13-15 mei 2018
Op de route van Mérida naar Tulum pakken we vlakbij Valladolid nog een cenootje mee, nummer vijf van deze trip. Maar voordat we daar aankomen gaan we eerst nog even naar de supermarkt voor een broodje om in de auto op te peuzelen. Vijf minuten verderop komen we aan bij Cenote Suytún, waar het $70 Mexicaanse peso’s kost om binnen te komen. Er staan vijf gigantische tourbussen, die het niet echt aantrekkelijk maken om naar binnen te gaan – maar we moeten ook nodig naar het toilet. Daarnaast lijkt het erop dat de bussen op het punt staan te vertrekken en niet net pas aankomen, wat gezien het tijdstip ook wel moet kloppen – het is lunchtijd. We kleden we ons om en als we bij de cenote aankomen moeten we verplicht een reddingsvest aan, wat we vrij irritant vinden – we kunnen tenslotte prima zwemmen. Als we naar beneden de cenote in lopen komen we in een prachtige ronde grot terecht waar één groot gat en één klein gaatje in het plafond zitten waardoor een lichtstraal naar binnenkomt. Het ziet er fantastisch sprookjesachtig uit. We schieten snel een paar foto’s en als we eenmaal met onze reddingsvestjes in het water liggen is het eigenlijk heel fijn om lekker rond te drijven in die dingen! De busladingen toeristen zijn overigens net allemaal weg, yes!
Na ons bezoek aan de cenote stappen we weer de auto in en rijden we verder naar Tulum. Onderweg rijden we langs Cobá en besluiten we toch nog een Maya Ruïnetje mee te pakken. De Maya-ruïnes in Cobá zijn uniek omdat er slechts een paar van de naar schatting 6.500 gebouwen zijn blootgelegd. Op deze stille en vredige gronden is het moeilijk voor te stellen dat Cobá ooit één van de grootste populaties van alle oude Maya steden heeft gehad. We rijden de parkeerplek op, waar we voor $50 peso mogen parkeren en kopen een kaartje voor $70 peso – dat parkeren was dus een beetje duur. We lopen het terrein op en daar komen we erachter dat we nog een stukje moeten lopen naar de grootste tempel – 1,7 kilometer. We hadden al gezien dat je fietsen kon huren, maar dit leek ons een beetje onzinnig – niet dus. Gelukkig is de wandeling naar de grootste tempel grotendeels in de schaduw van de bomen, wat het een stuk minder zwaar maakt in de enorme hitte van de middag. Als we bij de Nohoc Mul piramide aankomen beklimmen we de 120 treden naar de top en kunnen we bovenop kilometers ver over de jungle heenkijken. Met een flinke waterval aan zweet over ons lijf gaan we snel weer naar beneden en lopen we via nog een ander, kleiner tempeltje terug naar onze auto – AIRCO!
We rijden verder naar Tulum, eerst naar de supermarkt voor wat water, biertjes en chippies en daarna rijden we door naar ons nieuwe onderkomen Casa Rosina. We worden hartelijk ontvangen door de Italiaanse familie die dit hotel runnen. Ze hebben een prachtig plekje aan de rand van Tulum, inclusief zwembad – wat natuurlijk erg fijn is! Er wordt verteld dat we mee kunnen eten mits we dit voor vijf uur doorgeven, waarop we meteen enthousiast reageren en vertellen dat we graag mee eten.
We installeren ons en duiken het zwembad in. We nemen plaats op de krukjes aan de bar in het water, Reni werkt wat verder aan het blog in het zwembad en René is ondertussen een tour aan het regelen om morgen in de Dos Ojos cenote te duiken. Reni haar oor is nog steeds niet helemaal goed, dus zij heeft besloten niet mee te gaan duiken. Het spettert een beetje waardoor Reni de handdoek pakt om haar laptop te beschermen, niet wetende dat René zijn telefoon daarin zit. Zijn telefoon valt het water in, waarna Reni zo snel als ze kan de telefoon weer uit het water haalt. Vloekend en verwijtend maakt ze de telefoon droog, waarna René heel rustig blijft. Reni lijkt het erger te vinden dan René en is flink geschrokken door wat er is gebeurd. Ze zet de telefoon uit, regelt wat rijst en legt de telefoon in een zakje rijst te drogen in de kamer – hopen dat hij het morgen nog doet.
Na de chillsessie in het zwembad – die iets minder chill uitpakte – springen we onder de douche en nemen boven aan een tafeltje plaats voor een potje pesten. Rond acht uur worden er lappen vlees op de barbecue gegooid en tegen half negen lijkt het erop dat de familie aan het eten is – maar wij nog niet. René loopt naar beneden en vraagt of we het niet duidelijk genoeg doorgegeven hebben dat we ook graag een hapje mee wilden eten en dat blijkt zo te zijn. Er wordt aangeboden nog een snelle pasta in elkaar te draaien, maar de charme is al een beetje van het diner af op deze manier. We besluiten de fietsen te pakken die we gratis mogen gebruiken en naar Pizzeria Manglar te fietsen voor een lekker pizzaatje. René eet een hele pizza peperoni op en Reni komt niet eens op de helft van haar pizza tonijn. Met een doggybag en onze zelf geïmproviseerde fietslampjes op ons hoofd springen we weer op de fietsen naar huis. Onderweg barst de regen los en komen we doorweekt aan bij Casa Rosina. We hangen onze kleren te drogen en kijken in bed nog een aflevering van The Following.
De volgende ochtend ontbijten we vroeg en rijden we naar Adventure Tour Center, waar vandaan René zal vertrekken voor zijn duikavontuur. Reni rijdt terug met de auto naar Casa Rosina, waar ze tot de middag aan het blog werkt en een chill ochtendje houdt met Netflix als gezelschap. René ontmoet Tom in het kantoor van Adventure Tour Center en krijgt allerlei opties om te gaan doen qua duiken – hij blijkt namelijk de enige te zijn die gaat duiken vandaag. De standaard formulieren worden ingevuld en al het benodigde materiaal wordt bij elkaar gezocht. Doordat René de enige is, gaat dit vrij snel en kunnen ze op tijd weg richting Cenote Dos Ojos – nog voor de meeste groepen uit. Onderweg besluiten ze om beide duiken bij Dos Ojos te doen en de diepe duik in The Pit achterwege te laten – mede doordat René meestal niet de zuinigste is met zijn zuurstof. Tom verteld heel enthousiast allerlei dingen over cenotes, onder anderen dat er nog steeds nieuwe onderwater wegen gevonden worden en dat de langste aaneengesloten verbinding meer dan 300 kilometer lang is. Aangekomen bij Dos Ojos verteld Tom alles wat René moet weten over cavern diving. Buoyancy is key en daarnaast gaan alle onderwater signalen op de night dive manier en ze gaan dan ook met een zaklamp op zak duiken, aangezien het op de grootste stukken donker is. Onderwater zijn alle routes via een touw aangegeven en het is ook van groot belang dat je het touw ten allen tijden volgt – aars verdwaal je hier gemakkelijk. Er zijn twee routes mogelijk, welke je in principe helemaal kunt volbrengen – mits je zuinig bent met je zuurstof. We starten met de eerste route en genieten van al het moois onderwater. Er zijn bijna geen vissen – op wat kleintjes na, maar prachtige rotsformaties met stalagmieten en tieten van miljoenen jaren oud waar je tussendoor, onderdoor en overheen zwemt. Ook de lichtinval op sommige plekken geeft een prachtig beeld. Ze volbrengen de hele route in 50 minuten, René heeft het dus keurig gedaan met zijn zuurstof. Terug bij de startplek is het al veel drukker geworden met duikers, die ook aan de eerste ronde gaan beginnen. René en Tom zijn dus mooi voor de meute uit gegaan! Ze nemen een kleine break met een plas- en drinkpauze en gaan na vijftien minuten het water weer in voor de tweede route. Ze zwemmen weer tussen, onder en over de rotsformaties heen. Er wordt nog een tussenstop gemaakt in de batcave, waar ze even omhoog kunnen en vanuit het water honderden vleermuizen kunnen aanschouwen – René wordt ondertussen nog bijna onder gepiest door één van vleermuisjes. Tom spot een baby vleermuisje, welke zelfs hij nog niet eerder gezien heeft – win! Ze vervolgen hun weg en komen diverse snorkelers tegen die blijkbaar ook op bepaalde delen van de route kunnen komen. Als ze terug zijn ruimen ze alle duikbenodigdheden op, zetten de spullen achterin de truck en zetten de weg terug in richting Tulum. Onderweg biedt Tom aan om René ‘thuis’ af te zetten, zodat hij geen taxi hoeft te nemen – fijn!
Om kwart voor één is René weer terug en gaan we naar de supermarkt voor wat boodschapjes. Als we terug zijn maken we een broodje klaar en gaan we lekker in de tuin zitten. Reni werkt wat aan René zijn CV en René speelt wat met hond Maya. We bestellen wat eten bij Casa Rosina en gaan naar een toko waar we René zijn iPhone proberen te laten maken – hij gaat namelijk nog steeds niet aan. Na een uurtje kunnen we hem weer op komen halen met de no-cure-no-pay regel. Helaas is de telefoon overleden als we na een uurtje terugkomen, want hij heeft kortsluiting gemaakt. We gaan opzoek naar een telefoonwinkel, waar we een goedkoop telefoontje kunnen scoren voor de laatste weken en komen terecht bij Telcel. De mevrouw achter de balie heeft als goedkoopste telefoon – waar we WhatsApp op kunnen draaien – een Azumi in de aanbieding voor $720 MXN, omgerekend zo’n €30 euro. We nemen hem mee, het is in ieder geval iets. Als we thuis komen maar weer opzoek naar een nieuw appeltje. In de avond spelen we een potje pesten en eten we heerlijke visfilet en garnalen in knoflook, onder het genot van een lekker wijntje. Er zijn aanzienlijk meer insecten dan de vorige avond, wellicht omdat het gister regende en nu droog is – irritant is het in ieder geval wel. Na het eten houden we het daardoor niet heel lang uit en gaan we snel naar onze insectvrije kamer. Helaas is dat niet helemaal het geval, maar na het vangen en naar buiten gooien van een flinke vliegende kever lijken we veilig te zijn.
De volgende ochtend staan we vroeg op, pakken we onze tassen in en zitten we stipt om zeven uur aan het ontbijt. Een half uurtje later willen we bij de autoverhuur zijn, om de auto in te leveren. We stappen om vijf voor half acht in de auto en rijden richting het busstation. Reni stapt daar met twee backpacks uit en René brengt de huurauto terug naar de autoverhuur. Om acht uur komt de taxi met René erin voorrijden en een paar minuten later kunnen we al de bus instappen naar Chiquilà. Vanaf Chiquilà zullen we de boot nemen naar Isla Holbox, onze op één na laatste bestemming – waar we hopelijk met walvishaaien kunnen gaan snorkelen.
