11-13 mei 2018
Izamal
11 mei
Op de route naar Mérida hebben we nog één laatste stop: Izamal. Van te voren wisten we dat het een plek is die je niet mag overslaan, maar meer dan dat eigenlijk niet. We komen aan in een prachtig, schoon, vredig, koloniaal, schilderachtig stadje, waar alle gebouwen in het centrum okergeel zijn geverfd – en laat dat nou net de kleur zijn van het t-shirt die René vandaag heeft aangetrokken! Maya ruïnes, geplaveide straten en koloniale lantaarnpalen maken het landschap compleet.
We parkeren midden op het centrale plein en worden meteen door een mannetje van het plaatselijke toeristenbureautje geholpen aan wat informatie. Het belangrijkste om hier te zien is het Franciscaanse klooster dat over één van de Maya tempels is heen gebouwd en de andere Maya tempels die nog wel zichtbaar zijn. We gaan eerst iets eten en zoeken het eerste de beste tentje op aan het plein, waar we een paar tortilla’s naar binnen werken.
Na ons maaltje lopen we naar het klooster, die we wonderbaarlijk genoeg zonder entree te hoeven betalen mogen betreden. Het klooster is ook beroemd vanwege monnik Fray Diego de Landa die alle Indiase scripts verbrandde. Toen hij wroeging voelde over wat hij had gedaan heeft hij geprobeerd alles wat hij zich nog kon herinneren over de Maya’s te herformuleren – gekke vent. Paus Johannes Paulus bezocht het stadje ook in 1993 en deze grootse gebeurtenis wordt herdacht door een standbeeld van de paus midden op de binnenplaats van het klooster.
Iets verderop in het klooster moeten we 5 pesootjes betalen om de rest te kunnen zien, wat Reni toch wel graag wilt omdat ze te nieuwsgierig is. We bezoeken een klein museumpje met allerlei monniksgewaden, de stoel waar de paus op heeft gezeten en het beeld van Onze-Lieve-Vrouw van Izamal, Koningin en patroonheilige van Yucatán. Na het klooster lopen we verder naar de Maya ruïnes van Kinich Kakmo. Dit is een grotendeels ongerestaureerde tempel die er nu uitziet als een symmetrische heuvel. We klimmen naar de top en worden beloond met een prachtig uitzicht.
Mérida
11-13 mei
Na nog een paar gele kiekjes lopen we terug naar de auto en gaan we nu dan echt naar Mérida. Mérida is één van Mexico’s meest elegante koloniale steden en tevens de hoofdstad van de staat Yucatán. Het heeft veel te bieden aan toeristen als één van de veiligste grote steden van Mexico. Dit juweeltje werd in 2017 uitgeroepen tot culturele hoofdstad en de opties voor dans, kunst, geschiedenis en cultuur zijn duizelingwekkend. Met een groeiende eet- en drinkscene begint Mérida de aandacht te krijgen die het verdient.
We komen ongeveer om vier uur aan bij het Nomadas Hostel en Reni rent weer naar binnen om te informeren waar we kunnen parkeren. We worden eventjes verderop naar de parkeerplaats verwezen, waar ons bakkie mooi veilig staat met een afgesloten hek in de nacht. We checken in, leggen onze spullen op onze prachtige kamer en vertrekken meteen naar La Negrita Cantina, voor een biertje. Deze plek is ons aangeraden door het Nederlandse stel in Rancho Tranquilo, Tulum en het valt niet tegen! Het is een drukbezochte bar met live muziek, volle tafeltjes, dansende mensen en veel gratis chips en nootjes. We drinken lekker wat biertjes, eten guacamole, chips en frietjes, kletsen wat en kijken lekker naar andere mensen.
De volgende dag eten we rond negen uur het gratis ontbijtje, welke een beetje tegenvalt. Eigenlijk vooral de droge broodjes zonder broodrooster zijn een beetje jammer, de rest is wel prima. Na het ontbijt nemen we een duik in het zwembad en werkt Reni verder aan het blog. Voor de lunch heeft Reni een fancy restaurant uitgezocht, want die zijn uiteindelijk helemaal niet zo duur hier in Mexico. Ze heeft bedacht dat we naar Rosa Sur 32 gaan, want die had goede reviews op internet en de foto’s zagen er ook goed uit. We lopen richting het Santa Lucia park en komen uiteindelijk bij La Recova terecht, omdat we het andere restaurant niet konden vinden. Zodra we gaan zitten zien we dat Rosa Sur 32 twee deuren verderop zit. Gelukkig is dit ook een goeie tent en staan er salades op het menu voor de hoognodige groentjes.
Na de lunch doen we een toeristisch rondje en zien we een prachtig universiteitsgebouw, theater Peón Contreras, kathedraal San Ildefonso, het gemeentekantoor en het stadhuis – allemaal prachtige koloniale gebouwen. De rijkdom van Merida is ontstaan door de handel in henequen, een agaveplant die kan worden omgezet in een vezel, waarvan je nu nog allerlei hangmatten en hoeden kunt kopen. Tot op de dag van vandaag zijn de weelderige herenhuizen, die door rijke families in de 19e eeuw zijn gebouwd, te zien aan de lanen die leiden naar het centrale plein.
Als de watervallen weer over onze lijfjes lopen besluiten we lekker terug te gaan naar het hostel een nog een duik in het zwembad te nemen. De rest van de middag doen we rustig aan, René kijkt wat Friends op zijn telefoon en Reni werkt verder aan het blog. In de avond willen we rond acht uur weer naar de kathedraal om het Maya balspel ‘Pok Ta Pok’ te aanschouwen. Als we daar aankomen is het nog niet begonnen, waardoor we besluiten een rondje te lopen over het plein en een ijsje te scoren. Als we terug komen bij het schouwspel is het inzegeningsritueel inmiddels begonnen en een tijdje later beginnen ze eindelijk met het spel. Ze spelen vijf tegen vijf, wat normaal gesproken volgens mij zeven tegen zegen is. Het doel van het spel is om de bal met de heupen door een stenen ring heen te krijgen en op die manier te scoren – een vrij lastig spelletje! We kijken nog vijf minuten en gaan er daarna vandoor om wat eten te scoren. Op het plein en op een andere plek langs de route zien we nog een nieuw soort propaganda voor verkiezingskandidaten; een bord in de vorm van een mens en daarop wordt de verkiezingskandidaat geprojecteerd, alsof hij als het ware voor je staat zijn praatje te houden – bijzonder!
We lopen naar Mercado 60, wat de Foodhallen van Mérida zijn. Allerlei kraampjes met lekkers en drankjes. Hier zijn de porties alleen iets groter, omdat de magen van de mensen hier ook wat groter zijn. Dit is overigens nog steeds duidelijk te zien, de meerderheid van de mensen is hier namelijk obees – inclusief kinderen. We bestellen een bucket Corona’s en René gaat opzoek naar eten en komt terug met shawarma en falafel. We smikkelen heerlijk en luisteren ondertussen naar de liveband. Als we onze vijf Coronaatjes hebben opgedronken en onze buikjes hebben rond gegeten gaan we terug naar het hostel. In het hostel kijken we nog een aflevering van The Following en daarna gaan we lekker slapen.
Onze laatste ochtend in Mérida gaan we om negen uur ontbijten en daarna pakken we onze tassen in en vertrekken we met de auto weer terug richting Tulum. Als we Mérida uitrijden besluiten we nog even te gaan tanken en proberen we met de creditcard te betalen. Dit lukt helaas niet, waardoor we het met de gewone bankpas proberen. Helaas, ook dit lukt niet – dus we betalen cash. Er is al wat chaos ontstaan doordat het niet lukt met kaart te betalen, René overhandigt het geld en de tank-hulp-meneer vraagt ons waar we heen gaan. We vinden het een rare vraag, maar antwoorden maar gewoon en vervolgens zegt de tank-hulp-meneer dat we $150 Mexicaanse peso’s hebben gegeven in plaats van $600 MXN. We krijgen $50 MXN terug en geven hem $500 MXN. Reni merkt op dat het briefje van $50 MXN gevouwen is, terwijl onze briefjes nooit gevouwen zijn – maar zoekt er verder niets achter. Na wat “Disculpe” en “Lo siento” van onze kant rijden we weg. Het duurde lang voordat het kwartje viel, maar een kwartiertje later waren we er vrij zeker van dat onze tank-hulp-meneer helemaal niet zo behulpzaam was en de grote wisseltruc had toegepast. Verwarring zaaien, een rare vraag stellen, het briefje van 500 – €20 euro – wisselen voor eentje van 50 en daarna om meer geld vragen – goed gedaan knul! May the bad karma be with you. Een beetje gedesillusioneerd en flink geïrriteerd rijden we door – because what else can we do?
