naar The Following.
De volgende dag worden we om half tien verwacht bij de duikschool, we mochten dus uitslapen! We bakkan wat tosti’s en vertrekken naar de duikschool. Rond tien uur vertrekken we met de boot naar de eerste duikspot Dos Ojos. We bereiden ons voor en duiken het water in. Zodra we naar beneden gaan merken we dat we niet zakken. We hebben blijkbaar allebei te weinig gewicht aan onze riem hangen, waardoor we niet naar beneden komen – oeps. Als onze divemaster Ricardo meer gewicht heeft geregeld kunnen we een paar minuten later ook naar beneden gaan. Helaas gaat Reni niet heel snel, omdat haar oren nogal tegen werken – het klaren lukt nauwelijks. René is wel snel beneden en ziet samen met de rest een enorme barracuda (zeesnoek) zwemmen. Divemaster Nico gaat langzaam met Reni naar beneden en zij zijn helaas te laat voor de barracuda. Wel zijn ze op tijd voor de soepschildpad! In het engels heeft ‘ie een iets betere naam; de green turtle. Verder zien we nog een black triggerfish (zwarte trekkervis), een queen triggerfish (koningstrekkervis), de scrawled cowfish (… koffervis), de yellowtail damselfish (… koraaljuffertje), de queen angelfish (… engelvis), vet mooie felle Yellow Tube Sponge (gele buis spons) en één van onze favorieten; de trumpetfish (de trompetvis). Tussen de eerste en de tweede duik in gaan we weer aan land en hebben we een flink lange pauze. We worden om kwart over twaalf weer terug verwacht, wat betekend dat we één uur en twintig minuten iets voor onszelf kunnen doen. We besluiten terug te gaan naar het hostel en daar wat tosti’s te bakken.
Als we om kwart over twaalf terugkomen bij de duikshop gaat dit keer Ricardo niet meer mee, maar Heiko – de Duitse eigenaar van de shop. We vertrekken naar de Old Lighthouse, waar we dit keer met de juiste hoeveelheid gewicht naar beneden gaan. Ook hier gaan Reni haar oren niet zo lekker, het duurt wederom lang om naar beneden te komen. Wel hebben we tijdens het naar beneden gaan meteen een mooie en vooral gigantische Loggerhead (de onechte karetschildpad) in beeld, samen met zijn vriendje Hawksbill (de karetschildpad). De rest van de duik zien we nog drie Loggerheads en twee Hawksbills, een gigantische green moray eel (de groene murene) en we sluiten af met een goliath grouper (een reuze tandbaars).
Na de twee duiken gaan we op zoek naar een ligbedje om even te relaxen en een biertje te drinken. We vinden er twee, maar besluiten na één biertje weg te gaan als de kaart voor het eten iets te duur blijkt. Bij het afrekenen wordt er verwacht dat we voor de bedjes betalen, maar we geven als onwetende toeristen iets te weinig. De ober zit het na een paar keer “Huh? What? Que?” wel gescheten en we vertrekken na veel te weinig te hebben betaald voor het bedje. We gaan vervolgens opzoek naar een plek die betaalbaar eten heeft én een gratis ligbedje en komen na er een paar te zijn afgegaan bij The Krazy Lobster. We drinken een paar Coronaatjes, eten tacochips met guacamole en gefrituurde uienringen en aan het einde van de rit betalen we niks voor ons bedje – win!
In de avond drinken we nog wat biertjes in het hostel en kijken we weer een aflevering van The Following op de laptop. Reni maakt een slechte nacht, omdat het water van het duiken niet uit haar oor wilt lopen en haar oor daardoor lichtelijk ontstoken is geraakt. De volgende ochtend bakken we weer wat tosti’s en vertrekken we rond tien uur richting de bus, die ons naar Tulum gaat brengen. Onderweg vullen we nog een zakje zand op het strand voor de oom van Roel, die we Stefanie en Roel aan het einde van de middag in Tulum kunnen overhandigen. We hebben eindelijk weer eens een luxe, grote bus met vooraf toegewezen plekken. We installeren ons en als we om half elf vertrekken pakt Reni de laptop om aan het blog te werken en brengt René de rit door met een paar afleveringen Friends via de Netflix app.
